De Pauzeknop – een tijdelijk afscheid

Pas NU kan ik er gehoor aan geven, een dag voor het nieuwejaar.

Al maanden geeft WordPress notificaties van mijn mensenverhaal.com, een blog die tot mijn grote verassing ondanks de weinige activiteit nog dagelijks actief bezocht wordt. Al maanden swipe ik de notificaties weg wat te plaatsen, ze is altijd blijven broeien op de achtergrond.
En daar zit ik dan. Eindelijk voel ik in de laatste dagen waarin ik jaarlijks ‘sluitingen’ maak de ruimte voor het blog dat ruim 10 jaar mijn kindje is geweest, in meerdere of mindere mate. Ik zit in de ‘mindere’ fase en besluit: ik schrijf een pauze blog.
Een tijdelijk afscheid…

Dat ik mijn blog het laatste jaar ruimschoots verwaarloosd heb, heeft goede redenen. Allemaal even gelukkig van stuk. Mijn jaar is niet in enkele alinea’s te vangen, zo vol van de positieve tendens dat het menig lezer depressief zal kunnen maken 😉
Begin 2022 begon voor mij de opleiding tot ADHD coach, waar ik inmiddels voor geslaagd ben. Tussen de regels bracht dit intense veranderingen teweeg die diep, diep, diep in mijn systeem geslagen werden zodat ik eindelijk mijn hoogbegaafdheid kon omarmen.
Wat een ademruimte werd er gecreëerd. Daar waar ik de coaching opleiding begon om eindelijk mijn ‘drukste onderneming ooit’ te bevatten en bemannen, kreeg zij voor mij wendingen die ik nog steeds aan het behappen ben.
Mijn drukste onderneming betekende afscheid nemen van VELE aannames over mijzelf, afscheid van de Hoe Het Hoort. Ook een afscheid van de eeuwige misdiagnoses binnen de GGZ en mijn contacten, kwam ik tot inzicht na een kerntalentenanalyse waarom ik elke ‘burn out’ eigenlijk ‘bore out’ bleek, kreeg ik nieuwe kansen op het werk, bereidde ik een eigen onderneming voor…
Maar meer nog; begreep ik vertrouwen in mijzelf, erkennen van wie ik ben, stoppen met bewijzen en presteren omdat ik voelde dat dit moest, maar gewoon omdat ik belachelijk veel doe en kan!
Daarnaast mijn liefdesrelatie door wier je jezelf altijd beter leert kennen en waar het thuiskomen blijft, de perikelen rondom de kerk en LHBT waar ik mij op mijn manier ‘hard’ voor maak. Dit jaar… Ze was het beste ooit.

En het zwaarste. Want wat hebben de opleiding, de literatuur die ik eromheen verzamelde, de tendensen, patronen en mensen die zich bloot legde, een impact gehad. Ik denk dat ik mijn leven niet zo veel, zo hard en zo diep gehuild heb als 2022.
Wat was het soms eenzaam om te beseffen dat ik mijzelf altijd ondergeschikt had gesteld aan de grillen van anderen, gewoon omdat niet leren hechten je dat meegeeft. Wat was het moeilijk om mijn verleden in nieuwe context te zien zonder er stempels op los te laten en daarin mijn hechting eens voorgoed te hechten, het liefst zonder middelen. Wat was het een uitdaging mijn baas te overtuigen dat ik de 1001 verschillende functies écht aankan en hier serieus van geniet. Dat ik het nodig heb! Wat was het fijn mijn mensen te horen bevestigen dat ik wel een ander mens lijk.

En dat heeft 2022 mij gebracht lieve mensen…
In die hele lange stilte die op mensenverhaal.com is gevallen.

Ik kan nu nog heel veel verder schrijven over de successen, de inzichten, mijn kwetsuren of de ervaringen van afgelopen jaar… Ik kies er maar eens voor om het niet te doen. Ik heb niets goed te maken, niets in te halen, niets te bewijzen.

Gewoon even mijn laatste zegje voor 2022 gedaan. Omdat 2023 dit blog waarschijnlijk net als dit jaar vele stiltes zal kennen.
De stekker gaat er niet uit. Komend jaar zal ik wat aanpassingen doorvoeren tot een mogelijke herstart. Persoonlijk ben ik oké. Gewoon zoals ik ben.
Daar hoef ik dan ook niet meer zoveel over te schrijven…

De pauzeknop.
Hij gaat erop.
Lezers, blijf volgen. Want je weet maar nooit!  
Zelfs ik weet het op dit moment niet 😊

Goed uiteinde!
Wees gezegend.
Zelfs al wordt Hij vaak vergeten. Weet dat God van je houdt. Hij vergeet jou nooit!