Ik ben een soort van stukgelopen binnen mijn werk. Eigenlijk besefte ik mij dit pas toen ineens mijn loopbaan 1,5 jaar geleden gillend van de grond kwam. En dat ik goed ben in wat ik doe. De arrogantie is het uitleggen waard.
Van mijn leidinggevende kreeg ik doorgroeimogelijkheden die mijn proces binnen de politieprocedure zouden versnellen en een half jaar later was ik doorgegroeid van huishoudelijke hulp zonder papier, naar een MBO 4 agogisch medewerker die op HBO niveau presteert. En een illusie armer. Ik moet serieus bepaalde kwaliteiten bijspijkeren voordat ik kan solliciteren als diender.
Maar hoe heerlijk was het afgelopen jaar, om na zoveel omzwervingen op mijn contract ambulant werker HBO te hebben zien staan, als sneltreinvaart kwalificaties verzilverde MBO-er gelijk getrokken op grond van mijn functie. Waarmee eerlijk gezegd, ook mijn gevoel aan eigenwaarde wat meer gelijk kwam te liggen aan mijn daadwerkelijke capaciteiten. Capaciteiten die eigenlijk nooit echt van de grond leken te komen. Zelfs niet nu ik in mijn delicaat geschoolde functie hulp verleen.
7 sloten kern
En zo liep ik afgelopen jaar volledig gekwalificeerd tegen mijn onmogelijkheid aan. Als ambulant begeleider in de roerige (crisis) agenda’s van mijn deelnemers en de restanten ruimende van mijn eigen overleefde crisissen vatte ik kort samen in mijn dagboek:
‘Ik voel mij 7 sloten tegelijk.’
Ik schrijf vervolgens over mijn werk en hoe paradoxaal het soms voor mijn brein is om als ‘regiehouder’ voor mijn multi-problematiek cliënten een rol te moeten vervullen die de focus heeft op ‘hersteld gericht werken’ terwijl ik nog nooit zoveel heb moeten schakelen tussen inspringen, oplossen, begeleiden, motiveren, sturen, afwegen, teruggeven enz. enz. enz. Ook in persoonlijke context.
Ik sluit mijn dagboek schrijven tevreden en gefilterd af met:
‘Dit soort reflectie momenten zijn zó nodig, omdat taal en haar gierend rustgevende symboliek een uitwerking tot verwerking voor mij heeft. Ik heb knopen doorgehakt.’
Het is de 7 sloten kern. Of de gouden RRR van Rust Ritme en Regelmaat die ik al sinds vroeger gekscherend met Rust Ritalin en Regenboog bespot vanwege zijn paradox aan mijn brein.
Rust vinden om te ontspannen en te verwerken. Tóch een waarheid als een koe. Voor mij is dit (in) schrijven. En mede daardoor kwam ik er afgelopen jaar in mijn baan achter dat de functie mij prima past, want ik hou van schakelen, ben een snelle verwerker en problemen zijn slechts te temmen beren. Posities die lokken met verantwoordelijkheid en leidinggevend van karakter zijn, voelen als een tweede natuur en als sociale kameleon pas ik prima in het profiel van de perfecte hulpverlener.
Het was ook een paradoxale gesprek met mijn leidinggevende. Ik deelde mijn worsteling die ik ervaarde binnen de functie zelf, maar óók dat ik door de gepersonaliseerde zorg op ambulante basis enkel nog overzicht had op de agenda’s van mijn cliënten en niet meer van mijzelf. Ik liep stuk. Ik liep niet in 7 sloten, ik voelde mij 7 sloten. En ik zwom in hen allemaal.
Omslagpunt
Het praktische omslagpunt kwam door de serie ‘Maid’ op Netflix.
Dat ik stukliep binnen mijn geweldige baan was mij duidelijk. Maar wat wilde ik dan? Getrokken door de synopsis van de serie ‘Maid’ (over een moeder die voor de kost schoonmaakte en uiteindelijk schrijfster wordt) belandde ik al kijkend in een aantal inzichten. 1. Ik vond schoonmaken écht geen probleem en kon er, net als de hoofdpersoon, leuke verhalen over schrijven. Ik had alleen volgens mijn teamleider niet zo hard gewerkt om weer schoon te maken. 2. Werk binnen de sociale context heeft mij in het verleden altijd gelukkig gemaakt en dit was ik nu niet.
De stoere lijdzame chick uit ‘Maid’ deed mij bovenstaande beseffen, maar hielp mij niet met wat ik wel zou willen. Dat was toch echt mijn teamleider die mij erbij bepaalde dat ik misschien wel niet geschikt was als ambulant ondersteuner, maar wel binnen dezelfde functiewerkzaamheden, ‘gewoon’ gekaderd in tijdsbestek zonder losse flarden van het ambulante maar niet in de ‘oude vertrouwde ongekwalificeerde kaders’ als huishoudelijke hulp. Het was een omslagpunt en verademing. Waaruit een nieuwe weg kwam rollen.
Mijn agenda voor 2022 was tóch echt de doorslag. Niet schoonmaken, maar wel net als de hoofdrolspeelster van ‘Maid’ een goede mix creëren.
Alle Dagen Heel Druk
Een mix en balans in kwaliteiten die in mijn geval ook zwaktebod kunnen zijn.
