De manier waarop

Mijn deur klemt. Ik denk aan ex-Manlief. Zijn laatst binnengedruppelde post ligt op mijn bijrijdersstoel. Soepel stuur ik mijn glanzend blauwe auto het industrie gebied in waar mijn ex waarschijnlijk aan het klussen is. Alles aan hem is perfect.
Behalve dat zijn deur klemt. 

Het is iets kleins waar ik mij aan irriteer. Gecombineerd met post en een social talk besluit ik het het aan te kaarten.
Het is oké en toch is het vreemd. Je hebt jarenlang samen geleefd en bent letterlijk terug gestapt naar een gefragmenteerd delen in elkaars bestaan waarin de simpelste vragen niet vanzelfsprekend meer zijn. En toch weet ik dat hulp vragen geen taboe hoeft te zijn.
Ik wens niemand een scheiding toe, maar als het gebeurt, dan is de manier waarop uiteindelijk dat wat het luidste spreekt.

‘Wil wat wat W40 in mijn deur spuiten? Hij klemt.’
Terwijl mijn ex-man doorpraat over zijn laatste zendingsreis loopt hij naar z’n kofferbak en draait zich ineens verschrikt om.
‘De sleutels zitten nog in contact. Alles is op slot.’
Ik voel het probleem. Zijn belangrijke persoonlijke bezittingen in een bijna onherroepelijk afgesloten auto.
We lachen. Al balen we beide. Het blijkt een moment waarop we beide even de strijdlust delen die vraagt om een creatieve oplossing ipv frustratie die we binnen ons huwelijk met dit soort dingen wel hadden.
Handig piel ik het achterraampje los en kijk om mij heen naar hulpmiddelen.
‘Dit gaat ons lukken.’
‘We hebben een haak nodig.’

Triomfantelijk kijk ik hem aan. Het raampje is open en ik heb in een klein ritje naar mijn woning de oplossing in een kledinghanger en een bezemsteel.
Verbroederd in het moment overhandig ik hem de spullen die hij nodig heeft om ons beide van ons probleem af te helpen. En terwijl hij vanaf de bestuurdersstoel mijn klink er zowat aframmelt omdat de deur (inderdaad…) klemt begin ik opnieuw ontspannen te lachen. Soepel buig ik over hem heen en trek in de beoefende knik het portier open. Dichtbij komen in rouw mag ook, heeft het laatste jaar geleerd. Zij het net zo gefragmenteerd. En anders.

‘Dank voor je moeite met die stok enzo. Als ik nog wat voor je kan doen…’
‘Joh,’ wuif ik weg en glimlach.
‘Voor nu moet het niet gekker worden. Jij kan je eigen auto niet meer in en de mijne niet meer uit.. Ik denk dat dit genoeg is geweest voor vandaag.’

We grijnzen. Een boks volgt.
Ik wens niemand een scheiding toe.
Maar als het gebeurt, spreekt de manier waarop uiteindelijk het luidst.