Het is geen geheim dat ik bij de politie wil. Dit is nog steeds een (uitgesteld) streven. Deels op deze basis leerde ik mijn huidige partner kennen; op de sportschool.
Inmiddels zijn onze levens iets meer verweven dan ambities en sport en staan we samen verhuisdozen uit te pakken.
Zij de hare, ik de mijne – ieder ons eigen plek na een roerige tijd van onze coming out en verhuizingen ineen. Ik help haar een dagje in haar huis.
Het speelgoed van haar kids is aan de beurt, geheel op volwassen wijze -in alle stress- wordt dit uitgepakt. Tijd om dat te doorbreken.
Glimlachend ga ik achter haar staan, draai haar armen op haar rug en klik de handboeien vast.
‘Zo, nu is het voor het echie. Je bent gearresteerd en ik heb je.’
Met een kinderlijk nonchalante grijns kijk ik haar aan als ze zich omdraait. Haar ogen flikkeren.
‘Ik denk aan van alles’, zegt ze onderdrukt. ‘Maar mijn meest primaire gedachte was toch wel; ‘Dit is de eerste keer dat ze mij boeit…”
We barsten beide in een lachsalvo terwijl ze met één ruk het speelgoed lostrekt.
‘Ik vond dat alleen zó slecht klinken…’
Ik knik grijnzend naar de gebroken handboeien. ‘Goedkoop vooral…’
Liefde is boeiend.
Want hoe heerlijk (en verdiepend) is het als je na zo’n grap in gesprekken rolt waarin neerbuigende of goedkope communicatie alles te maken heeft met hoe ‘boeiend’ jij de ander vindt. En de ander jou.
Afijn… Partnerlief komt daar later op terug in een app.
En ik. App. Perongeluk. Ja echt!
Een middelvinger. In plaats van een hartje.
***
Als taalfanatenmensenmens heb ik regelmatig gesprekken die ik zo voor een dialoog in een boek zou gebruiken. Vooral de gesprekken met kinderen en vreemden blinken uit. Maar hoe grappig en interessant kan de communicatie met je partner, op je werk of een callcentermedewerker wel niet uitpakken?
Dit was het tweede blogje binnen Gespreks Geneugten, korte tekstjes ter vermaak. De tussendoortjes voor mijn pen. Omdat communicatie toch wel een paradoxaal gegeven is.
Natasja Schreuder 