Wat is contactgestoord?

In mijn wereld die boven alles draait om sociale activiteit, online als daarbuiten, heb ik afgelopen weekend mijn grenzen verlegd. Of hervonden? Geheel contra mijn prikkel zoekende natuur én mensbehoeftige aard in, heb ik mij volledig afgesloten en ben ik een zelfverkozen kluizenaarsbestaan ingedoken. Het overkwam mij eigenlijk een beetje…

Het begon vrijdagavond.
Ik zit tot laat bij mijn beste vriendin als het ‘ineens’ escaleert in mijn hoofd. Ik begin te raaskallen over de overprikkelde wereld waarin we leven en voel mij zielig. Bestie zag dit al aankomen en stuurt mij naar huis.
Ik cancel per direct mijn weekendplannen en duik mijn bed in. Als ik zaterdagochtend véél later dan normaal wakker word, de gedachte naar de achtergrond drukkend dat ik nu had kunnen staan sporten, pak ik voor het eerst sinds lange tijd niet meteen mijn telefoon.
Ik duik mijn Bijbel in en geniet van mijn gevulde halve liter koffiemok.
Als ik hiermee klaar ben kijk ik naar dat platte slimme ding dat inmiddels zijn eerste berichtje geeft. Ik zucht. Ik besluit dat ik er geen zin in heb en zet het geluid uit. Ik stuur via een omweg een vriendin waar ik een lopend gesprek mee had een berichtje dat ze even niet op reactie hoeft te wachten en bel Bestie met wie ik een bedrijvig sponsorproject heb lopen dat ze mij op mijn werktelefoon kan bereiken bij calamiteiten. En dan kwak ik mijn grootste tijdverdrijf aan de kant.

Het is wat onwennig. Omdat ik zo’n type ben die verwacht dat iemand uiteindelijk ook antwoordt wanneer men online is geweest (oké, ik heb mijn blauwe vinkjes uitstaan, dat dan weer wel) besluit ik zelf gewoon helemaal niet online te gaan om diezelfde verwachting niet te wekken. Daarbij, waarom lezen als ik niet wil antwoorden? Facebook kan me ook gestolen worden. Want serieus, wat zou ik missen? Is Facebook eigenlijk niet net zoiets als goede tijden, slechte tijden, waar je elke moment weer in kan stappen en onvermijdelijk in de flow belandt?

Een uur later zit ik heerlijk, zonder afleiding, een presentatie voor werk uit te werken. Ik zie op mijn Ipad, die op een dockingstation in de kast staat, soms het scherm oplichten van berichtjes die via andere kanalen binnenkomen. Ik draai het ding om. Ik voel me een beetje koppig worden. Laat mij met rust! Ik heb nog steeds last van de overload aan informatie en prikkels van de afgelopen weken en ga hier zelf dan altijd vrij intens mee om: dingen, gesprekken, mensen, situaties, projecten komen gewoon binnen en ik vaar er wel bij. Soms ineens even niet. Al zijn dat korte momenten. Een vriendin noemde mij laatst een ‘sensation seeker.’ Tja…
Als ik na mijn presentatie in een boek belandt over het jezelf de tijd gunnen tot verwerkingstijd te komen voel ik mijn lijf zuchten. Het is waar. Ik hoef niet altijd ‘iets of iemand te doen’. Leg je anderen altijd maar verantwoording af met je bereikbaarheid of ben je dit alleen verplicht aan jezelf? Ik zucht. Dit is een moeilijke.

