Ik kan er niks aan doen. Ik ben sinds een lange tijd in het huis van God en barst bijna in lachen uit tijdens het gebed. Met mijn grijns in mijn mouw gedrukt hoor ik het gebed hoe we ‘er allemaal een potje van hebben gemaakt’ en kijk vragend om mij heen of iedereen dit… Lees verder Refolutionair
Tag: Maatschappij
I have a dream
Ik heb een droom.Het is niet een uiteenzetting van het vurige pleidooi van Martin Luther King over burgerrechten, gelijkheid en vrijheid. Wel tipt het tegen hetzelfde soort bevlogenheid. Deze doortastende dominee stort dan ook plots zijn hart in mij uit terwijl ik mijmer over mijn zoveelste 'probleemgeval', waar ik buiten de lijntjes oplossingen voor zie.… Lees verder I have a dream
Vier redenen
Het is te laat om ruzie te maken. Ik heb een lange dag qua werk en kerk achter de rug en absoluut geen zin in huwelijkse perikelen die zich soms onverhoopt aandienen. Zuchtend zak ik in één van de meest shabby plekjes aan de rand van mijn dorp. Ik zit in een zwaar misplaats, ondergespoten,… Lees verder Vier redenen
Dikke vrienden
Oei, bij het begin van dit blog voel ik het...Ik ben zo iemand geworden die stiekem iedereen aan het sporten wil krijgen. Of nee. Niet eens stiekem. Ik ben perfect vergelijkingsmateriaal met iemand die gestopt is met roken en nu de wereld wilt redden. Sorry. Als je me zat bent. Als je genoeg gelezen hebt… Lees verder Dikke vrienden
Als armoede in je huiskamer slaapt
Ze is acht jaar jong als ze op het station wordt gedumpt. Haar haren in inktzwarte vlechten, haar voetjes bloot maar schoon. Ze is bang. Mama is een week geleden overleden, papa zit aan de drank. Als hij haar van de paardenkar afduwt en zij smeekt mee te mogen gaan, naar waar dan ook, roept… Lees verder Als armoede in je huiskamer slaapt
Popeye de passant
Ik zit aan het water bij het Noordzee kanaal op loopafstand van mijn huis. Een meeuw pikt drie meter voor mij tussen een rotspartij en slaakt een kreetje als hij een krabbetje spot. Ondanks mijn bezwaarde hart glimlach ik vanwege de manier waarop hij ineens een stuk fanatieker verder loert tussen diezelfde stenen. Ik herken… Lees verder Popeye de passant
Het Leger des Heils in Coronamodus (deel 2)
Deel 2: Inventief en divers Het begint een bekend gezicht te worden: het grote gele hostel waar ik sinds Corona (het is qua aanduiding al een tijdperk) twee dagen per week extra werk. Waar ik drie weken geleden het idee had dat mijn collega’s van het Leger en de samenwerkende instellingen uit blog 1: ‘het… Lees verder Het Leger des Heils in Coronamodus (deel 2)
Is seksueel misbruik te vergeven?
‘Aad is dood...’ Met ingehouden adem kijk ik mijn oma aan. Ze weet ervan... Van dit onbesproken ding. En ik weet dat ze mijn reactie in de gaten houdt. Het blijft stil. Geen beelden, intrusies, lijfelijke gewaarwording of beknellende emoties. Ik ben er zelf een beetje onthutst van. Het dominante monster uit mijn kindertijd is… Lees verder Is seksueel misbruik te vergeven?
De rok en het einde
Ik kan het niet ontkennen. Er is tegenzin. In de laatste bespreking over deze cliënt heb ik duidelijk kunnen verwoorden dat ik hem nog een kans wil geven. Ja, hij is moeilijk. Zelfs onmogelijk, maar hij heeft al zoveel mensen weggejaagd dat ik vastbesloten was daar niet ook één van te zijn. Ja. Was. Het… Lees verder De rok en het einde
PAAZ
Er is een beker verdwenen. Mijn medepatiënten kijken elkaar vluchtig met wat verdachtmakende blikken aan, zo gaat dat hier. De verloren sok is snel terecht. Daar kan je ook niet zoveel mee natuurlijk, met maar één sok. In mijn eerste week PAAZ blijkt al snel dat de dagopeningen om niet veel spectaculairs draait dan verloren… Lees verder PAAZ
Recovery van kanker
De stap van niet werken naar wel werken is misschien wel de grootste in een re-integratieproces. Een stap van niets naar iets. Met een hele wereld daartussen. Ik bedacht mij gister dat ik 32 ben. Niet heel veel zeggend, maar voor mij was het een moment van verwarring. Waar is mijn hele 31ste levensjaar geweest?… Lees verder Recovery van kanker
Kerstgedachten
Ik word rond kerst altijd een beetje kribbig. Mensen zijn onrustig, barsten van verlangens die al dan wel of niet uitgesproken worden, zijn gehaast, op jacht naar hun verwachtingen en wat we ervan zien is meestal uiterlijk vertoon. Bij mij in de straat alleen al tonen tientallen ramen uitbundige kerstversieringen, lichtjes, nepsneeuw, pronken er kerstbomen… Lees verder Kerstgedachten
Denkt u mee, UWV?
