Deel 3: Impact van het nieuwe normaal Hij ziet eruit alsof hij mij elk moment een kopstoot kan geven. Intuïtief doe ik een stap achteruit, toch blijf ik hem aankijken omdat ik ergens ook het idee heb mijn mannetje te moeten staan. De twee bewoners naast het opgewonden standje staan schaapachtig te lachen terwijl ik… Lees verder Het Leger des Heils in Coronamodus (deel 3)
Tag: Hulpverlening
Het Leger des Heils in Coronamodus (deel 2)
Deel 2: Inventief en divers Het begint een bekend gezicht te worden: het grote gele hostel waar ik sinds Corona (het is qua aanduiding al een tijdperk) twee dagen per week extra werk. Waar ik drie weken geleden het idee had dat mijn collega’s van het Leger en de samenwerkende instellingen uit blog 1: ‘het… Lees verder Het Leger des Heils in Coronamodus (deel 2)
Meerdere ouders
Mijn beste vriendin heeft een nauwe band met haar moeder. Maar al te vaak verontschuldigdt zij zich als zij het over moeder/dochter dingen heeft. Ik plaag haar vaak met het feit dat zij als middendertiger nog steeds een moederskindje is, maar eigenlijk antwoord ik: ‘Lieverd, je weet toch dat ik daar mijn mensen voor heb.’… Lees verder Meerdere ouders
Van je fouten leren
Maartje gebruikt. Wat ze gebruikt is niet zo belangrijk. Wel dat haar leven erdoor beheerst wordt. Ik weet nooit zo goed hoe ik Maartje aantref. Soms is ze bewust nuchter vanuit het principe dat ik kom, soms vanuit geldgebrek maar veel vaker is ze zo high dat ze door de bomen het bos niet meer… Lees verder Van je fouten leren
C’est la vie
De bel is eraf getrokken. En ik durf nooit te hard op zijn deur te kloppen. De gaten zitten in het houtwerk, het onderste deel is beslagen met plaatwerk en de metalen deurknop zit los. Achter zijn deur heeft hij een enorme plank staan om de meeste kou buiten te houden die geluidstechnisch nogal faalt.… Lees verder C’est la vie
Een tijdelijke zekerheid
Enigszins ongemakkelijk stond ze in de deuropening. Ze had hem open geduwd met haar voet en leek de stemming van haar psychiater in zich op te nemen. De twee koppen koffie in haar handen benadrukten de wens dat ze verwelkomt wilde worden voor een gesprek. Rogier glimlachte en knikte ter bemoediging terwijl hij opstond en… Lees verder Een tijdelijke zekerheid
Gezond verstand
Mijn collega van de verpleging brengt het subtiel. ‘Mevrouw, wanneer heeft u voor het laatst gedoucht?’ ‘Vanochtend, zonder schone kleren aangedaan te hebben’, ketst ze scherp terug. ‘dus je kunt ook gewoon zeggen dat ik naar de pis stink!’ Kort kijken we elkaar aan en doen ons best niet in lachen uit te barsten. We… Lees verder Gezond verstand
Liefdesfilms
Liefdesfilms noemt hij ze. En hij wil ze met mij kijken. Ondanks vier waarschuwingen in twee maanden tijd bleef hij aandringen. Acuut was dat, voor mij, een bedreiging én een druppel. Ik werd boos. Hij was zo grensoverschrijdend dat mijn denken niet buiten het misbruik uit mijn jeugd kon op dat moment. Meneer weet niks… Lees verder Liefdesfilms
Van een afstandje dichtbij
‘Goedemorgen lieverd,’ ik stap in de open armen en laat mij omhelzen. Ik druk het tengere vrouwtje een beetje tegen mij aan. Ze ruikt naar bier en houdt mij net iets langer vast als gewoonlijk. Jammer, schiet er door mij heen, het is ze weer niet gelukt... Als ik de huiskamer binnenloop geef ik haar… Lees verder Van een afstandje dichtbij
Onzichtbaar
Het is maandag. Zoals elke week roep ik uiteindelijk haar naam door de brievenbus. Op de bel reageert ze niet, de telefoon eindigt op voicemail en alles zit potdicht waardoor ik niet naar binnen kan gluren. Ze slaapt. Dan ineens zie ik twee vingers de luxaflex opzij schuiven. Ze fronst en verdwijnt weer. Ik wacht… Lees verder Onzichtbaar
Beangstigend intiem
