Tweederangs moedergevoelens

Triggerwarning: De impact van een afwezige roze wolk bij zwangere (koppels) wordt vaak onderschat. Dit blog bevat elementen rond zwangerschap en geboorte en haar mogelijke complicaties. Deze kunnen als heftig worden ervaren. Dit verhaal is geplaatst met toestemming van de Moeder; Mijn Beste Vriendin. Tevens is dit een ode aan haar doorzettingsvermogen en veerkracht.

8:30 uur – Baby, ik begin met een verwijt. Je hebt mij moe gemaakt. Je moeder ook. We kunnen echter niet wachten tot je er bent!! Ik loop al 3 weken op mijn tandvlees. Je moeder heeft het velen malen zwaarder. Zij heeft al maanden gebroken nachten, zenuwpijnen en haar hormonen zijn spoken die zorgen dat het ’s nachts donker is. Ik zie deze wanhoop met wanhoop aan. Het helpt niet dat je een  grote baby bent dus alles onder druk zet. MAAR.
Vandaag is de dag. Jij bent klaar en compleet geweven.
Zojuist zijn de vliezen doorgeprikt die jou in je cocon bewaren. Het moet je helpen indalen en we hebben gelachen om de letterlijke ontlading die jouw vruchtwater de verpleegkundige en je moeder bijna weg deden drijven. Die arme pleeg zit tot haar elle bogen onder jouw vochtige behuizing.    
‘Baby-time’, zucht je moeder als ze achterover zakt en leeggelopen is.
Ik voel haar uitzicht. Met jouw hartje op de achtergrond zal ze zo beginnende weeën vangen. Ikzelf ben egocentrisch genoeg bezig met mijn laatste sigaret, ook een wee in mijn leven. Jij bent zo puur en nieuw in dit bestaan dat ik er tweederangs alles aan zal doen om jou te beschermen van het gif van deze wereld. Te beginnen met mijzelf. Wee je gebeente, deze is tussen ons, oké.

10.15 uur – Je ligt aan een electrode om je hartje te blijven polsen. De electrode is een naald die in de baarmoeder in je hoofdje wordt gedraaid. Lekker welkomst signaal, ik denk er het mijne van.
Dik 6 jaar geleden zaten je moeder en ik hier ook. Zelfde soort kamer, zelfde ziekenhuis. Je broer ging je voor. Die dreef je moeder óók tot het gaatje voordat hij eruit scheurde. Ik ging behoorlijk naïef mee die dag. Er zou een baby komen. Punt.
Ik mocht bij de bevalling van mijn beste vriendin zijn. Bijzonder Punt. Ik vond die 11 uur de mooiste en het meest traumatische van mijn bestaan. Ik zag z’n koppie als eerst en hij kwam met kracht. Laat ik hier niet te diep ingaan op mijn beeld denken. Want stiekem was je broer het beste ijkpunt in mijn kinderloze bestaan. Jij gaat daar deel 2 in zijn. Ik voel nu namelijk voor de 2^e keer het boze onbegrip waarom ze een schroefachtig naaldje in je hoofd draaien nog voor jij kan denken in woorden om er zelf beeld aan te geven. Betekenisgeving komt later wel. Het is nu eenmaal veiliger. Je broer is hier niet bij maar kan trouwens beatboxen op je hartslag. Ikzelf ben inmiddels blij dat het geluid uitstaat van jouw rikketik die op elke wee reageert.

