Bot en onbeleefd

Sinds blogheugenis schrijf ik online verhalen over mensen en hun verhalen. Mensen wiens verhalen ik leer kennen door met ze in contact te staan of te spreken. Verhalen met een lach en een traan. Verhalen, die vaak over mijn werk gaan.

6 weken geleden ben ik binnen het Leger des Heils overgegaan op een nieuwe functie. Ik ben van het vrije ambulante (O)GGZ leven, naar het gestructureerde kader van intramurale (verslavingszorg) gegaan. Een overgang waarin ik mijzelf, in teamverband, opnieuw leer kennen. Maar vooral ook wéér een hoop mensen en hun verhalen die het waard zijn om beschreven te worden.
Ondanks dat ik binnen dezelfde organisatie met dezelfde doelgroep werk is mijn nieuwe functie wezenlijk anders. Hulpverlenen aan huis en hulpverlenen in een instelling is niet hetzelfde laken en pak. Mijn cliënten wonen niet langer zelfstandig. Ze wonen met 30 man in één pand en ik begeef mij 24 uur per week in hun leefomgeving ipv 2 uurtjes per week. Dit geeft een heel andere tendens aan contacten. Maar óók werk ik sinds mijn 21e weer in een hecht teamverband waarin je intensief samenwerkt. Voor mij is hierin nog het grootste verschil dat ik op mijn 21e leiding gaf aan een team en nu 15 jaar later na een fantastische loopbaan ‘eigen invulling’, gebonden ben aan een zekere hiërarchie die onderling al is opgebouwd en gevormd. Niet erg. Maar anders.

En er gebeurt genoeg om over te schrijven!
Op dit nachtelijke tijdstip, na een late dienst, besef ik mij ineens waarom mijn blogs qua werk tot zover de gepubliceerde status niet behaald hebben. Het inzicht kwam door een Facebook post die ik in een knelpunt -en eigenlijk een nieuwe verhaal over normen en waarden- online zette.

“Soms… baal ik ervan dat ik geen blad voor de mond neem en mijn verwerkingssnelheid zo’n beetje op het puntje van m’n tong ligt…
Ergens voelt dat soms als een bord voor m’n kop. Gesprekspartners zijn in dat geval vaak direct tegenpartijen en waar ik onbedoeld scherp ben, is de ander al onherroepelijk geprikt.
En toch blijf ik erbij dat eerlijke directheid op de lange duur de meeste winst oplevert op elk vlak én voor iedereen.
Zelfs als dat betekent dat ik morgen wéér een gesprek met m’n teamleider in kan omdat ik iemand op z’n tenen heb getrapt. Nooit fijn. Ook niet als je erachter staat.

Wel heb ik in mijn lieflijke ADHD onschuld geleerd: Wie zich verdedigd is schuldig 😉
Dus kom maar op. Denk ik.”

De post is een verhaal op zich. Maar dát is de kern van dit verhaal niet. Hij sluit zich slechts aan in de rij van concepten. Mijn blog komt vooral voor uit de kern van de post. Én de titel van dit blog…
Bot en onbeleefd.
Sinds blogheugenis getuig ik net zo goed van mijn onorthodoxe stijl van communiceren.

En daar verscheen mijn Facebookpost. De verhalen in de opvang zijn namelijk anders van aard. Het zijn vertellingen, vaak over escalaties, waarin de mens (kwetsbare beschadigde én altijd lerende professionele) mens achter het verhaal wordt.
Hiernaast ook een hele interactie en ecosysteem van bedrijfsethiek en teamverband.

Kort door de bocht… MIJN bijdrage aan dit systeem heeft in mijn concepten vaak de basis. Niet de verhalen of de mens. En sinds blogheugenis heb ik daar een writersblock op.
Die door jarenlang solovliegen in de zorg, mét een ADHD die ik tegenwoordig niet meer onder stoelen of banken steek, toch ineens een stuk botter en onbeleefder vind overkomen dan werkelijk de aard van mijn verhalen is…
Komt er concreet op neer dat de verhalen over Bram die z’n brandalarm af laat gaan tot de bom barst, Kees die kriegel wordt van mijn kraakheldere communicatie en durfal Derek die drammerig wordt van de drank blijven liggen omdat ze pas tot leven komen op papier op het moment dat er een rode knop is ingedrukt.

Door mij.
Ik kan het niet helpen dat ik nu glimlachend denk aan mijn werkprofiel die 2 uur aan vragen heeft geschetst: ik word in mijn werkveld als overtuigd christen omschreven als de advocaat van de duivel. Ik glimlach omdat het mij nooit eerder zo duidelijk is geweest.

Ik ga morgen dat gesprek maar weer eens in… Mijzelf een soort van vertegenwoordigen dat ik in dit nieuwe team misschien nu al ‘de directe ADHD-er’ ben, maar long term tóch echt daadkrachtige integriteit voorop heeft staan…

Bot en onbeleefd is vaak namelijk ook ‘gewoon maar’ onbevangen en eerder eerlijk dan gemeen(d).