Kalenderleeftijd

Vraag mij hoe oud ik ben en ik geef je met tegenzin dit feitelijke gegeven. Leeftijd is iets waar ik mij nooit, maar dan ook nooit mee heb kunnen verbinden.
Wijd dit aan mijn levensloop, wijd dit aan mijn brede sociale netwerk waarvan 80% tien tot veertig jaar ouder is of geef de schuld aan het feit dat ik gewoon niet aan leeftijden doe. Mens, je bent een mens. Ik geef er geen donder om op welke kalender, in welk jaargetij of welke golflengte jij leeft. Oké, eerlijk is eerlijk. Elk jaar erbij is voor mij een feestje en dat koester ik. Dit is dan wel weer puur statistisch. Simpelweg omdat ik niet oud had kunnen/moeten worden en daar toch maar even voorbij ben geleefd.

En oh! Wat liep ik hier laatst tegen de lamp. Ik werd overvallen door een realiteit die blijkbaar niet de mijne is. Of toch wel?  Ik moest laatst namelijk voor een soort van screening braaf een verslagje laten schrijven over mijn voorkomen. Een frons die zéér onvriendelijke gedachtes uitlokte zette zich in werking.  
‘Mevrouw ziet er ouder uit dan kalenderleeftijd.’
Hoe dan? Ik ga voor de spiegel staan, dit soort dingen zijn namelijk vrij eenvoudig te controleren. Ik frons opnieuw. Ben ik blind? Nee. Ben ik grijs? Nee. Heb ik rimpels… Uhhh, oké, skip. Kijk ik te ernstig? Zie ik geel, heb ik ouderdomsvlekken, ben ik te moe? Welk deel van mij kenmerkt de verlepping die zo’n zin uitdaagt? Of heeft het te maken met een mijzelf toe gekende diepgang?
Ik zucht. Ik. Zie. Er. Niet. Oud. Uit. Toch?!
Ik vergeet hier even dat ik er die 80% van mijn netwerk graag mee plaag dat zij gebreken vertonen die mij blijkbaar worden toegeschreven In Die Ene Zin.

’S avonds zit ik op de bank. Ik heb het losgelaten. Mijn generatie oudere Manlief is tevreden. Dus ben ik tevreden. En toch niet. Want zoals ik wel vaker vermoed dat mijn telefoon op CIA achtige wijze mijn conversaties of gedachtes waarneemt verschijnt er in mijn nieuwsfeed een artikel die TOEVALLIG over ‘er jonger uitzien’ gaat. Ik sta gelijk aan. En natuurlijk klik ik op de link.

Het gaat over haar. Blijkbaar zegt je haar alles over hoe oud je eruit ziet. Ik schud mijn dikke lange manen waar vrijwel elke kapper een compliment over heeft. De manen die behalve na het douchen, bijna chronisch in een staart of knot gebonden zitten.
Net als met leeftijd heb ik nooit wat met haar gehad. Ik heb in alle kleuren van de regenboog spikes, pony’s, boblijntjes, krullen, hanenkammen, variaties aan lengtes gehad. Een dieptepunt was dat ik mijn haar zo zat was dat ik mijzelf kaal schoor. Punt was echter altijd, in elke haarfase: als het kort was wilde ik het lang. Als het lang was wilde ik het kort. Het begon twee weken geleden alweer te kriebelen maar ik had toen nog geen reden het afknippen te rechtvaardigen.

Ik bekijk kritisch de foto’s die ter bewijsmateriaal gelden. Stuk voor stuk half bejaarde bekende vrouwen die allen sidderend knap zijn en gelijktijdig getekend door, jawel, hun kapsel. De clou: kort maakt jong. Met een vooruitstrevend gevoel van rouw pak ik opnieuw mijn lokken. Uiteraard zou het artikel niet compleet zijn als er een ‘na foto’ laat zien dat ze eruit zijn alsof ze gedoopt zijn in de eeuwige jeugd. Ik ben eerlijk. Ik ben om. Ik sms rond 23.00 de kapper of hij de dag erna nog even een gaatje heeft. Ik weet dat elk zaadje van twijfel op dit soort momenten mijn laat terugblikken op afgelopen twee jaar waarin ik wanhopig graag lang haar wilde, wat er nu in een besluit van 10 foto’s Hollywood plotsklap af moet. Ik geniet. Ik sidder. Dit wordt opnieuw beginnen. Komende twee jaar wordt wederom verlangen naar haren tot op mijn billen die ik dan zwierig vanuit de zee terug op mijn rug kan laten waaieren.

Als ik de volgende dag in de spiegel staar, zeker 25 centimeter kwijt ben, kijk ik mijzelf bevreemd aan.
Wat vind ik ervan? Ik heb geen idee. Dus vraag ik het de kapper.
‘Wat vind je ervan?’
Het enige juiste antwoord made my day.

‘Je ziet er een stuk jonger uit…’