11.30 uur – Je moeder ligt op een ruggenprik te wachten. Deze zorgt ervoor dat jij met iets minder ongemak voor je moeder ter wereld komt. Ik heb hier op papier even een momentje tussen jou en mij. Eigenlijk is er niks nieuws. Wat achtergrond info dan maar.
Je ma is een moordwijf en een tijger. Die prik is nodig kleintje, je doet namelijk pijn. Zoveel pijn dat ze eigenlijk al de hele dracht van jouw bestaan crepeert van het feit dat ze jou zo graag wil omarmen. En na 9 maanden groei van jouw wonderlijk bestaan snap ik dat zij wil ontsnappen aan de druk die jij op haar lichaam voert. Don’t worry, jij voelt er niks van.
Ik wel. Dan kom ik toch wéér bij mijn beeldend brein. Want weetje, door de ruggenprik voor je broer zijn geboorte heb ik nú wel een soort van grens gesteld. Ik kan je moeder hier niet nabij zijn. Ik zie namelijk die belachelijk lange prik van 7 jaar geleden nog in de rug van je moeder glijden en elk deel van mijn werkgeheugen steekt mee. Je mams is relax. Die spuit betekent ein-de-lijk jouw verlossing met zoveel mogelijk ‘comfort’. Ze gaat alleen ‘naar boven’ omdat mama’s Doula vanwege een bevalling elders wat later is.
We lachen om mijn hysterie háár bevalling 7 jaar terug. Ook omdat we elkaar al sinds 7.00 vanochtend afwisselen met zenuwachtige plasjes. Zij, omdat jij op haar blaas drukt, ik omdat… Ik weet niet eens waarom ik zoveel moet plassen. Waarschijnlijk het feit dat ik stiekem altijd een beetje kritisch zeikwijf blijf, ik zit overal met mijn neus bovenop. Don’t worry, ook hier ga je óók niets van voelen. Je gaat er wel voordeel van ondervinden in de loop van je leven. Dit zeg ik met referentie naar je broer en toestemming van je ma. Ik schrijf dit allemaal terwijl ik aan koffie nummer zoveel sip.  Noot aan jou: Ik ben slechts ‘bijzaak’, maar zal van je start tot waar ik kan met je meelopen. Ik weet dankzij je moeder dat ik hierin minstens net zo belangrijk ben als koffie!

12.50 uur – Mevrouw Doula (die naam doet haar geen eer aan) is gearriveerd om je ma bij te staan. Ik maak foto’s terwijl zij de ‘pressure-support’ doet. Je moeder weet dat ik onder stress vooral praktisch word en emotionele zorg nog wel eens vergeet. Hier mis ik soms een slag, maar zo werken wij, je ma haalt er gewoon iemand bij. Mevrouw Doula is er dus om mama wat te kalmeren terwijl ik analytisch word. Ik vind het fijn dat de taken helder zijn en ik gewoon Bestie Aanwezig ben terwijl Doula je mama letterlijk ondersteunt. Ze is terug van de ruggenprik. Ze is nu verdoofd en voor het eerst vandaag zie ik haar ontspannen. Ik voel hier de drang om jou te vertellen dat ze jou nooit kwalijk zal nemen dat ze lichamelijk geleden heeft en nu ‘kiest voor de makkelijke weg tijdens de weeën’. Mensen die zo denken over een ruggenprik zijn pannenkoeken. Ze koos voor jou en je broer. Betaalde er een prijs voor met haar chronisch zieke lijf en heeft hierover nóóit een onvertogen woord naar je 6 jaar ouderen broer laten vallen. Wie ben ik dus om als pannenkoek vanuit mijn eigen perspectief te veroordelen dat ikzelf de progressie van ontsluiten, afgaande op de pijn die barensweeën brengen, zou willen controleren.

De prik en de doula brengen rust. Mij dus ook. Met haar jarenlange expertise om zwangere vrouwen bij te staan verzekert zij mij dat een ruggenprik niet betekent dat je geen ruggengraat hebt. Voor zover je mensen kan kiezen, heeft je ma hier een juiste keuze gemaakt. De beste dame is niet alleen in de bevallingspraktijk actief maar tevens redacteur van geboorteboeken en dus de juiste mens voor deze verlossingsactie. En zo ook voor mij, als medeschrijfster.
Kijk, de Doula noem ik bewust in jouw verhaal. Ze heeft namelijk een belangrijke rol. Het gaat om jou en je mama, ik schrijf wat en besef: Ik profileer mij vaak alsof ik alles weet. Ik heb echter geen kinderen uit mijn bloed, dus ik voel mij te onzeker om mee te puffen, te helpen mama haar buik tegendruk te geven en verdwaal in baby gebrabbel.
Mevrouw Doula is thuis in baby materie en geeft vorm aan de dag voor mij.
Ik zucht even mee met een wee. Werkt die prik nou niet of werk jij te hard?
Ik ken je moeder, beter dan mevrouw Doula. En alledrie kennen wij mensen die denken dat zwanger zijn de hemel is. Dat is dus niet de reden dat mevrouw Doula er is. Voor jouw mama was het hel. Eindigend met een engeltje straks….
Dat ben jij, dat weet je toch?