Mijn vriendin is ziek. Ik heb geen idee wat chronisch ziek zijn inhoudt. Zij wel. En toch is ze zo'n type waarvan je zou zeggen: 'Tjonge, die treft het maar...' Mooi huisje, grote tuin, lekker veel vrije tijd, goed in de kleren en dat van een uitkering?! Uh, ja... En een heel bewerkelijke levensstijl... Ik… Lees verder Denkt u mee, UWV?
Zou je kiezen voor verleden?
#MentalAwareness Kwetsbaarheid. Waarom is iemand kwetsbaar op sociale media? Waarom zoveel openheid? Waarom deel ik wat ik deel. Dat ik een psycholoog bezoek? Er zijn werkelijk mensen die zich dit afvragen. En dat snap ik wel. Misschien omdat schrijven my backbone is. Misschien omdat ik graag begrip kweek. Ik zonder te kwetsen, van transparantie hou.… Lees verder Zou je kiezen voor verleden?
Beschikkingsrecht in een participatiemaatschappij
'Zo, had je het weer op je heupen?' Ik pers er een langgerekte 'hmm' uit naar de buurvrouw. 'Niet alleen op m'n heupen, vrees ik.' Ze lacht. En ik lach mee. Wat moet ik anders doen? Tekst en uitleg geven aan de tirade die ze heeft meegekregen? Dat is niet nodig. Ik grijns: 'Zet volgende keer… Lees verder Beschikkingsrecht in een participatiemaatschappij
Durf te Vragen
#Durf #Te #Vragen Ik heb jullie hulp nodig. Van elk Facebook vriendje. (Of zoals hier; van elke bloglezer...) Ik kreeg een spreuk per app van een collega. (zie foto) En hij was raak. Op meerdere terreinen in mijn leven moet ik soms schoorvoetend (of enigszins met hakken in het zand) moedig genoeg zijn om hulp te vragen.… Lees verder Durf te Vragen
Kijken kijken maar niet liken
Het is stervensdruk op straat en toch doodstil mensen lopen met hun hoofd gebogen, mobiel voor ogen aan hun ruggengraat en stand lijkt niet veel aan de hand iedereen loopt immers zó sociaal bewogen zonder oogcontact kwetsbaarheid verpakt elkaar met maskers voorgelogen Nuttigen we vrienden zonder vriendschap gebruiken haast zonder haar kwetsbaarheid te proeven volgen… Lees verder Kijken kijken maar niet liken
Dank van een Dichter
Iedereen schrijft wel eens een gedicht. Dat maakt je niet gelijk een dichter. Pas als de woorden blijven komen, met tij en ontij, in rozengeur, maneschijn en met bakken stront; dat de zinnen blijven zoeken naar bestaansrecht... Dan ben je dichter. Taal heeft in de loop der jaren een steeds groter stuk van mijn brein… Lees verder Dank van een Dichter
It’s all in the mind…
''Je hebt hulp nodig.'' Ik snuf. ''Misschien...'' De zelfmedelijden zakt af. ''Er zijn echt hele goede mensen die je hier doorheen kunnen loodsen.'' Oké. De zelfmedelijden is terstond verzwolgen door -wat voor een weerstand- er ook in mij op komt zetten. Ik droog mijn tranen, beëindig het gesprek met de dappere vriendin die mij subtiel… Lees verder It’s all in the mind…
Biochemie enzo
Al zeker twee weken stapelen de thema's voor een blog zich op. Kleine aantekeningen staan in mijn agenda, ruwe woordschetsen opgeslagen op het bureaublad. Mysterieuze situaties bij cliënten, een combi van schedels en koffie, maar ook een stuk over plasgedrag in de zorg; het steeds even over elkaar heen moeten zeiken. Stukken waarvan ik denk… Lees verder Biochemie enzo
Natasja Schreuder 