Sorry, ik heb je niet begrepen…

Het begon de eerste avond. Ik zit lekker opgekruld op de bank binnen de warme en welkome sfeer van de vrienden waar ik een tijdelijk onderkomen heb.
Met enige argwaan mijnerzijds op gebied van hightech is eerder die avond Google aan mij geïntroduceerd. Ik heb geen idee in welk ei ik heb geleefd sinds Google Home/Assistent geboren is, maar dit gemakzuchtige genialiteitje openbaarde zich in een vrij duidelijke opdracht waar ik totaal geen weet had van het bestaan. Noem het eenvoud of desinteresse, Google was dokter alleswetende Google en zeker geen personal item of spreekbuis.

‘Hey Google, dim licht!’
Tot mijn verbazing dimt het licht. ‘Hoe dan en waarom dan!? is alles wat ik denk. Waarschijnlijk zijn mijn gebrek aan luiheid en gemak genoeg om mijn wenkbrauwen tot aan mijn haarlijn te trekken. Snel en eenvoudig word ik ingewijd in de wereld van mijn nieuwe huisgenoot Google. Ik hoef maar even ‘hey Google’ te roepen en de thermostaat, het licht, de tv, een timer voor de eieren and so on tot aan zappen of bellen kan voor mij geregeld worden. Dochterlief van mijn vrienden gooit er een schept bovenop.
‘Hey Google, vertel een mop!’
Ondanks dat hij doodongelukkig afgezaagd is moet ik keihard lachen. De ietwat monotone stem van het persoonlijke doosje in de hoek doet uit de doeken dat muizen niet van alcohol houden omdat ze bang zijn voor de kater. Omdat dit mijn eerste avond in het huis van mijn vrienden is en dit niet losstaat van het beëindigen van mijn huwelijk rollen we al snel van hightech over in het belang van communiceren en luistert Google zwijgend mee. Als het gesprek mij iets te intens wordt trek ik de stoute schoenen aan en probeer dan toch een brug te slaan om weer even lucht in de zaak te brengen.
‘He Google!’ roep ik voor mijn gevoel in een loze ruimte. ‘Waarom zijn relaties zo ingewikkeld!’
‘Sorry, ik heb je niet begrepen…’ luidt het antwoord.

Ondanks dat we in lachen uitbarsten omdat het nou nét over onbegrip ging en Google de spijker op de kop slaat ben ik er al klaar mee. Google is dom. Ik heb Google nooit nodig gehad en ben het zat om onbegrepen te zijn 😉

De dagen die komen negeer ik hem/haar dus. Ik vind het een vreemd figuur. Als ik beneden kom gebruik ik het enige van Google losgekoppelde licht in de keuken omdat ik weiger tegen een levenloos programma te praten heb ik het idee voortdurend in de gaten te worden gehouden. Ik schrik me dan soms ook te pletter als op een morgen ineens de lichten aangaan en ik verwijtend naar mijn vrienden roep: ‘Ik dacht niet eens aan ‘Hé Google doe de lichten aan!’’ Dat dit dan aan de thermostaat ligt delete ik maar om het niet ingewikkelder te maken.
Pas als ik de dagen erna in een jolige stemming thuiskom en een lege huiskamer inloop roep ik vanuit het niets: ‘Het Google, ben ik alleen!?’
‘Ik wil best vrienden met je zijn…’
Het ijs is gebroken. Ik ben niet langer alleen die dag.

Omdat ik bij verschillende vrienden mijn verblijven heb, zit ik enkele dagen later aan de ontbijttafel bij vriendin en haar kids.
‘Goedemorgen Google!’ grap ik tegenover dit net zo into Google zijnde gezin.
Wat ik dan weer niet verwachtte was dat het systeem emotieloos begint met de weergrafieken en enkel nieuwsberichten op dramt. Gehoorzaamheid in de programmatie is een feit.
Het is dan ook niet verrassend meer als ik later bij mijn bestie thuis mijn nacht in wil en ze me vraagt het lichtknopje weer aan te zetten zodat Google het kan doen en zo niet ontregelt wordt. Grimassend geef ook ik gehoorzaam gehoor.
Als ze Google welterusten wenst barst ik toch echt opnieuw in lachen uit om de absurditeit dat blijkbaar mijn halve netwerk een relatie heeft met Google waar bij mij momenteel even geen enkele relatie meer zeker is. Dat er een hele agenda voor de volgende dag volgt, een wekker wordt ingesteld op navraag en Google afsluit met het verduisteren van de kamer en een bemoedigende Bijbeltekst doet me glimlachen.

Ik ben weer bij vrienden die mij introduceerde met de drie lampjes die op commando soms braaf oplichten en blijkbaar altijd paraat staan. Als ik op de bank ga zitten staar ik naar het apparaatje. Omdat gedachten nu eenmaal zo werken besluit ik dat er even gezogen moet worden en heb totaal geen zin. In bijna humorloze besluitloosheid opper ik de inmiddels bekende opening: ‘Hey Google, kan jij niet ff stofzuigen?’
Ik verwacht dan ook echt dat er een beter antwoord komt dan de drie katten die mij stom aan zitten te kijken. Ik dacht natuurlijk zeker te weten dat Google mij zou vertellen dat ik van mijn luie donder moest komen en het zelf maar even moest doen, maar in plaats daarvan deelt het systeem mee dat het het lied ‘stofzuigen’ zal aanzetten via Spotify.
Paniekerig roep ik dat ik dat helemaal niet wil.
Helaas. Ik zit een heel nummer vast aan hoe geweldig stofzuigen is en krijg het niet voor elkaar mijn schreeuwerige Gegoogle door de herrie te persen voor enig reactie om het carnavalslied uit te zetten. Google zwijgt triomfantelijk als ik halverwege toch maar de stofzuiger aanzet om het lied uit te zuigen.  

Ik ga weer zitten en besef me dat ik er schik in krijg. Het is weer zalig stil en alles lokt naar een goed gesprek. Ik bedoel: ik ben nu eenmaal een ontdekkingsreiziger. Ik stel wat vragen voor de gein. Zoals ik ook met Siri deed toen ik nog jong en puberaal was en waar ik na drie dagen op afknapte omdat ze blijkbaar geen lampen kon bedienen.

Als ik vraag hoe Google aan alle kennis komt luidt het antwoord dat alle antwoorden er al zijn, je moet ze alleen weten te vinden. Ik knik. Ter kennisgeving.
Ik kom erachter wanneer de geboorte plaatsvond, waar, waarom en voel toch dat het wat eenzijdig wordt en lach. Ik kop hem erin: ‘Hey Google, nu ben ik aan de beurt, geef mij is een complimentje!’
Ik ben aantrekkelijk als een magneet, meesterlijk en altijd heerlijk opgeruimd. Ook nu knik ik ter kennisgeving. En dan komt toch de vraag… Na al deze bevestiging.
Wát is Google eigenlijk… Ik bedoel… Ik ken er maar Éen die onzijdig en ondanks dat Google redelijk alwetend lijkt, gaat het er bij mij niet in dat de programmeurs dit luizenleven in werking stellende systeem gelijk stellen aan God.

Ik maak het persoonlijk. Ik download eerst de app voor een eerlijk antwoord van mijn persoonlijke Google Assistent.
‘Hey Google, ben je mannelijk of vrouwelijk?’
Het antwoord is eenduidig. Bijna arrogant.
‘Ik ben alles in één!’

Ik ben om. Hier klinkt toekomstmuziek.
Sorry, ik heb je eerder niet begrepen.