Na een jaar dromen is het zover. Ik heb mijn eigen auto. Ted. Dieper blauw ken ik zelfs in ogen niet. Ja, echt. Ik ben verliefd. En wat een vrijheid brengt die liefde!
Maar vleugels had ze niet.
Die naam. Daar ben ik de fout in gegaan. Geef het beestje een naam en je gaat je eraan hechten. Ik had eerst Teddy op het oog. Een Ford Fiesta, ronde afwerking en troetelberige uitstraling. De garage ging niet door en daar was Ted. Een blauwe spetter, wat stoerder dan de Ford, die eveneens aan al mijn eisen voldoet. En waar ik Snoetenpoetsers voor op de achterbank (lees: kinderen enzo) ging halen. Toen het merk van de vochtige doekjes zag was ik om: Teddy. Alsnog Teddy’s voor in Ted.
Hoe subtiel kan een glimlach zijn.
De naam was geboren. De band kwam vrijwel direct na de geboorte. Ik stapte na wat korte ritjes gevonden vrijheid opnieuw in mn zwaar overdreven zelfstandigheidsgevoel en voor de derde keer die dag concludeer ik hardop: ‘He vriend, niet zo snel.’
Ik stuur de veel te happige Ted al remmend de weg op en brom even terug naar zijn enthousiaste geblaas terwijl ik hem 10 min later in de parkeerstand zet. Hilarisch vind ik het dat Ted momenteel bij de garagehouder Toeran staan, omdat hij teveel toeren maakt… een overdrive…
We voelen elkaar.
Maar… wat voelde als mijn meest heldhaftig en zelfstandige daad van de eeuw -alleen een auto kopen- ging in twee dagen tijd steeds meer voelen als de schandpaal van al mijn feministische aankopen.
Ik zit dit gegeven glashard onder ogen te komen terwijl ik mokkend voor een kop koffie naar Ted verlang en de zoveelste Suzuki langs zie rijden. Zo werken de hersenen… ineens zie ik overal aanverwanten van Ted.
Ik zucht en schrik op van mijn telefoon.
‘Het is geregeld hoor. Hij staat bij de garage en er gaat naar gekeken worden. Die dealer gaat hem echt niet zo onveilig aan je verkopen, dus kon zonder problemen door naar de garage. Woensdag is hij klaar.’
Een mannelijke behartiger met kennis van zaken, dé redder in nood binnen mijn naïeve en gebudgetteerde liefde voor Ted, hangt aan de andere kant van de lijn. Ik glimlach.
Puzzelende Peer heeft in twee dagen opereren met dokter Google wat zaken nagelopen en strak uit kunnen leggen waar Ted zijn tempo vandaan haalt.
‘Balen. Ik had morgen naar Gelderland gemoeten.’
‘Meissie, dat komt goed. Die garage neemt contact op. Ik haal je desnoods even op om je wagentje op te pikken.’
Ik lach. ‘Even? Vanuit Gelderland?’ Ik ken Puzzelende Peer al een tijdje. Hij is er volledig ingedoken, iets wat bij redders hoort overigens…
Ik zucht opnieuw. Ter erkenning van mijn probleem.
‘Die auto lieverd, is mijn verantwoordelijkheid. Dat betekent dat als hij woensdag pas klaar is, ik met OV terug zal moeten reizen. Like old days, al had ik je inderdaad vooraf moeten vragen mee te gaan.’
Hij lacht maar het klinkt zuur.
‘Precies, want die auto is nu wél mijn probleem. Ik ben er hard mee aan de gang gegaan…’
Ineens is de situatie waar ik van baal lachwekkend.
‘Precies,’ zeg ik op dezelfde toon. ‘Dat is jouw probleem dan ook…’
Puzzelende Peer barst in lachen uit en beaamt. Het begin van z’n vakantie. Een probleem… En toch ben ik ben dankbaar. Alhoewel mijn vrouwenbeweging naar zelfstandigheid eronder te lijden heeft gehad. En ik word net als Ted een beetje bijgesteld.. en wacht…👏
Natasja Schreuder 