Vorig jaar augustus nam ik op mijn eerste vakantiedag een massage en lag drie weken op balkon, bank of bed. Ik had vier maanden fulltime gewerkt waaronder in een noodopvang rondom Corona en had zoveel gegeven dat ik volledig was opgebrand. De drie weken die volgde waren ontspannen en genoeg om weer op de rit te komen.
Wat ik destijds echter niet besefte was dat die vakantie óók de tijd was om mijzelf serieus vragen te stellen over hoe ik in het leven stond en dat ik daar stappen op ondernam. Anderzijds ‘gebeurde’ het leven mij. Er blijkt een term voor te zijn, als mosterd na de maaltijd. Als ik opzoek wat dat betekent is dit wat ik tref:
In een bepaalde fase van ons leven, vaak als we tegen de dertig lopen – maar eerder of later kan ook – gaan we opeens pas écht nadenken over wat we willen met ons leven.Wil ik echt verder met deze partner? Doe ik het werk dat bij me past? Leef ik mijn passie wel? Wil ik wel of geen kinderen? Maar vooral: wie ben ik nu eigenlijk écht? En wat wil ik nu écht?
Het dertigers dilemma. Pijnlijk herkenbaar. Essentiële vragen die ik de laatste vijf jaar allemaal voor mijzelf beantwoord heb, maar waar de climax hem toch echt afgelopen half jaar lag.
Ik viel behoorlijk af door ambitie politie, kwam tot echtscheiding, rondde mijn MBO4 kwalificaties af, haalde mijn rijbewijs en ondertussen woonde ik op 3 plekken tegelijk. Als kers op de taart flikkerde ik op mijn 35e uit de kast (ik hou van taal…) en ontmoette mijn droomvrouw.
En dan kom je op zo’n term. Het oog van de storm heeft een naam. Ik grinnik erom. Als een boer met kiespijn op enkele vlakken. Soms beland je ineens in stormen, onder welk hokje zo’n proces ook valt.
Het leven bestaat uit fases, welke naam, term of titel het ook heeft. En toch… Een unieke loop van gebeurtenissen waarin ik nóóit had gedacht tot bepaalde keuzes te komen die binnen de levensvragen van dit zogenaamde dilemma vallen.
Het dertigers dilemma, ik ben dus niet de enige.
Zijn we ten diepste dan allemaal hetzelfde? Maar dan anders?
Uiteindelijk is het zoals Snelle treffend rapt;
En natuurlijk ligt het iets genuanceerder.
Iedereen die is uniek, doet zijn best of probeert het. Zo zijn we nooit echt alleen. Want is iedereen uniek, hebben we dat wel weer gemeen
En zo is het echt…
Mijn net niet moeder worstelt met alle in en externe factoren van de overgang en met haar miljoenen vrouwen. Of zoals de bonustiener in mijn leven haar veilige basisschool bestaan afsluit, zoals ik weet niet hoeveel pre-pubers afgelopen week hebben gedaan. Of een vriendin een fase van herstellen van Corona doormaakt, hoe mijn oma kampt met de kern van ouder worden, bekenden bijna een baby krijgen en talloze cliënten in hun treffende hokje leven, waar we uiteindelijk allemaal wel in een hokje of achter een (voor)oordeel passen. Wij mensen houden van termen als het om veranderingen of verandering/groei gaat. Daar hoef je geen dertiger voor te zijn.
Ik heb weer vakantie. Bijna een jaar later. Geen massage dit keer. Maar terug in mijn eigen huisje. Er ligt een hele nieuwe weg open.
Ik hou wel van een beetje uitdaging. Maar eerst ga ik dit verlof gebruiken om op adem te komen. Net als een jaar geleden. Maar nu in de wetenschap dat ik het dertigers dilemma heb overleefd. Op naar de meno pauze.
Of een fase die daar dan weer tussen past 😊
Natasja Schreuder 