Mijn blog heeft een tijdje op zijn gat gelegen. En niet zonder reden. Ik kon mij er niet toe zetten een leuk verhaal over mijn werk te plaatsen of een iets meer persoonlijke update online te zetten. Ik had er simpelweg gewoon de puf niet voor, mijn concentratieboog met heel andere dingen bezig dan schrijven.… Lees verder Kracht in kwetsbaarheid
Categorie: Gezondheid
Koesteren
‘Wat vind je er nou van om mij hier zo te zien?’ Ik kijk hem aan, zijn open blik verrast me. We zijn bij Leo, mijn collega en ik. Leo ligt in een hospice. ‘Tja’, zeg ik schuchter en ik betrap mijzelf erop dat ik zijn heldere blik ontwijk, ‘het is confronterend denk ik.’ Mijn… Lees verder Koesteren
Wie je bent is wie je altijd bent geweest
Mijn collega en ik lopen letterlijk een mist van bedorven etenswaren in. Waar collega dapper haar schouders recht, word ik misselijk. Ze had het al gezegd: ‘Het huis is redelijk netjes, maar mevrouw verzamelt etenswaar…’ Dapper stap ik achter mevrouw en collega aan. In de gang, als ik langs een rij hoge vitrinekasten loop, zie… Lees verder Wie je bent is wie je altijd bent geweest
Ervaringsdeskundigheid en anti-psychotica
‘Wat ben je bruin geworden!’ roep ik enthousiast. ‘Ja joh, moet je kijken.’ Tom trekt ongegeneerd zijn joggingbroek naar beneden en neemt daarbij een stuk van de stretchband van zijn onderbroek mee. Schaamhaar springt in mijn blik en ik ben mij ineens sterk bewust van de oorsprong van het woord. Ik bloos. Toch grinnik ik… Lees verder Ervaringsdeskundigheid en anti-psychotica
God is geen stille God.
Drie weken geleden nam ik tijdelijk afscheid van Manlief omdat hij voor twee weken weer op zendingsreis naar Roemenië ging. Deze trip kon ik niet mee omdat ik mijn re-integratie proces op het werk ben begonnen. Onverhoopt kreeg mijn held en echtgenoot halverwege zijn reis last van extreme hartritme stoornissen waarbij zijn hart de ene… Lees verder God is geen stille God.
Vanaf de zijlijn
Mijn binnenste bibbert. Morgen ‘moet’ ik weer naar het werk. Oktober was de maand dat mijn werkgever aan de bel trok en mij thuis parkeerde om eerst maar weer eens goed voor mijzelf te leren zorgen. Een zeldzame opmerkzaamheid. Ik was gekwetst. Zie je wel, ik kon niets goed doen, zelfs op het werk meende… Lees verder Vanaf de zijlijn
Recovery van kanker
De stap van niet werken naar wel werken is misschien wel de grootste in een re-integratieproces. Een stap van niets naar iets. Met een hele wereld daartussen. Ik bedacht mij gister dat ik 32 ben. Niet heel veel zeggend, maar voor mij was het een moment van verwarring. Waar is mijn hele 31ste levensjaar geweest?… Lees verder Recovery van kanker
Dichterbij dan je handen en je voeten
Dagenlang heb ik getwijfeld dit te schrijven. Waarom? Omdat het dichtbij komt; in de manier waarop ik in God geloof. Dichterbij dan je handen en je voeten, dichterbij dan hoe je oren vastzitten op je hoofd. Want Gods stem verstaan is als het horen van een gong alleen dan duidelijker. Als God spreekt, spreekt hij… Lees verder Dichterbij dan je handen en je voeten
Heimwee
Ik zou willen dat ik een blog kon schrijven over alle geweldig barmhartige dingen die ik gedaan heb in Roemenië, maar dat zou slechts de helft van het verhaal zijn. Of eigenlijk nog niet eens. Ik heb minstens 17 uur per dag geslapen, de meeste dagen dan. Ik heb altijd gedacht dat het iets kinderachtigs… Lees verder Heimwee
In 45 minuten een heel leven
Hij blaft en rent tegelijk. En dan ineens heel dichtbij ontbloot hij zijn tanden en gromt. Het moment gaat zo snel dat ik mijn paraplu op mijn hem richt om hem te beletten mij aan te vallen en boots een oerachtig gromgeluid na. De eigenaar nergens te bekennen. Het werkt. De hond is waarschijnlijk meer… Lees verder In 45 minuten een heel leven
Denkt u mee, UWV?