16.50 uur – Je hebt het blijkbaar naar je zin daar binnen in mama’s buik en geen haast. Ondanks dat je in een drooggelegde baarmoeder ligt en nog niet bent ingedaald zeggen centimeters en het belang van jouw drang geboren te worden jou helemaal niks. Je bent op de helft, dat wil zeggen: er is 5 centimeter ruimte om jou eruit te gooien. Het boeit je niet dat het lang duurt. Tijd is ook niet iets waar jij mee bezig bent. Elk uur kijken er vreemde vingers naar je nu nog verborgen koppie.
Nog steeds is jouw hartslag op het scherm het enige constante van deze dag. Zo gaat dat met een inleidende geboorte: je wordt streng aan de monitor gehouden terwijl wij een soort van nu al 10 uur durend ‘theekransje’ houden aan het bed van je moeder. We praten, luisteren muziek en hebben eigenlijk voortdurend voorpret over jouw komst. Maar je hebt een eigen wil. Dat is duidelijk. Je laat je niet dwingen en de thee plus mijn koffie raakt op. Ik denk dat je jouw kont een soort van natuurlijk tegen de kribbe gooit en niet zo zit te wachten op transitie van buik naar buitenwereld. De verloskundige zegt echter dat het tot nu ‘een normale bevalling’ is. De weeën nemen ondanks de verdovende prik toe en ergens is het eind in zicht. Niet in de maatstaf van centimeters of uren, maar gewoon in het feit dat het ontsluiten van jouw leven precies datgene is wat jouw moeder adem heeft gegeven…. Maar… Dát verhaal is van jouw broer en jou, wat jullie mama jullie steeds weer zal vertellen. Je hoort het met de tijd. Als je eindelijk eens laag gaat liggen suffie.

20.10 uur – Als jij niet binnen 1,5 uur geboren wordt, ga je keizerlijk ter wereld komen. Jij en je moeder hebben koorts. Mama en ik hebben in een knuffel gebeden. Ik zou het liefst achter haar gaan liggen en d’r vastpakken maar doe het niet omdat mijn hoofd woorden kwijt moet en je moeder weinig nog kan hebben. Ze is bang. Ik gespannen.
Mogelijk is er een infectie in je mama geslopen en ben jij hier ernstig ziek van aan het worden. Er is veel onduidelijkheid en een hoop protocol. Een ziekenhuis werkt op veiligheid. Ik ben er zenuwachtig gerust op, je mama wordt echter wanhopig. Het is niet haar eerste keuze om letterlijk opengesneden te worden terwijl jij vaginaal zou kunnen komen. Het is hoe dan ook een feit dat jij na je geboorte aan de anti-biotica moet en daarom 5 dagen in het ziekenhuis zal verblijven. Mama is verdrietig. Terecht. Dit is een extra explosie binnen de roze wolk die al 9 maar op zich laat wachten. En jij… Je weigert om onduidelijke redenen om mee te werken met wat het beste is.
En zelden kies ik als schrijfster zo zorgvuldig mijn woorden. Teveel is onzeker en controle voeren bij een geboorte is bij voorbaat een verloren zaak. Ik snak naar duidelijkheid in een geboortekaart. Het duurt te lang. Ik voel de spanning in het zorgteam van gynaecologen, verloskundigen en verpleging verstrakken net als je mama’s samentrekkende buik. Het was imponerend de gynaecoloog zo ernstig te zien na een dag glimlachen.
Het is niet alsof je niet welkom bent. Kom nou gewoon. Je laat een inmiddels masserende Doula en 2 ongeduldige types als je ma en ik al véél te lang wachten!

1.10 uur – KIND. Lieve Vriendin de Verse Moeder…
Ik was moe. Nu ben ik kapot. Welkom lieverd. Om 22.06 kwam jij ter wereld. Levenloos en verkleurd. Maar je leeft. Goddank, jij én je moeder leven.
Ze had 6 vellen bevallingsplan. Ik las de printjes 10 minuten voor OK. Ineens werd alles spoed. Ik ken je extreem georganiseerde ma. Ze wist hoe ze dit wilde en voor zich zag. Daar waar ik leef bij alledag. Daarom las ik het last minute, ik volg namelijk en anticipeer als een pro, want dat is wat deze Bestie doet. Dit keer ging het mij niet best af. Net wel hoor, nu niet echt. Blijf nog even bij me.

