Hij ligt op bed een beetje te doezelen. Ik vind het allang prima want normaal scharrelt hij een beetje tussen mijn werkzaamheden door. Als ik de stofzuiger aanzet gaan zijn ogen even open, glimlacht hij en doezelt verder. Een minuut later kom ik aan bij het bed. Hij tilt vanuit zijn liggende positie achteloos zijn… Lees verder Ziek in je hoofd
Tag: Humor
Het zijn de kleine dingen
Even een blogje uit de losse pols. Gewoon omdat mijn plotselinge nachtdienst er bijna opzit en ik zo blij word van die kleine dingetjes. Zo appt net de collega die mij zo aflost of hij nog even een redbull of wat anders moet scoren bij het tankstation voor me. Ik overtuig hem dat ik klaarwakker… Lees verder Het zijn de kleine dingen
BliepBliep
BliepBliep... Ik hoor hoe de pas tegen de klink slaat. De geautomatiseerde deur is nu van buitenaf ontgrendeld. Mijn deur! Mijn ogen schieten open. Of ik klaarwakker ben weet ik niet. Mijn mond doet in ieder geval niets. Ik lig in een donkere kamer van het hostel waar ik een paar uur geleden mijn late… Lees verder BliepBliep
Het Leger des Heils in Coronamodus (deel 2)
Deel 2: Inventief en divers Het begint een bekend gezicht te worden: het grote gele hostel waar ik sinds Corona (het is qua aanduiding al een tijdperk) twee dagen per week extra werk. Waar ik drie weken geleden het idee had dat mijn collega’s van het Leger en de samenwerkende instellingen uit blog 1: ‘het… Lees verder Het Leger des Heils in Coronamodus (deel 2)
Dokter afwas
De muren in mijn flat zijn van karton. De Formule1 en het doortrekken van mijn naaste buur, de ontroostbare baby en zijn irritante troost muziekje van schuin beneden, de krolse kat en dwarse papegaai van recht onder, zelfs ruzies van één hoog dringen tot op mijn derde etage. Ik haal mijn schouders erover op. Ik… Lees verder Dokter afwas
Pijn om van te houden
Ik ben al bezweet voordat ik het zaaltje instap. Ik heb mij rot gefietst om op tijd te komen en het eerste wat ik denk is: ‘Ah oh...’ Ik heb mij bewust niet ingelezen omdat je sommige dingen gewoon niet van te voren moet willen weten, maar bij de eerste aanblik is het glashelder. Allemaal… Lees verder Pijn om van te houden
Mijn expeditie eetproef en goed
Ze is nogal recalcitrant. Oftewel opstandig. Tegelijkertijd is het een lieverd. Een stevige tante die altijd vrolijk de deur opent en direct ongedwongen babbelt over haar werkweek bij de groenvoorziening. Er is één dag per week dat ze vrij is, deze dag is aanzienlijk drukker dan de rest omdat ze boodschappen moet doen voor haar… Lees verder Mijn expeditie eetproef en goed
C’est la vie
De bel is eraf getrokken. En ik durf nooit te hard op zijn deur te kloppen. De gaten zitten in het houtwerk, het onderste deel is beslagen met plaatwerk en de metalen deurknop zit los. Achter zijn deur heeft hij een enorme plank staan om de meeste kou buiten te houden die geluidstechnisch nogal faalt.… Lees verder C’est la vie
R.I.P Romantiek
Ik beken schuld. Manlief was het niet. Ik heb zelf de romantiek in mijn huwelijk de das omgedaan. Nee, niet omdat ik een keer mijn benen niet heb geschoren of omdat ik al lepeltje lepeltje liggend een scheet laat. Ook niet omdat ik niet zo nu en dan een kaarsje aansteek of mij lekker uitsloof… Lees verder R.I.P Romantiek
PAAZ
Er is een beker verdwenen. Mijn medepatiënten kijken elkaar vluchtig met wat verdachtmakende blikken aan, zo gaat dat hier. De verloren sok is snel terecht. Daar kan je ook niet zoveel mee natuurlijk, met maar één sok. In mijn eerste week PAAZ blijkt al snel dat de dagopeningen om niet veel spectaculairs draait dan verloren… Lees verder PAAZ
Kunt u voor mij pinnen?
