‘Ik heb je echt even nodig om Tommy weer op poot te helpen zodat mijn stoere look herstelt wordt. Ralph is mij wat te soft voor sommige gelegenheden en ondanks dat ze beide mijn beste vrienden zijn, kan ik het niet hebben als er eentje afhaakt. Letterlijk. Het doet pijn.’
Grinnikend pakt de opticien, een beste kerel die al bijna 10 jaar mijn brillen verzorgt mijn probleem met beide handen aan. Het is een verademing, dat gefriemel achter mijn oren. Ik glimlach. In de loop der jaren hebben mijn opticien en ik al metend, friemelend, keurend en showend handjes informatie over elkaar opgedaan. De gesprekken zijn gemoedelijk.
‘Zo dame… Je Tommy Hilfiger is dus nog steeds favoriet. Hij is wat stroef doordat hij al een paar keer versteld is.’
‘Jij ziet er anders ook niet bepaald soepel uit. Spelen de zenuwen in je armen weer op?’
Ik kijk naar de vriendelijke kop van de Opto die voorzichtig aan mijn brillenpootjes staat te buigen. Ik heb bewondering voor hem, bij mijn laatste meting vertelde hij hoe hij door een val beide armen niet meer kon gebruiken en misschien blijvende schade zou hebben. Het was dezelfde dag dat ik mijn duurste aankoop wat brillen betreft ooit deed en hij grappend vroeg of Manlief twee merkmannen wel goedkeurde.
Hij zucht. ‘Was het maar waar. Andere koek dit keer. M’n biceps afgescheurd.’
‘En je staat hier mijn bril te verbuigen?!’
Hij haalt zijn schouders op, ‘Tja, volgende week de boel even aan elkaar naaien.’
Ik slaak een oprechte kreet van afschuw. ‘Hoe dan!?’
‘Tijdens het uitlaten van een hond…’
Ik bombardeer vraag na vraag terwijl we zo nu en dan Tommy even opzetten en ik zijn verhaal met knijpoogjes verder beluister. Ralph werkeloos in mijn hand.
‘Goed, dat dus. Gefikst. Jij ziet er trouwens heel anders uit.’ Hij grinnikt en haalt nog één keer Tommy van mijn neus terwijl hij naar het poetsdoekje grijpt. Hij steekt mijn stoere look even omhoog. ‘Na dit soort aankopen, nog steeds getrouwd?’
Ik grijns. ‘Manlief is ex-lief. Ik heb tegenwoordig een vriendin.’
Je zou kunnen denken dat dit boventallige informatie is, maar het floepte eruit. Het was de context waarin Opto één van die ‘derden’ in het leven is die ieder heeft, en waar je soms een graantje van meepikt, of andersom.
Hij fronst. De vele vragen en zelfs een emotie die ik niet kan plaatsen verschijnt op zijn gezicht. Ik lach.
‘Oké, kom op jongen. Laat al je professionaliteit varen en barst los.’
Hij knikt naar de deur. ‘Loop even mee naar achteren, die bril moet schoner.’
Opnieuw lach ik als hij zich omdraait en uit: ‘Maar hoe dan?! Hoe doe je dit met je geloof?’
Even overweeg ik mijn woorden. Het is gemakkelijk het af te doen met een grap. Het is makkelijk eroverheen te stappen en te doen alsof het mij niets doet. Maar Opto is nu eenmaal een derde die zelf ook makkelijk deelt. En aan zijn uitdrukking lees ik dat hij het zich afvraagt zonder oordeel.
Ik glimlach. Ik berg de zachtroze Ralph in mijn tas. Zet de robuuste donker roze Tommy op mijn neus. Ik grinnik om de ironie. Ja. Ik zie het leven door roze brillen, maar gesprekken als dit raken mij diep en vragen bij ieder individu een andere woordkeus en toon. In een split second zijn er woorden.
‘Dát is misschien wel net zo’n grote ‘Hoe dan?’ als je biceps af laten scheuren bij het uitlaten van een hond. Ik ‘doe’ dit niet. Ik beleef het. En soms is het pijnlijk.’
Hij knikt.
De dame bij de deur, die netjes volgens de regels staat te wachten, kijkt zuur. Met een verfriste blik kijk ik haar aan. Ze doet alsof ze mij niet ziet.
Prima, dat was een soort van insgelijks.
Natasja Schreuder 