Een verhaal op rolletjes

Het moet hem moeite gekost hebben. Maar hij heeft het gehaald. Ik kan mij niet indenken hoe hij zich de dag erna gevoeld zal hebben…

Rob is 78. Hij is marinier geweest. Een kerel die vooral recht door zee is, de zaken niet te complex beziet en leeft op ‘what you see is what you get.’ Dit brengt hem wel eens in de problemen. Zo is hij tijdens zijn loopbaan als marinier een periode gedegradeerd geweest omdat hij zijn generaal een hoek gaf. Terecht overigens, hij zat in de passagiersstoel naast zijn dronken meerdere toen deze weigerde hem het stuur over te laten nemen. Rob vond dit niet oké. Zijn meerdere ook niet. Maar Rob klom zonder er moeilijk over te doen weer op tot de hoogtes van zijn normen en waarden. Oh, en Rob is ereburger van Ameland. Hij heeft daar ‘gewoon’ wat kinderen uit de zee gered. Om even een beeld te geven van zijn persoonlijkheid. Maar hé, op Rob zit ook een kop.
Ik ken hem dan wel niet persoonlijk, hij vraagt erom beschreven te worden.
Simpelweg omdat deze man moraal breng. En het verhaal van Rob een stukje laat zien van ons overbelaste zorgsysteem in de Coronatijd. Want dat gaat even niét op rolletjes… Rob wel.

Wat je ervan denkt als je uitgelezen bent… Dat laat ik aan jou. Ik heb geen mening. Behalve dat ik Rob geweldig vind.

Deze man, die ik gezien zijn kranigheid geen bejaarde durf te noemen, komt ten val. Hier komt onze zorg om de hoek. Omdat Rob slecht ter been is volgt er een korte opname om hem op te lappen. Tegen wil en dank. Er is in Amsterdam geen plek. Te druk rondom Corona. Elders in het land lappen ze hem zo goed als mogelijk op en verwijzen hem voor enkele dagen naar Bergen aan Zee om verder te revalideren. Zelfs een marinier stuur je uiteindelijk niet naar huis als het nog niet verantwoord is. Dan maar uit de buurt en weg van het netwerk.
Op Rob zit een kop. Maar hij gaat. En Rob maakt dingen niet complexer dan nodig.

‘Ik mag niet roken op de afdeling?’
‘Nee meneer, onder geen beding…’
Rob fronst. Vanaf dat moment is de zuster, zuster Ursela.

Op zijn kamertje overweegt hij zijn opties. Het zijn er niet veel.
Rob loopt wat moeilijk over de gangen, ziet een rolstoel en overweegt opnieuw zijn opties.
Rob is marinier geweest. Rob stapt in de rolstoel en rolt, terwijl hij tussendoor soms tevreden een shaggie rolt, naar Amsterdam.
Hij bereikt zijn doel in negen uur.
Oh, halverwege koopt hij overigens handschoenen omdat zijn handen toch wel zeer gaan doen, deze zijn zo afgedragen tegen de tijd dat hij thuiskomt dat hij ze wat laconiek in de prullenbak gooit.

Rob heeft normen en waarden. De volgende dag rijdt hij de 50 KM terug naar Bergen op Zee. In zijn Canta. Rolstoel in dat geinige noodzakelijke wagentje gepropt. Het kost hem opnieuw wat tijd, maar glimlachend bedenkt deze respectabele vent op leeftijd dat hij in ieder geval zijn handen niet verder kapot hoeft te rollen.

‘Nou meneer, wat fijn! Die rolstoel waren we al kwijt… We dachten dat hij gestolen was!’
‘Dat klopt’, zegt Rob nuchter, hij klopt terloops op het pakje shag dat in zijn borstzakje zit. ‘Dat was ik.’
De zuster bedankt hem en loopt de afdeling op met de kostbaar gemiste stoel. Die kan maar nodig zijn!
Rob stapt in zijn Canta en tuft terug.

Rob maakt de dingen niet complexer dan nodig.
Hij is tevreden. De rolstoel is terug. Hij kan naar huis.
Hij denkt er geen moment over na dat ze wel de rolstoel, maar hém niet gemist hebben!