Er was slechts 1 onbeschreven scenario: dat jij of je moeder bijna het leven zouden laten.
En toch gebeurde dat… BIJNA.
Je mama heeft weke delen reuma en is mede hierdoor te zwaar. Een discussie die ik niet wil voeren omdat het voor mij vaststaat dat de contra van die kilo’s velen malen meer gewicht in de schaal leggen aan liefde. Deze toestand, in afwachting op de OK die onvermijdelijk bleek, kreeg ze een teveel aan verdoving waardoor ze niet alleen haar buik en benen niet meer voelde maar ook haar armen en borst verdoofd werd. Ze raakte in paniek en moest braken terwijl ze al bijna stikte.
Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik haar niet gekalmeerd kreeg. Onmacht. 
Het moment dat zij weer begon te ademen door een ferme tik op d’r neus en jij direct daarop op haar borst werd gelegd, trokken mij door een hel van scenario’s. Ik heb geen idee hoelang, maar ik dacht dat ze zou sterven onder mijn handen. Ik dank de zuster die haar die ram verkocht die ik niet durfde te geven. Jij werd echter direct weer van haar borst getrokken. Blauwig en bewegingsloos stapte ik de tweede scenario in.
Ik voelde een onmogelijke spagaat. Enkele seconden eerder zat ik in de film jou en je broer op te moeten voedden terwijl woordeloos een paniek rondging dat jij nu niet oké was. Ik wist het. Ik zag het. En toch zei ik Veel te Rustig: Hij ligt zoals in je buik in het wiegje dat ze wegrijden lieverd… Ga ik met hem mee of blijf ik bij jou?’
En hier weet een moeder zonder woorden. Nog bij aan het komen van de ademnood fluistert ze:
‘Ga mee, bid voor mijn kind…’
Ik volgde jou. 3 minuten lang. Hartmassage, reanimatie. De termen laten me koud. Ik bad. Ik bad alsof ik er zelf bij neer kon vallen. En toen liet God zich uit de hemel trekken.

Ik sla het moeilijke gedeelte hierover, over. Te vers. Te persoonlijk ook. De blauwe handen aan jou lijfje, de slangen, de naaldjes, de piepjes en gestreste orders. Hier heeft elke lezer voldoende aan. Ik stap weer in als ik je voetje, je handen, je zwoegende borstje aanraak. Nooit. Nooit. Nooit… zal ik het oogcontact vergeten tussen jou en mij. Een moment, zoals eigenlijk alle voorgaande, die alleen jou en je moeder toebehoorde.
Ik snapte dit moment pas wat het betekende dat jou moeder mij voogd heeft gemaakt voor als zij er tussenuit piept. Een voogd is tweederangs. Je moeder was oké. Jij nu ook. En mijn hart brak. Deze momenten waren niet ‘van mij’, ze gebeurde gewoon en ik moest er omwille van jou in mee op een manier waarop ik mij slechts onwaardig voel. En jou moeder vond mij de beste persoon. Enkele uren geleden, maar ook met oog op de toekomst voor jou en je broer.
Ik ben nog nooit zo bang geweest als op dat moment kind. Zelfs niet toen ik zelf de dood in de ogen keek door kanker en jouw moeder er voor mij was in die momenten.

Ik streel je. Ik vertel over je mama. Ik praat je moed in. Of mijzelf. Ik voel boosheid die ik niet kan plaatsen, dik secundair onder het overleven dat jij zojuist deed. Ik voel in meerdere lagen en dit was veel. Ik geniet zelfs van de geziene misère die in mijn hart omgaat omdat jij gewoon ademhaalt.
Je wordt stevig ingepakt en ik besef me dat het moment daar is: ze gaan je voorstellen aan je mama. Een oermoeder gevoel als vriendin overvalt mij. Ik stap naar de arts en steek mijn armen naar je uit.
Ik hoor het mijzelf zeggen, niet eens vragen en gek genoeg doet het pijn. Mijn dag is voorbij. GODDANK.
‘Ik wil de jongen voorstellen aan zijn moeder…’
Ik breng jullie neus aan neus. Zij nog verlamd en niet in staat je aan te raken, jij broos en overprikkeld, maar ik zie de chemie gebeuren.
En eindelijk kan ik huilen. Voor het eerst sinds alle rampen zijn geweken. Ze kust je koppie, fluistert dingen tussen haar en jou en terwijl ik je gebundeld hou, buig ik in eerbied mijn hoofd en breek. Mijn schouders schokken en jullie neuzen wrijven tegen elkaar op het ritme van mijn huilen. Had ik al genoemd dat ik dankbaar ben?
Straks zal ik haar vertellen wat er achter de schermen is gebeurd, ze heeft geen idee. Goddank zal ze eerst in jouw bubbel belanden voor ze hier wat mee kan of moet. En ook jij zult dit vergeten.

Ik niet. Nooit.
Maar NU: Gefeliciteerd met het leven Ukkepuk.
Je moeder is er. Voor je grote dappere broer ben je een feit.
En ik… ik zal er zijn.

Your Godmother Guardian.