De onwetende hetero

Het is niet direct mijn eigen verdriet waar ik soms buikpijn van krijg. Het is misselijk worden van een pijn waarvan ik weet dat ik die zelf heb aangericht. In al mijn oprechtheid, liefde voor God en mens én binnen al mijn goede intenties. Ik denk dat ik dat het ergste vind. Ik sloeg oprecht de plank mis.

Ik was 21 en kwam door een ontmoeting met God radicaal tot bekering. Mijn beste vriend vond het als niet door God aangeraakt mens lastig dat hij ineens op de tweede plek kwam te staan. Hij slikte het, hij zag immers hoe ik vanuit mijn gebroken toestand heelde, rust vond en zegevierde op de relatie met mijn Schepper, al vond hij het een tikje godsdienstwaanzinnig. Vooral als het om mijn ‘ineens uit de lucht gevallen’ kritische uitlatingen kwam rondom zijn openlijke homoseksualiteit ging.
Mijn ‘ik wil alles weten en begrijpen brein’ nam contra genoeg met niet meer dan een tipje theologie genoegen zolang ik maar het gevoel had dat ik daarmee Gods wil kon doen. Het was dan ook niet helpend dat ik op één van mijn eerste Bijbelstudies van een vooraanstaand figuur hoorde dat ‘alle homo’s naar de hel gingen.’
Natuurlijk sprak ik hier met mijn beste vriend over. Ik wilde hem alles behalve in de hel! Ik had er geen idee van dat ik met deze insteek alles in het maatje uit mijn tienertijd wegzette alsof het slecht, onnatuurlijk en zelfs onbegrijpelijk was. Het was dan ook niet gek dat hij en ik verstandelijk uit elkaar groeide en emotioneel een kloof ontstond waarin we elkaar ook niet meer begrepen. Het was een opluchting dat hij het contact verbrak uit pure zelfbescherming en respect voor zichzelf en zijn relatie. Ik vond het mijzelf steeds moeten overtuigen dat ik oprecht van hem hield vermoeiend worden. Hoe kon hij niet zien dat de God die mij mijn identiteit had teruggegeven, niet datzelfde bij hem kon en wilde doen?!

Hij vroeg mij terecht: ‘Dus God houdt van wie ik ben, maar niet van hoe Hij mij gemaakt heeft?’

Ik was 26 toen mijn beste vriendin aankondigde te trouwen. Met een vrouw. Ik barstte na het telefoongesprek in huilen uit. Alles in mij schreeuwde dat ik niet nog een keer een vriendschap wilde verliezen omwille van geaardheid. Ik bad omdat ik geloofde dat er een weg moest zijn dat mijn beste vriendin en haar toekomstige partner gelukkiger zouden worden met een mannelijke partner. Tegen beter weten in, want alles van wat ik in hun relatie aanschouwde, toonde een gelijkwaardige, respectvolle, liefdevolle relatie waarvan de partners hun trouw en toewijding wilde verzegelen met een huwelijk. Menig hetero zou hier een puntje aan kunnen zuigen. En toch bad ik een jaar lang voor verandering. Misschien wel het meeste voor mijzelf. Want innerlijke vocht ik een strijd omdat ik waarlijk liefhad maar daarin een rem voelde alsof niet alle liefde van God kon komen. Ik sprak met mensen, bevroeg mijn beste vriendin, vuurde de gestandaardiseerde meningen dat God Adam en Eva had geschapen en niet Adam en Evert om zo vooral mijzelf maar te overtuigen.
Het was een opluchting toen het huwelijk voltrokken werd. Door een predikant. Ik had gedaan wat ik kon als het om het geestelijke gedeelte ging en mij viel niets te verwijten. Ik had lief. Ik kon van hun houden, in contact zijn en oprechte vriendschap onderhouden terwijl zij in geluk en liefde samenleefde. Dit terwijl mijn beste vriendin, in liefde voor mij, verdroeg dat ik hen ten diepste afkeurde terwijl ik inmiddels de mening aandeed ‘dan maar geen mening meer te hebben.’