Terwijl ze bijna bij de laatste hoek voor haar huis is, ziet ze een man staan. Het is een wat sjofele oudere heer die diep gebogen voor een woning met een scootmobiel staat. De aluminium kruk waar hij op leunt is ingeschoven en hij lijkt een handje nodig te hebben zijn huis of scootmobiel in… Lees verder Kunt u voor mij pinnen?
Met je neus in andermans zaken
Het Leger des Heils heeft serieus een groep cliënten die 'vakantie' nemen van onze zorg. Het blijft grappig als zo'n klant de revue van onze vergadering passeert, want het zijn altijd de extravagante hulpbehoevende types die alles 'vrij nodig' hebben... Maar dat is oké. Soms met en soms zonder afspraken neemt een klant 'vrij' van… Lees verder Met je neus in andermans zaken
Theo houdt van chaos
Theo is een enorm stevige sloddervos, een rommelkont en eigenlijk gewoon een viezerik. Maar ook is hij een bijzonder intelligente, zelfredzame man die jaren geleden schoorvoetend de GGD heeft gebeld en droogjes aangaf dat het 'eigenlijk wel aardig vervuilde' in zijn huis. Dat was behoorlijk zacht uitgedrukt. De bijzondere schoonmaak van het Leger zette zijn krachten… Lees verder Theo houdt van chaos
Géén kont en vrouwenklauwen
Als ik na het douchen langs de spiegel loop sta ik oprecht geschokt stil. Dan ben je 31 én zou je zeggen dat je je eigen lijf wel kent. Mijn blik glijdt (dit keer) argwanend subtiel van mijn schouders, over mijn rug langs ... ja, mijn benen. Ik pak mijn telefoon en app mijn vriendin.… Lees verder Géén kont en vrouwenklauwen
Douchen met je bril op
Afgelopen week haalde ik voor de spiegel mijn schouders op omdat mijn scheergel nogal snel leek te gaan. Aangezien ik, tegenover mijn StoppelFan, de enige in mijn man-vrouw huishouden ben die met regelmaat de betreffende bus in handen heb verdween het onschuldige verwijt met haar restanten door het putje. Geen dingen waar je je druk… Lees verder Douchen met je bril op
It’s all in the mind…
''Je hebt hulp nodig.'' Ik snuf. ''Misschien...'' De zelfmedelijden zakt af. ''Er zijn echt hele goede mensen die je hier doorheen kunnen loodsen.'' Oké. De zelfmedelijden is terstond verzwolgen door -wat voor een weerstand- er ook in mij op komt zetten. Ik droog mijn tranen, beëindig het gesprek met de dappere vriendin die mij subtiel… Lees verder It’s all in the mind…
De aardbeien van mijn moeder
'Wat is het adres van je moeder?' Ik lees het berichtje en frons. Even twijfel ik, maar typ het toch. 'Veldje K.' 'Ok.' Meer informatie krijg ik niet. Ik vind het prima. Ik ben zelf al jaren niet meer uitgebreid bij mijn moeder langs geweest. Het schuldgevoel daarover is verdwenen. Toen onze wegen 26… Lees verder De aardbeien van mijn moeder
Tony en de ondergescheten handschoen
'Serieus? Ben je daar niet wat te oud voor man?' Met een scheve grijns keek ik Tony* aan. Ik was verbaasd. Eigenlijk ronduit verontwaardigd. Hij was er trots op?! Maar door die ondeugende krullenkop tegenover mij moest ik toch voluit lachen. 'Kom op, alsof je er het geld niet voor hebt... Je hebt bakken aan… Lees verder Tony en de ondergescheten handschoen