Want waar ik plagend op de werkvloer ‘Duracel’ wordt genoemd en men er niet van opkijkt als ik met een gedachtespat de vergadering onderbreek, besef ik mij ook tijdens dit schrijven dat de competenties die vallen onder mijn communicatiedrang, energieke kwaliteiten, detailgevoeligheid, kortdurende hyperfocus op crisissituaties een ‘kerndefect’ in zich draagt.
Alle Dagen Heel Druk.
Het ‘kerndefect’ van deze zogenaamde ‘aandachtstekortstoornis’ spreekt in de koude koffie die ik net drink. En niet omdat ik hem koud heb laten worden, maar omdat ik hem letterlijk tussen de regels rechtstreeks vanuit een koude waterkoker schenk, terwijl ik ondertussen in mijn hoofd 2 alinea’s vooruit zit te werken.
Onderweg beland ik in een wasje, kom te laat voor een afspraak, dank God voor mijn routinechecks van dingen 10x checken en er vaste plaatsen voor hebben of ik glimlach als ik mij weer eens af heb laten leiden door een goede ontmoeting of interessante gedachtespinsel.
ADHD. De volksmond heeft eigenlijk geen idee wat ze inhoudt.
Laat staan dat er over ADHD bij vrouwen veel bekend is. Tenminste… Daar kom ik gaandeweg achter nu ik ouder en wijzer wordt. Want ergens heeft deze diagnose uit mijn jeugd er altijd voor gezorgd dat ik dacht ‘binnen een hokje te moeten passen’ terwijl ik juist zo sterk ervaar dat je buiten de hokjes om kunt denken! Het verbaast mij niet dat ik bijna een leven lang tegen dit ‘defect’ gevochten heb terwijl zij een kracht is zolang ik bij mijzelf blijf.
Het is ook niet gek dat ik werd getriggerd door de herkenning en mogelijkheden van de opleiding tot ADHD coach omdat mijn ‘alle dagen heel druk en altijd vrijwillig veel ballen hoog te houden instelling’ een defect kan blijken.
Het was dus een beklonken deal dat ik zo klikte met idee tot ADHD coach. Het klikt opnieuw.
Naast mijn ‘stapje terug functie’ van HBO ambulant naar MBO maatschappelijke opvang ga ik alsnog mensen leren zichzelf te leren leren en er ga ik er ondertussen zelf nog iets van leren 😊
De confrontatie van binnen
Want ik wil nog steeds mensen op weg helpen, in dezelfde liefde als dat ik dat nu ook doe, alléén moet ik zelf nog wat oppikken in het kader van ‘regiehouder worden over mijn eigen leven.’
En dát is voelbaar. Pijnlijk ergens ook. Niet erg. Maar kenmerkend tot een mogelijke diagnose als ADHD. Helemaal wanneer ik binnen mijn relatie bespreek dat de knelpunten die ik in mijn werk ervaar, zich ook laten horen in mijn privé. Mijn vriendin bevraagt niet het feit óf ik ADHD heb, maar wáárom ik het toch al die jaren als ‘defect’ heb gezien terwijl ik uiteindelijk niets anders heb gedaan dan mij het afgelopen jaar ontwikkelen en hervinden. Als totaalbeeld van dit blog ontzettend bevrijdend om dit van een naaste te horen die samen met jou de dagelijkse stormen bedwingt.
Motiverend óók om te beginnen aan een weg vol beren die ook hier te temmen zijn. Met een duwtje in de rug op de werkvloer, want nieuwe uitdagingen zijn snelle denkers kwaliteit. Iets wat ik verrijkend tegemoet kan zien, maar een tocht die toch ook spannend is.
Betreft mijn loopbaan naast het Leger des Heils zijn mijn partner en ik erover eens.
Er is ontzettend veel winst te behalen op een opleiding tot ADHD coach.
Of ik straks na een volwassen test nu wel of niet als drukkie uit de kast druppel, dit zou zomaar écht mijn drukste onderneming ooit kunnen worden. Wat nou aandachtstekortstoornis als aandacht in goede banen te leiden is of wat nou defect, als stuk een relatief begrip is?
Wie zegt dat capaciteiten niet van de grond kunnen komen?
Is elke dag niet een nieuwe dag? Bomvol energie 😉
Oh Happy Day
De wekker gaat en Partnerlief begint te kreunen bij de piano intro van Sister Act. Ik open mijn ogen en glimlach. Ik weet wat er nu komt en ik geniet ervan. Ik ben aan.
Een punt van commentaar binnen mijn marge bedpartners, maar pas nú besef ik dat het de bevestiging geeft op alles wat ik hierboven heb beschreven. Ik word zingend wakker. Met een slaperige ‘Tááássss’ met uitroepteken protesteert vriendin tegen mijn wekker maar ik zing ‘Oh happy Day’ van Sister Act al mee. Ik geniet van 2022 en zijn verschiet.
Ik ben aan. AAN. Zij is nog uit.
Ze kreunt opnieuw terwijl ze zich genadig en glimlachend omdraait.
‘Mafkees, geef me alsjebliéft 5 minuten voor je gaat praten oké?’
Misschien is het een zegen van God. Misschien is het ADHD.
Ik zip mijn lippen. Het sleuteltje hou ik haar grijnzend voor.
Er is niets defect aan de dag zingend beginnen.
Of even wakker worden.
Ze grist hem semi agressief uit mijn handen en slikt hem door.
Natasja Schreuder 