De mindfuck van ambitie

Een beetje verloren kijk in mijn vuilnisbak.
Bóvenop de boventallige administratie ligt mijn laatste jaar.
Als punt erop gekwakt.
Voorzichtig wel, want het was confronterend.
Het is mijn jaar als ambulant werker. De agenda is afgelopen jaar door het vele gebruik uit elkaar gevallen. Net als ik trouwens…

Groei in de visvijver van zorgland
Nog steeds voel ik warme blijdschap als ik 1,5 jaar terugga in de tijd. Van schoonmaakster naar ambulant werker. Een half jaar kwaliteiten waarmaken om als ‘Agogisch werker GGZ’ te worden betiteld, om vervolgens op een (beetje schimmige) HBO functie te werk worden gesteld! Já, ik voel wéér mijn ego groeien. Onder deze onomwonden (en door ervaring opgedane) trots toch écht de dankbaarheid dat mijn meerderen deze competenties in mij zagen vóór ik ze kon verzilveren. Uiteraard kreeg ditzelfde ego een extra boost toen het Leger mijn boekje ‘kwetsbaar op de rand’ onder collega’s verspreidde. Ik sloot hiermee écht mijn beschreven werk als huishoudelijk medewerker af. Een nieuw tijdperk. Van machteloze poets naar machtig pleiter! Want hé, binnen zorgland heb je hierarchie.

Verlichtend leeg kwak ik een zakje kattenvoer op de agenda.
Verlichtend, omdat ambulant hulpverlenen nú alweer achter mij ligt.
Leeg, omdat ik het laatste jaar geen letter heb geschreven over deze fantastische job.

Een pitbull met lab insteek
Een jonge getraumatiseerde vrouw uit de handen van loverboys houden? Kom maar op! En wat een overwinningen op háár keuzes. Ze staat. Inspringen op kracht en kwaliteit in kwetsbaarheid vind ik namelijk niet moeilijk. Wel de stok achter de deur van planmatig werken. Dat herstel gerichte plan heb ik dan ook nooit geschreven.
Of nog een greep uit de prullenbak: Een gezin herenigen dwars door de aanslagen in oorlogsgebied? Let’s do it! Hoe kostbaar was de maandenlange correspondentie met platte, digitale mensen in trage molens zodat mijn deelnemer zijn vrouw en kind kon omarmen. En wat heb ik een gestoord privé leven gehad van de bergen met miezerige, versnipperde administratie die afgemaakt ‘moest’ worden.

Ik voelde me soms dan ook een pitbull met een labrador insteek. Netwerken, flexibel meebewegen in de levens van mijn cliënten. De praktijk is knallen alla vastbijten. Maar papierwerk en ik zijn Goofy…
En ik heb wakker gelegen. Omdat ik een zekere vrijblijvendheid miste waaruit mijn verhalen in de wijk uit ontstonden. Tegenwoordig was ik bezig met gesprekstechnieken, correspondentie, interventies, crisissen, overleggen, calamiteiten enz. Allemaal sjieke woorden voor regelen, duwen, trekken, buigen en nóóit barsten.
Naast de werkelijke bureaucra-crisis, symboliseert de agenda ook een paradox. Ik was ‘regiehouder’ in een methodiek van ‘herstelt gericht werken.’ Ik heb niet eens zin om hier nu over uit te wijden. Dat botste denk ik het meest. Dus ja. Ik doe een stapje terug.

Status quo
Gek wat papieren ‘status’ met een mens kan doen. Het doet namelijk écht zeer als mijn capaciteiten van ‘hbo ambulant’ in mijn nieuwe contract omschreven worden als ‘sociaal pedagogisch werker niveau 2’. Groepsbegeleider dus.
Doe ik werkelijk een stap terug?  
Tenslotte blijf ik doen wat ik doe. In een genotzalig voorspelbaar kader van vaste werktijden waarin ik zeer waarschijnlijk wel weer eens kots zal ruimen of een wc moet doen.

Ik zal alsnog wakker liggen komend jaar; van de opmerkelijke details in mensen en verhalen die blogs zullen vormen in mijn hoofd. Platte, digitale mensen levend maken voor hen die het lezen! Het bureaucratische gedeelte laat ik mooi voor hen die dáár hun talent hebben zitten.

2021 ligt dan misschien in de prullenbak.
Ik ben erachter dat dit niets met mijn ambitie te maken heeft.