Er zit een rond raampje in de deur. De gang is donker. Ik hoor gestommel en dan ineens zie ik een witte rij tanden voor het raampje. Geen ogen, geen gezicht, alleen tanden, die net onder de bovenkant van het raampje zichtbaar zijn. Als de deur opengaat kijk ik op tegen een enorme negroïde man… Lees verder Beangstigend intiem
Nood, leugens en een pop
‘Eten, eten!’ Onaangekondigd loopt ze met deze woorden ons terrein op. Twee jonge tieners volgen. Nelly heet ze. Nelly is een kleine zigeuner die er vies en onverzorgd uitziet. De meiden die achter haar staan dragen geschaafde kleding, slippers waar amper een zool onder zit en slaan hun ogen neer als ik ze aankijk. Nelly… Lees verder Nood, leugens en een pop
Ode aan een psychiater
Ik was 19. Dakloos, beschadigd van top tot teen, met schulden, zonder inkomen en zwaar aan de grond werd ik door een vreemde afgeleverd op een afdeling psychiatrie. Ik zag het leven niet meer zitten, wars van het vechten tegen meerdere diagnoses die op mijn naam stonden en alle hoop en vertrouwen in een toekomst… Lees verder Ode aan een psychiater
Koesteren
‘Wat vind je er nou van om mij hier zo te zien?’ Ik kijk hem aan, zijn open blik verrast me. We zijn bij Leo, mijn collega en ik. Leo ligt in een hospice. ‘Tja’, zeg ik schuchter en ik betrap mijzelf erop dat ik zijn heldere blik ontwijk, ‘het is confronterend denk ik.’ Mijn… Lees verder Koesteren
Meneer Pakistan
Ik noem hem meneer Pakistan, want daar komt hij vandaan. En meneer Pakistan is gek op lekker eten, ik ruik dan ook direct de zware Pakistaanse etenslucht als ik de net zo zware schuifpui opentrek. Ik weet dat de pui in zijn achtertuin nooit op slot zit. Meneer ligt laveloos op de bank. Ook dat… Lees verder Meneer Pakistan
Douwe en de extra mijl
Douwe loopt tegen de zeventig. Hij lijdt aan serieuze exhibitionisme (lees: ongevraagd etaleren van de geslachtsdelen) een schizofrene aandoening (Lees: met wie spreekt u?) en een klassieke vorm van Gille de la Tourette. (Lees: onvoorzien vloeken in ongeschikte setting) Vandaag sprak ik de thuisbegeleidster die deze ingewikkelde man het leven een beetje doorhelpt. Ze vertelt… Lees verder Douwe en de extra mijl
Zou je kiezen voor verleden?
#MentalAwareness Kwetsbaarheid. Waarom is iemand kwetsbaar op sociale media? Waarom zoveel openheid? Waarom deel ik wat ik deel. Dat ik een psycholoog bezoek? Er zijn werkelijk mensen die zich dit afvragen. En dat snap ik wel. Misschien omdat schrijven my backbone is. Misschien omdat ik graag begrip kweek. Ik zonder te kwetsen, van transparantie hou.… Lees verder Zou je kiezen voor verleden?
Beschikkingsrecht in een participatiemaatschappij
'Zo, had je het weer op je heupen?' Ik pers er een langgerekte 'hmm' uit naar de buurvrouw. 'Niet alleen op m'n heupen, vrees ik.' Ze lacht. En ik lach mee. Wat moet ik anders doen? Tekst en uitleg geven aan de tirade die ze heeft meegekregen? Dat is niet nodig. Ik grijns: 'Zet volgende keer… Lees verder Beschikkingsrecht in een participatiemaatschappij
Ze is geen winstoogmerk
Als ik bij haar binnenkom ziet mevrouw Tina* eruit als de vrouw die ik drie jaar geleden leerde kennen. Bokkig, ontoegankelijk en bits. Enigszins zorgmijdend. Ze reageert grillig op mijn goedemorgen en kijkt met een boze blik langs mij naar de deur. Ik zie dat de steunkousen ontbreken als ze haar blik zuchtend op haar benen werpt. … Lees verder Ze is geen winstoogmerk
It’s all in the mind…
''Je hebt hulp nodig.'' Ik snuf. ''Misschien...'' De zelfmedelijden zakt af. ''Er zijn echt hele goede mensen die je hier doorheen kunnen loodsen.'' Oké. De zelfmedelijden is terstond verzwolgen door -wat voor een weerstand- er ook in mij op komt zetten. Ik droog mijn tranen, beëindig het gesprek met de dappere vriendin die mij subtiel… Lees verder It’s all in the mind…
Natasja Schreuder 