Gepaste trots – een billenblog

Stiekem geef ik deze titel alleen omdat ik weet dat het lezers trekt. Beetje misleidend, en toch ook weer niet. Geheel in lijn van mijn vorige schrijfsel ‘ik en mijn grote mond’ ga ik even lekker los. Over gepaste trots. Oké en een beetje over billen dan. 

Ik ben acht maanden, twee en half seizoen, dertig plus kilo lichter en heel wat overkomelijke ongemakken verder. Ik kan mij een leven zonder sport niet meer voorstellen. Zodra ik vanuit mijn werk, dagelijkse of comfy kleding in mijn sportkleding schiet voel ik mij ter plekke een ander mens. De dagelijkse beslommeringen vallen van mij af en of ik nou een les bodypump doe, ga hardlopen, het mijzelf moeilijk maak met een X-co of gewoon wat krachtoefeningen doe tijdens een personal training of thuis: ik ben onomstotelijk aan het genieten, heb ontzettend veel plezier in en met de aangehaalde banden en dat alles dwars door zweet, verzuring en soms pijn.  

Eerder schreef ik het blog ‘op mijn heupen’, over o.a sportschoenenobsessie en een heupblessure die nog niet echt een blessure was. Twee weken geleden moest ik er toch echt aan geloven. Die heup bleef een probleem en eerlijk gezegd werd het ook niet meer beter, zoals het met tussenpozen eerder wel deed. Ik ging mij zorgen maken.
Omdat ik mijn lijf aardig heb leren kennen besefte ik mij dat de gevoeligheid vooral opspeelde tijdens en na het hardlopen. Waar ik vooral van baalde is dat ik al weken mijn vinger er niet op kon leggen wáár de pijn nou precies zat… Was het een spier, een pees, een aanhechting?

Het bleek alle drie het geval. Mijn gepaste trots komt om de hoek. Als eigenaar van mijn eerste officiële sportblessure. Uhhhh… Wacht even Tas? Ben je een beetje doorgedraaid?
Wacht maar, het is een geinig blogje waard. En je snapt ‘m aan het eind.  

Grinnikend stap ik uit de praktijk van de sportfysio waar ik door een vriendin binnen ben geloosd. Zij was het die de knoop doorhakte en een afspraak maakte, op haar kosten, omdat ik alsmaar schipperde tussen ‘ik neem wel rust’ en ‘het stelt niks voor’.
Nou, drie kwartier later was tot mijn grote geruststelling duidelijk: het stelt inderdaad niet zoveel voor en ik hoef geen rust te nemen. Ik ben eigenaar van een ‘hardlopers heup’. Oké, balansje: het is erg vervelend en beslaat de aanhechting van spier en pees, maar omdat ik stiekem tussendoor toch steeds voldoende rust nam voor herstel én op tijd stop als het zeer gaat doen: niet veel aan het handje. Wat oefeningen, wat rekken en misschien een naald of wat erin tegen de verkramping.

Die oefeningen… De smaakmaker van dit verhaal.  

Ik denk dat ik in de tweede maand van mijn personal training sessies zat, dat is zo’n half jaar geleden. Miss Sporty (die toen nog de Beul was) en ik leerde elkaar beetje bij beetje kennen, vooral door te grappen en te grollen over mijn onkunde, klagen en haar bijna moorddadige regime mij in mijn eigen verwachtingspatroon zo snel zo fit mogelijk te krijgen. Ze dribbelde een woonwijk in met mij sjokkend in haal kielzog terwijl ik tien kilo op mijn nek had liggen.
‘Goed, dan gaan we nu om de zoveel meter squaten!’
Verbouwereerd stond ik stil. Net bekend met de squat, -de jeweetwel oefening van steek je jeweetwel naar achteren- en zéér ongemakkelijk buiten het vertrouwde sportveldje kijk ik om mij heen.
‘Zeg, heb je al die ramen gezien?’
‘Jazeker,’ grijnst de Beul.
Op dat moment zei mijn mond dus wat mijn hoofd dacht en eigenlijk niet had willen zeggen.
‘Hallo, ik ga hier niet staan squaten hoor! Niet iedereen heeft een kont zoals de jouwe!’
Hoe ze nou precies reageerde weet ik niet meer, het was hilarisch maar toch echt licht ongemakkelijk, eerlijk is eerlijk, maar vanaf dat moment werd wel ‘een dingetje’ geboren.  

De één zijn zegen, ligt de ander vaak genegen.
Dit werd een openlijk statement toen ik een x-aantal sessies later, op grond van lieflijke vriendinnen die mij hier al járen meermaals mee confronteren, zuchtend bracht: ‘Van kruin tot tenen, ik ben zo plat als een plank’. Helaas schreef ik hier in 2017 al een conclusie over van Manlief over…
Waarop de inmiddels tot Miss Sporty geworden Kim zei: ‘En jij denkt dat ik dat niet allang gezien had?’

