Thuiskomen

Thuiskomen is een werkwoord. De definitie is vrij simpel: terugkeren naar je eigen woning. De woordherkomst van thuiskomen is een samenstelling van huis en komen. Een samenvoeging van plaats of zaken die samenkomen. Taal technisch vind ik dit schitterend. Het ‘huis’ als de plaats en het ‘komen’ als het proces/de zaak ergens naartoe te bewegen. Thuiskomen schaart zich als werkwoord dan ook onder de schoolse uitleg van ‘sterk en onregelmatig.’ Een sterk onregelmatig werkwoord veranderd van klank. Thuiskomen doet dit. Een leven lang. Haar fundament is complexer dan de kern doet lijken. Taalkundig, in betekenis en zeker in uitvoering.

Misschien moet je een taalfanaat zijn om hier wat van te vinden. Misschien moet je weten en begrijpen hoe het is om de ziel van een woord te omhelzen en doorleven. Een woord als thuiskomen. Ik ben in mijn leven heel wat keren thuisgekomen en weer vertrokken van die plek. In letterlijke en figuurlijke betekenis. Deuren openden, sloten en soms pleurde of sprong ik door een venster. Veel vaker voelde ik mij een inbreker omdat er in mijn veilige gevoel van thuis, huis en thuiskomen was ingebroken. Pas in mijn latere leven besefte ik ten volle mij wat ‘thuis’ was toen ik mijn eigen fysieke woning had en kon ik met de totaal niet werkwoord gerelateerde versie van thuiskomen aan de bak.
Ik leerde wat veiligheid betekende, hoe ik mij daarin mocht bewegen. Vond een thuiskomen bij God, bij mijn familie in de kerk, in mijn proces thuis te komen bij mijzelf en mijn verleden en leerde zowaar hoe ik dit (t)huis kon beschouwen, beschermen en bewaken.
Ik leerde in het huwelijk met Manlief een bepaalde vorm van thuiskomen in intimiteit en dacht dat ik er was.

Ik bedoel: in een serieuze commitment als het huwelijk breng je het beste van jezelf en wil je dat in de ander naar boven halen. Gooi dat een zweem christelijke opofferingsgezindheid en onvoorwaardelijke liefde bij en je hebt het ideaal plaatje van thuis waarvan ik geloof dat zij bestaat. Maar ondanks dat mijn man een geweldig innemende vent is en ik denk dat wij best de eindstreep hadden kunnen halen zijn er in de loop der jaren deuren dichtgegaan en uiteindelijk de huizen waartoe zij behoorden helemaal ingestort. Noem het dromen, verdwenen gedeelde verlangens en interesses, uit elkaar groeien of deuren die verbonden: we zijn beide de sleutels kwijtgeraakt en het gevoel van puinruimen was het enige overgebleven gevoel van genoegdoening. Ik kan alleen maar erkennen dat dit alles te maken heeft met mijn doorlopende proces van thuiskomen. Om wat minder schimmig te zijn. Twee maanden geleden heb ik de deur van mijn huwelijk gesloten. Rigoureus en radicaal, voor het gevoel ten koste van de ander. Met mijn verstand de enige weg naar huis.

Iets meer dan een jaar geleden besloot ik namelijk opnieuw dat ik dáár nog niet was. Ik omarmde de droom bij de politie te willen, ging sporten en ging meer dan een half jaar van schok tot schok. Voor het eerst in mijn leven kwam ik thuis in wat ik nou écht wilde. Thuis in mijn sterker wordende lichaam. Thuis in mijn vrouwelijkheid. Thuis in nieuwe werkzaamheden als ambulant ondersteuner om anderen op de weg naar huis te helpen. Thuis in de toekomst omdat ik, ondanks de vertraging in het politieproces, nog steeds geloof dat je soms moet sparen voordat je je droomhuis bereikt.

Aan de paradoxale zijde stortte in al deze processen mijn huidige ‘droomhuis’ in, simpelweg omdat het nog niet eens meer een schaduw was van wat ik ervan verwachtte, geprobeerd had ervan te maken en hoe ik het wilde bewonen. Ik ving in al mijn processen aan het thuisfront bot en kon daar geen christelijke labels of zelfs maar verdraagzaamheid tegenaan gooien om erin te volharden. Het is verdrietig dat je dan de keuze maakt de deur te sluiten terwijl de ander daar niet is.

Ik was dan ook serieus doodsbang oordeel te vangen rondom mijn keuze uit elkaar te gaan. Hoe prozaïsch ik het ook probeer te verwoorden in dit lang uitgestelde blog, er zitten altijd consequenties aan de keuzes die je maakt.
Het tegendeel gebeurde. Omdat ik nogal pragmatisch ben in dit soort processen besloot ik dat ik letterlijk van huis moest en Manlief daar voorlopig tot rust moest laten komen en min of meer te doen inzien dat hij al lang mijn thuis niet meer was. Contra mijn woorden was ik ineens thuisloos, maar wist dat ik sociaal gezien op mijn vangnet zou kunnen bouwen.
Afgelopen maanden is de definitie thuiskomen dan ook opnieuw verdiept als het gaat om huizen en mensen. De vriendin die ik belde of ik haar zolder mocht gebruiken twijfelde niet eens. Na overleg met haar man en dochter, stond de deur wagenwijd open. Dik een maand was van wat wij dachten wat een opgeven van gevoel van privacy was, een verdieping in relaties waar alle partijen genoten van elk moment alsof we een prettige vanzelfsprekendheid waren voor elkaar. Ik kwam tot rust. Ik kreeg weer wat vertrouwen in mijn keuzes.
Daarnaast crashte ik enkele dagen per week bij twee andere intimi, waar de sfeer, verbondenheid en ruimte voor mijn verdriet en verlangens eveneens als een hernieuwd ademhalen was.
Sinds een week heb ik mijn thuisbasis bij mijn ‘net niet moeder’ die sinds mijn jeugdzorgtijd meedraait in mijn leven en waar ik tot in elke vezel weet dat ik hier een herstart mag maken in elk proces, elke keuze en elk aspect van de reis die ik maak.

Scheiden is een deceptie. Dingen herkaderen, hervormen en opnieuw waarde toekennen soms een feit. Het leven de perceptie. Thuiskomen perfectie.

Dat… Terwijl je er soms bewust van wegloopt. Niet omdat het niet perfect is of slechts gezien is als een station… Maar omdat soms de medereizigers, plaatsen of fundamenten verhuizen. Een behoorlijke kluif, dieper dan ooit beleeft.
Want een leven tekent intieme processen.
Thuiskomen kan je op vele manieren. De meest persoonlijke vorm is thuiskomen bij personen en thuiskomen in identiteit.

Maar dat… is voor een volgend blog.