Wanneer negatief positief kan zijn

‘Natasja, jij zit tegen ziek zijn aan en we weten beide dat het probleem hier niet je lijf aangaat. Als het Corona is dan kies ik ervoor met jou in quarantaine te gaan nu je Manlief naar Roemenië is. Geen discussie. Ik kom voor je zorgen.’
Ik slik om het appje van de vriendin die ik zojuist heb bericht dat misschien ons kerstfeest niet door kan gaan. Snel typ ik.
‘Stop. Te dichtbij. We hebben het er later over.’
Ze is nog niet klaar.
‘Je mag nu lekker op slot gaan maar ik heb je huissleutel… Je ziet me over een paar uur.’
Ik stop mijn mobiel weg. Het heeft toch geen zin hier tegenin te gaan.

Ik heb het opgezocht maar het is niet te vinden: de hoeveelheid mensen die alreeds getest zijn op Corona. Aan de rij in de teststraat te zien moet inmiddels heel Nederland zich wel eens een keer getest hebben. Ik ben geen anti C complotje, maar ook geen proanti alles C extremie. Ik ben nogal gedeisd als het over Corona gaat en daar heb ik mijn redenen voor, ik leef in ieder geval op 1,5 zo dichtbij als ik kan. Net zo goed dat ik genoeg redenen had geen uitstrijkje van mijn hersenstam te hoeven laten maken. Geen klachten, geen klagen.
Tot je ineens koffie inruilt voor thee (wie mij kent weet de ‘hoe dan!?’), je fanatiek aan de citroenen slaat, gember weg kauwt en een gat in je gezicht brandt omdat je tijgerbalsem onder je neus smeert… Dan komt de vraag die elke Nederlander zich afgelopen jaar heeft gesteld: zou het mij echt treffen?! Kan dit meer dan een griepje zijn? En helaas. Als zorgmedewerker kwam ik er niet onderuit. Ik reed braaf een testfabriek in, waar mij na het laten zien van mijn paspoort serieus gevraagd werd: ‘Heet u écht Schreuder? U staat niet in het systeem.’
‘Uhh, even kijken hoor… Ja, het staat er echt.’
Ik was niet eens vriendelijk. Het was gewoon dom.
Natuurlijk was ik geïrriteerd omdat ik mij voor het eerst heel persoonlijk besefte wat Corona in een hoofd teweeg kon brengen als zij dichterbij dan die 1,5 of het televisiescherm kwam. Ik zou gewoon de Sjaak kunnen zijn. Manlief naar Roemenië en als ik eerlijk was… Ik voelde me dood en dood ziek worden terwijl ik wist dat ik er nooit aan toe zou kunnen geven. Zou het zo zijn? Mijn vriendin weet binnen te komen op mijn kwetsbaarste vlak en dat sensitieve wezen heeft inderdaad dé sleutels. Hoewel inmiddels miljoenen Nederlanders, tussen hoop en vrees in afwachting van de uitslag de angst ervan kenden, ging het mij hier om iets diepers ging.
Ziek zijn in het algemeen. Iets mankeren. Zwak zijn. Mag ik het zo noemen?
Als ik lijfelijk iets heb waarin ik ook maar een beetje afhankelijk ben van anderen, ga ik zo ‘aan’ voor dat ene aspect uit mijn verleden dat ziekzijn met zich meebrengt dat ik weet dat dit de lading is die ik altijd probeer te omzeilen als ik zorgen om mij proef.
Ziek zijn doe je alleen, heb ik geleerd. Ik ben stoer, ik ga door, ik vind bemoeizorg irritant omdat ik weet dat ik degene ben die het als bemoeien interpreteert en de ander slechts wil zorgen.

Deze doet bijna pijn. Of nee, hij doet gewoon pijn. En ik ga de kwetsbaarheid voorbij door erover te schrijven. Simpelweg omdat ik de laatste zes weken aan geen andere les blootgesteld lijk te worden dan te leren wat mijn vriendin mij nou eigenlijk appt: ‘Laat potjandorrie nou eens voor je zorgen!’