Het is middag. Ik trek mijn minst charmante huispak aan en duik in bed. Ik slaap tot het donker is. Ergens voel ik mij schuldig dat ik niet bereikbaar ben en ondanks dat ik stiekem even zie dat het ledlampje van mijn mobiel knippert ten teken dat ik activiteiten heb lopen, ben ik niet eens nieuwsgierig. Ik voel mij bijzonder goed en verfrist en duik achter mijn studie, trek wat uurtjes door zonder dat ik met tien andere tussendoortjes tegelijk bezig ben op mijn mobiel en knal drie blogs in elkaar die nog op mijn lijstje stonden. Ik struin onverdeeld tot middernacht wat op mijn laptop op het net door te lezen over zaken die mij opbouwen, interesseren en bezig houden en grijp dan toch echt mijn mobiel om mijn wekker te zetten.
Voor ik de schermbeveiliging eraf druk bedenk ik mij.
Waarom een wekker? Heeft niet alles een reden? Heb ik ondanks mijn acute sociale desinteresse niet eigenlijk een heerlijke productieve dag gehad die eigenlijk voortkwam uit niet moeten willen… en heb ik morgen niet nog zo’n absoluut ultiem bijzonder lege agenda?
Ik neem niet eens de moeite mijn grootste lieveling aan de lader te leggen. In plaats daarvan zet ik hem uit, zonder te zien wat ik allemaal ‘gemist’ heb.

Zondag begint. Voor ik mijn mobiel voel trekken luister ik via de radio een kerkdienst en ga hardlopen. Zonder app. En het is een serieus moeilijk moment. Geen kilometers bijhouden? Geen snelheid meten voor mijn competitieve brein? Nee. Ook geen muziek.
Als ik warm gelopen ben en mijn ademhaling mijn ritme volgt, volg ik zelf mijn gedachten. Ik overdenk de drang van mensen om tegenwoordig altijd maar verbonden te willen zijn, soms zelfs zonder echte verbinding en de opdringerige behoefte daarin ook gezien en gehoord te willen worden. Oei… Schuldig!
Er valt direct een nieuw inzicht omdat het begint te regenen. Geen mobiel om droog te houden! Ik ren ontspannen binnen de grenzen van mijn lijf, niet op minuten of op een beat. De enige beat is het geluid van mijn stappen op de zompige bosgrond en ik laat bij elke stap los wat mij vast wil houden. Mijn systeem komt tot rust.
Ik besef mij: er is helemaal niets mis met even niet verbonden zijn, even niet willen horen, zien, gehoord of gezien worden. Deze rust…
Het verbindt mij met mijzelf! Ik schaam mij bijna voor het genot.

Het is zondagavond. Ik heb het best goed gehad. Ik voel mij alsof ik een ontdekking heb gedaan en ben dan toch ineens een beetje eenzaam. Ik pak mijn telefoon. Hoelang is het in hemelsnaam geleden dat ik dat ding überhaupt uit heb gehad? Google moet denken dat ik overleden ben!
Ik schrik van de hoeveelheid informatie die op mij afkomt. Verwerk ik dit elke dag, al jarenlang? Cynisch bekijk ik hoe Google inderdaad driftig mijn apps begint te configureren en zelfs even mijn locatie inschakelt. Hmm… 

Als ik uiteindelijk de vele meldingen weg klik, de gemiste oproepen screen op noodzaak, en de overdaad aan (vooral lieve en bezorgde) berichtjes lees voelt eigenlijk elk contact dat ik maak dubbel. Bij enkele apps voel ik mij schuldig, want in de door iedereen nagejaagde 24uurs economie had ik -dit en dit en dit- berichtje wel moeten antwoorden.
Heb ik dit gemist? Ja. Ik blijf een sociaal verbonden dier die nu gelijk zonder terughoudendheid weer zeven gesprekken voert. En nee. Het was een weelde even mijn eigen beste vriendin te zijn zonder bemoeienis van de buitenwereld. Het heeft MIJ opgeladen.

Ik heb iets om over na te denken.

Was ik contactgestoord? Ben ik contactgestoord? WAT is contactgestoord?
Altijd maar in contact of verbinding willen staan, of, zoals héél goed uit blijkt te pakken, soms even bewust ‘contact zero zippo nada’ zijn?
Het is zondagavond.
Ik ben er weer.
Geopende ogen.
Ik schrijf een blog. Plaats hem online.

Deel hem op Facebook en zoek niet eens stiekem doelbewust de sociale prikkels weer op waar ik twee dagen wars van ben geweest.