Mijn vriendin is ziek. Ik heb geen idee wat chronisch ziek zijn inhoudt. Zij wel. En toch is ze zo'n type waarvan je zou zeggen: 'Tjonge, die treft het maar...' Mooi huisje, grote tuin, lekker veel vrije tijd, goed in de kleren en dat van een uitkering?! Uh, ja... En een heel bewerkelijke levensstijl... Ik… Lees verder Denkt u mee, UWV?
Dank van een Dichter
Iedereen schrijft wel eens een gedicht. Dat maakt je niet gelijk een dichter. Pas als de woorden blijven komen, met tij en ontij, in rozengeur, maneschijn en met bakken stront; dat de zinnen blijven zoeken naar bestaansrecht... Dan ben je dichter. Taal heeft in de loop der jaren een steeds groter stuk van mijn brein… Lees verder Dank van een Dichter
Aan de buurvrouw…
Ik ontving vanochtend een app van mijn vriendin waar ik terstond een ochtendhumeur van kreeg. ''De buurvrouw sprak mij net aan op de voortuin. Het kwam erop neer dat als mijn tuin er zo had uitgezien toen ze overwoog haar huis te kopen, dat ze het niet gedaan had...'' Er volgt een stilte in ons… Lees verder Aan de buurvrouw…
Alweer niet
Het is een soort van nooit volledig vrouw zijn. Het niet weten of je nu volledig ontluikt -of juist niet. Een onbegonnen strijd tegen het pure oergevoel dat je als vrouw pas volledig tot je recht komt als je moederliefde uit mag delen. Totaal niet feministisch, ik weet het. Ze gaat lijnrecht tegen mijn verstand,… Lees verder Alweer niet
Biochemie enzo
Al zeker twee weken stapelen de thema's voor een blog zich op. Kleine aantekeningen staan in mijn agenda, ruwe woordschetsen opgeslagen op het bureaublad. Mysterieuze situaties bij cliënten, een combi van schedels en koffie, maar ook een stuk over plasgedrag in de zorg; het steeds even over elkaar heen moeten zeiken. Stukken waarvan ik denk… Lees verder Biochemie enzo
Jobstijding
En satan zei tegen God: ''Laat mij haar kanker geven en U zult zien dat ze U verloochent...'' En God zei: "Laat mij eerst een Woord tot haar spreken.'' En Hij fluisterde zachtjes tot mijn geest: ''Ga vasten en Ik Zal je genezen.'' Mijzelf vastgezet op vasten en goddelijke genezing ben ik die operatie nooit… Lees verder Jobstijding
Over koetjes en kalfjes heen
Als ik het haar hoor zeggen draai ik mij om. Haar woorden galmen in m'n kop. Helemaal nadat ik gister Marathon voor Kanker heb bekeken. Een vriendin appte nog: 'Kijk het niet!' Maar ik deed het toch. En ook nu staan mijn nekharen overeind. De dame met het geblondeerde hoogpolige kapsel merkt niet op dat… Lees verder Over koetjes en kalfjes heen
Herstel en harde sokken…
Mijn sokken zijn hard. Ik zucht en schuif ze om mijn voeten. Het is zo´n dag dat ik mijn ogen open en weet dat ik extra moeite zal moeten doen. Alwéér... Langzaam kleed ik mij aan. Zelfs de automatische piloot vecht, maar het is opzet. Aankleden is een handeling, het goede doen. Nogmaals zuchtend zet… Lees verder Herstel en harde sokken…
Schrijver ontmoet Personage
Ik heb vandaag een bezoek gebracht aan één van de hoofdpersonen van mijn laatste boek. Het was niet zoals ik het beschreven heb.