Sindsdien knallen we er soms een bilpartij tussendoor. Vrijwel altijd met het grapje dat er toch echt iets gedaan moet worden aan de door mij ontberende massa. Zeker niet verzwijgend dat mijn gegroeide ijdelheid ambities heeft zonder aan een push up legging te hoeven beginnen. Niet omdat ik ermee wil lopen pronken hoor, dat is echt het kader van dit schrijven niet. Maar een beetje proportie in een lijf dat een sportlijf wordt is op z’n minst prettig en wel zo eerlijk toch?
Kim is dan ook nog zo’n type die er in een groepsles ‘plots’ even in knalt: ‘Succes voor de mensen die morgen thuiswerken!’ waarna ik een knipoog in de spiegel vang terwijl alle vrouwen door hun knieën gaan. Door dit soort grapjes ligt het billending inmiddels in de groep. Nogmaals: de één zijn zegen ligt de ander genegen. Dat telt echt niet alleen voor mij. Ik ben enkel degene die er niet heimelijk mee ronddobbert maar het handen, voeten en billen geeft, denk ik dan… Ook in sportkleding draag ik weinig geheimen en als vrouwen onderling hebben we er lol om.

De dag breekt aan dat Manlief ein-de-lijk eens meegaat naar een personal training. Hier heb ik een half jaar op gewacht. Ik ben vastbesloten hem voor eens en voor altijd duidelijk te maken dat ik niet bij een één of andere zweverige heupwiegende wandelclub zit maar écht aan serieus sporten doe. Met Miss Sporty spreek ik af dat ze de Beul inzet. Gewoon omdat het kan bij mijn man. En hij is onder de indruk. En gesloopt. Als we thuiskomen kijkt hij mij grijnzend aan: ‘Serieus Tas, waarom?!’
Ik lach. ‘Nou lieverd, ten eerste omdat ik op deze manier zeker weet dat ik de sporttest bij de politie haalbaar maak en ten tweede: Heb je Kim gezien?’
Hij fronst. Voorzichtig…
Ik lach opnieuw, mijn lieve vrome Manlief.
‘Ik weet dat jij daar waarschijnlijk niet naar kijkt, maar is het niet geweldig dat je door sport zo’n lijf kan krijgen?!’
Nu barst toch echt Manlief in lachen uit. ‘Tassie, daar kijk ik echt wel naar hoor…’ hij geeft een speels zetje, ‘ik weet wel waar jij wat spieren kunt gebruiken ja…’
Oké, we weten nu allemaal wat hij bedoeld. Ik stopte hier ter plekke mijn informatieve gesprek met Manlief over sportlichamen en andere vrouwen, terwijl ik inwendig vreselijk hard lach om mijn eigen naïviteit. Overigens: het leek hem geen goed idee de door hem ervaren Beul als voorbeeld te stellen, hij vond het ietsjes té. We zijn save, hij mag nog een keer mee.

Als ik dit verhaal vermaakt deel met een vriendin stelt ze voorzichtig een eventuele verschuiving in mijn geaardheid voor. Ergens had ik deze al aan voelen komen binnen mijn netwerk, die mij op het vlak van mijn eigen lichamelijke transformatie niet altijd bij kan benen. Ik kop terug dat ik nog net zo straight ben als de zwaartekracht alleen in alle eerlijkheid even rechtlijnig om te stellen dat ik een vrouwenlichaam gewoon mooier vind. Ooit een man met een ronde kont gezien? Ziet er niet uit!

Maar goed. Terug naar de clou. Het verhaal is bijna net zo rond als mijn komende sportsessies: ik moet namelijk serieus aan de bak. Het is geen grapje meer. Om mijn heupklachten te kunnen ondervangen zal ik billen moeten bouwen. Puur praktisch. Die spieren overlappen en ondersteunen elkaar en ik wil blijven rennen. Ik vind het een prachtig excuus  voor iedereen die vind dat ik te ijdel word. Al ben ik natuurlijk in bovenstaande alweer met de billen bloot gegaan…

Ik ben gepast trots. En dat meen ik. Al schrijf ik er geheel karakteristiek een grap omheen. Feit is dat ik dit sportavontuur van afgelopen 8 maanden als een zéér kostbaar proces heb ervaren en verliefd ben geworden op wat de fysieke inspanning met mij doet, niet op de lijven eromheen. En ik kwam vandaag tot een net zo kostbaar besef.
Mijn vriendin bracht mij onder bij een sportfysio. Met een sportblessure. Omdat ik een sporter ben. Ik denk dat ik dat nu wel geloof. Ik denk ook dat ik nog een hoop moet leren, gewoon omdat sport, zo blijkt bij blessures, ook kennis en techniek is.
Mijn fysio is trouwens goedgekeurd door Miss Sporty, in kader van de grap. Zij wist dit bij voorbaat al, de rekoefeningen die ik vandaag ook meekreeg gebruikt ze al tijden na PT. En mede daarom noemt ze me waarschijnlijk nog steeds een kuiken.

Guess what: with a chicken butt!

*Oh… en even met een vingerwijzer naar ‘ik en mijn grote mond’ en lezers die toch altijd wel weer wat ergens van denken: ik heb natuurlijk wel even bij Miss Sporty gepolst of ik de bilpartij online kan zetten 😉