Steeds concretere vragen bleven mijn brein bestormen: ‘Is liefde die gebaseerd is op trouw en toewijding ook maar enigszins minderwaardig aan liefde die hetero’s voor elkaar hebben?’

Ik was 31 toen mijn andere beste vriendin mij vertelde dat ze een homoseksueel stel in de opvoeding van haar zoon zou betrekken. Bijna acuut ontstond er kortsluiting in mijn hoofd. In mijn zoektocht naar antwoorden op homoseksuele liefde vond ik alleen maar vragen waar mijn theologie geen antwoorden op had. Ik kreeg voorbeelden die claimden dat het tegennatuurlijk was of voortkwam uit gebrokenheid. Dit terwijl ik in mijn netwerk liefdevolle stellen kinderen op zag voeden, God zag dienen en daarin bovennatuurlijk gebruikt werden of de andere kant -veelal mijn cliënten- die zich afgewezen en kapot gemaakt voelden doordat er een gehele (religieuze) maatschappij was die hen aan de kant schoof terwijl ze er alsnog dezelfde normen en waarden als ik op na konden houden.
Maar dan nog… hoe kon mijn vriendin zelfs maar overwegen om haar zoon bloot te stellen aan een liefde die niet in de Bijbel te vinden is? Wat voor voorbeeld stelde ze haar zoon om deels op te groeien bij twee mannen die als vaders fungeerde terwijl daarmee zijn seksualiteit in de war gebracht kon worden? Bijna ontglipte deze vriendschap mij terwijl ik toekeek hoe dit jongetje opbloeide onder de aandacht van twee mensen die slechts het beste voorhadden met alle partijen. Wederom luchtte dit gegeven mij op. Mijn vriendschap bleef, het kind kreeg eindelijk dat stuk vaderliefde dat hij nodig had, een homopaar kon eindelijk hun liefde kwijt en ik aan de zijlijn met mijn stellige manier van liefhebben dat niet langer in hokjes paste.
 
Want wát klopte er nou niet aan dit alles? Wat zou er gruwelijk of zelfs maar God onterend zijn aan het oprecht liefhebben van een kind? Daar waar Jezus tijdens zijn leven op aarde stevig tegen de cultuur en tijdsgeest in, behoorlijk onorthodox stelde dat kinderen belangrijk en van waarde waren! Wat voor schade kan een kind lijden aan liefde?

Ik ben nu bijna 36. Ik ben tot over mijn oren verliefd op een vrouw.
Weetje… Het kostte mij een huwelijk en één kus om bovenstaande vragen van de baan te vegen. Ik kon het niet bevatten. Niets van het geheel overigens. Was ik nou zo gebroken? Werd ik misleid? Was ik ineens een slecht mens? Of kwam ik eindelijk thuis?
Ik heb de laatste maanden in mijn zoeken het boek ‘Verscheurd’ van Justin Lee gelezen. Verscheurd omdat ik totaal overdonderd was dat deze liefde het tegendeel van verscheurd bewees, maar het in de kern toch lijkt te zijn. Verscheurd te zijn gemaakt welteverstaan.

Het is ironisch. En pijnlijk.
Ik voel mij een onwetende hetero. Een bekeerde dan.
Oh, oprecht van mijn liefde. Absoluut.
Maar ten diepste heeft God de andere kant: mijn gebrek aan liefde laten zien.
Nooit gedacht dat ze zo dichtbij kon komen…

En natuurlijker aan zou voelen dan ooit.

Ik snap dat dit blog wellicht wat vragen of discussie opwerpt. Omdat mijn blogs altijd een kern hebben waar ik wat mee over wil brengen, kan je je voorstellen dat het hier draait om de zienswijze van christenen op homoseksualiteit. Wil je, kan je of heb je het idee daar wat over kwijt te moeten, dan wil ik je vragen dit privé (bijv via contact) te doen.