Maar het is zo makkelijk gezegd. Want als je als kind ziek wordt en je ziet je papa naar het café vertrekken omdat hij gewoon niet weet hoe hij het op moet vangen, dan ben je alleen. Moederziel alleen. En als je als zieke tiener in een gezinshuis praktisch opgesloten zit in je kamer omdat er teveel zorg is voor teveel kinderen, dan ben je alleen. Akelig alleen. En als je als zieke adolescent te groot wordt bevonden voor kinderlijke zorg, -die je niet eens meer handelen kan, dan ga je vluchten in verkeerde zaken en ben je ook alleen. Moederziel akelig eenzaam alleen. En als je dan als volwassene nog eens een extra dimensie krijgt dat ziek worden ook bijna doodgaan betekent (kanker) dan ben je ook alleen. Gewoon alleen. Want leg dat maar eens uit…
Dus ja. Ziek zijn doe je alleen. Dit is een programma in mijn brein dat het leven zo geïnstalleerd heeft. Een patroon waarin ik mijzelf zo snel mogelijk oplap om als manke tijger het ziek zijn door te komen om niet het zwakke prooidier te worden dat hulpbehoevend is.
En het werkt, sommige patronen zijn gewoon zoals ze zijn.
Maar dan heb je vriendinnen met sleutels. Sleutels tot je hart.

Maar ik ben een manke tijger. Na haar appje en ja, na het afnemen van de test ga ik naar buiten. Ik wandel in een snel en hijgend tempo door het industrie waar ik geen hond tegenkom. Ik heb de neiging al mijn grenzen over te gaan en wat kilometers hard te lopen. Ik ben inwendig in een enorm conflict belandt. Want hoe in hemelsnaam ga ik dit toelaten terwijl ik zelf niets liever doe dan zorgen. Daar waar ik een ander uitdaag altijd de grenzen van kwetsbaarheid over te gaan word ik nu kei en keihard op mijn plek gezet door een zorgzaamheid die mijn grenzen overtreft. Ik besluit het er niet bij te laten.
Ik knal thuis snel haar slaapkamer in elkaar. Ik zet de kaarsjes aan waar ze zo van houdt, breng het bed in orde, schrijf een lief kaartje en plant die onder een bos rozen.
Ik ben moe. Dankbaarder dan dit kan ik niet zijn.
Ze reist van de ene kant van Nederland naar mijn kant en een uur voor ze binnenkomt zie ik online dat de uitslag negatief is. De opluchting is voelbaar door de telefoon.
Ze stuurt een laatste appje met een link naar een afspeellijst.
‘Ondanks dat je nu gewoon lekker mag piepen over een verkoudheid… Laat het binnenkomen alsjeblieft…’
Ik weet dat haar stijl de mijne is en ze lekker dubbelzinnig naar de lijst maar ook naar zichzelf verwijst.

Gedurende het uur dat ik zit te wachten doorloop ik muzikaal, maar vooral tekstueel de stadia aan weerstand die deze confrontatie met ziek zijn en zorgzaamheid in mij oproept. De avond verloopt rustig. We hebben het over Corona en de uitwerking daarvan op de wereld. Mijn bewustwording daarin. Zij is moe van de reis, ik moe van het stoer doen. En als de ochtend aanbreekt ben ik geen tijger meer.
Nog voor ik mijn ogen open doe spuug ik. Ik slaap. Ik spuug. Ik slaap. Ik spuug. Bewegen, zelfs praten maakt me kotsmisselijk en de weerstand is weg. Ik heb er gewoon de kracht niet meer voor. Zo af en toe voel ik hoe ze me omhoog helpt, mij ondersteunt, de emmer vasthoudt waar ik door bijna mijn maagwand te perforeren alleen nog maar gal in loos, mij over mijn voorhoofd streelt en soms aandringt wat te drinken. Het gaat aan mij voorbij totdat ik ’s avonds eindelijk mijn bed uitdurf en uitgemolken op de bank crash. Te moe om iets te zeggen. Dankbaar kijk ik haar aan als ze een dekentje over me heen legt. Ik zie mijn telefoon met bommen aan berichtjes en het vermoeide gezicht van mijn zorgende vriendin.
‘Het spijt me dat ik vandaag even niet aan je kon denken,’ zeg ik zacht…
‘Het spijt me dat je denkt dat je dacht dat te moeten doen…’
Ik zucht.
‘Negatief kan dus toch positief zijn. Je hebt vandaag meer dan het achterste van mijn tong gezien en ik denk niet dat ik het zonder had gered…’
Het is als grapje bedoeld, maar de gelaagdheid binnen de taal van deze kwetsbaarheid is het overbrengen dat ze gewaardeerd wordt, het maakt de grap tot flater. Ergens kan ik dat niet verkroppen, ik praat weer en mijn tijger wordt wakker.
‘Hé, ik heb vandaag in ieder geval mijn buikspieren getraind.’
Ze lacht.
‘Je bent er weer.’
Ik knik. ‘Ik ben er weer.’

Op meerdere vlakken. Denk ik erachteraan.
Maar dat wist zij beter dan ik. Het zorgt er voor het eerst voor dat ik al mn gemiste appjes iets minder stoer beantwoordt…