Laat los… en heb lief

Toen Manlief en ik twaalf jaar geleden in onze geheel aan romantiek ontberende relatie in de file op de A9 tot besluit kwamen ‘maar gewoon te trouwen’, dacht ik te weten waar ik aan begon.
Ik was naïef. Het huwelijk, iets waar ik mij serieus nooit maar dan ook nooit aan dacht te verbinden, was stiekem toch een droomconcept in mijn meisjeshart dat zich uitstrooide over een bed vol roosjes. En ondanks onze besluitvoering in de file dacht ik dit wel even met mijn knapperd na te gaan leven. Uiteindelijk is ons dat goed gelukt en lukt dat dagelijks. Maar over rozen ging het niet.
Ik was halverwege de twintig, stapelverliefd en wist inderdaad deels waar ik aan begon. Ja, zelfs toen ook nog bleek dat mijn eerste bosje bloemen een plastic orchidee was. Tot hier alles binnen mijn straatje. Ik ben namelijk getrouwd met een zendeling en dat type mens is druk en praktisch. Praktisch in de breedste zin van het woord. Altijd druk voor anderen. Beide drukt wel uit hoe ik in het leven wil staan en dat dit pakketje in mijn partner zit is pure winst. Zelfs al bleek het in het begin ook verlies…

Manlief en ik zijn in de beginjaren turbulent aan elkaar aan het wennen, proberen onze levens, met toch echt een serieuze generatiekloof aan ervaring op het zendingsveld, op elkaar af te stemmen en zijn tussen de regels door best gelukkig.
Wat ons in de beginjaren vooral bindt is ons gedeeld Roemenië hart. En juist deze missie maakt ons leven druk. Zijn leven vooral. Een leven van hulpgoederen ophalen ná een 50 of 60 urige werkweek, de zaterdag gevuld met werkzaamheden rondom zendingsreizen en onderhoud. Zondag kerkdag, al is dat tegenwoordig natuurlijk anders.

We zijn inmiddels twaalf jaar verder, hebben onze draai gevonden, zijn op alle fronten op elkaar afgestemd en zijn kloven gedicht. We hebben vooral geleerd, iets wat ik als serieus gezond ben gaan aanschouwen (tegen het droomconcept in!) dat Manlief en ik een leven samen hebben, maar ook ieder een eigen deel. En dat betekent soms dat we heerlijk met maar ook prima zonder elkaar kunnen, temeer omdat de vele zendingsreizen soms buiten mijn mogelijkheden liggen met betrekking tot werk. Maar ook dat… Was een harde les.
Ik ben heel wat eenzaam geweest in mijn huwelijk, gewoon omdat ik dacht dat je altijd alles maar samen moest doen én het een gebrek was als je daarnaast wat voor jezelf had. Of iets niet deelde. Daarbij, dat wat Manlief voor zichzelf had, namelijk spul vergaren voor de minderbedeelde in het Oostblok, viel niet bepaald te veroordelen met mijn onvrede.

Maar op dit vlak wist ik serieus waar ik aan begon. Daarbij ken ik Manlief zijn hart en weet dat zijn liefde voor mij ondanks zijn drukke agenda geen greintje minder was. Ik maakte een besluit. Na jaren gezeurd te hebben om meer tijd, meer aandacht, meer kwaliteit als echtpaar, besloot ik het los te laten.
Spanningen op dit vlak verdwenen.
Zonder dat ik het door had keerde het tij.

Mijn vrije dagen gevuld met schrijfactiviteit, mijn avonden met sport, mijn gefrustreerde vrouwen verlangen naar tijd en aandacht vertrok afgelopen jaar bijna volledig naar de achtergrond. En… Bonus, de tijd die wij ineens hadden werd vanuit beide partijen meer gewaardeerd. Niet dat we het anders nooit leuk hadden, maar nu werd het van beide partijen onbewust meer gewaardeerd.

Ik duik het recente verleden in.
We hebben een heerlijke dag gehad, we hebben gewandeld, samen wat hulpgoederen uitgeladen, bij een vriendin wezen klussen en als we hebben gegeten bedenk ik mij dat ik iemand moet bezoeken die ik al weken niet heb gezien. Als ik het aankondig betrekt Manlief zijn gezicht.
‘Zou je niet een beetje aandacht aan je man besteden?’
Ik ben oprecht verbaasd. ‘Hoe bedoel je?’
‘Nou, je bent bijna elke avond pleite en alleen nog maar druk.’
‘Vandaag niet toch?’
Hij mokt een beetje. ‘Ga maar, ik zie je wel weer…’
En op dat moment denk ik met een grijns aan mijn besluit mijn getrek aan hem los te laten om meer tijd en aandacht af te dwingen.
Ik deed dit destijds met meerdere redenen:
1. Ik weet dat ik mensen niet kan veranderen. (Sowieso een faal voor het mannenras)
2. Ik weet dat zaken die je frustreren loslaten de beste oplossing is. (Doe je dit niet frustreer je beide partijen en de kwestie zelf!)
3. Ik weet dat het loslaten situaties en mensen vaak zelf veranderd doordat tijd ruimte creëert.
(Oké, er is hier voor mij een Godsdeel aanwezig, maar universeel komt dit het best in de buurt van een ieders waarheid…)

‘Lieverd,’ zeg ik met een oprechte tederheid die ik stiekem een beetje spottend breng.
‘Weet je nog dat ik jaren heb gesmeekt om tijd en aandacht tussen je drukke agenda door?’
Hij fronst een wenkbrauw.
‘Weet je nog hoe ik daarmee gestopt ben?’
Hij fronst nu beide wenkbrauwen.
‘En weet je hoe heerlijk ik het vind dat dit nu naar mij terugkomt…’
Hij glimlacht. Al is het niet van harte.
Ik plof naast hem op de bank. Ik ben nog niet zover om mijn sportavonden ervoor op te geven, maar voor nu zit ik goed. Ik heb losgelaten. Vaak is het huwelijk een werkwoord… het werkt zonder moeite, gewoon omdat je daar samen voor gekozen hebt. Soms werk je opnieuw naar elkaar toe terwijl je het ‘werken’ ten diepste niet meer als werken ziet, maar verworven recht… Omdat je er samen voor gekozen hebt. Als je een goed fundament hebt bij elkaar, werkt dit😊

‘Manlief,’ opper ik zijn naam. ‘vanavond ook nog maar even samen dan?’
Het is bijna romantisch als hij voorstelt samen op de bank te hangen.
Dat we dan vervolgens ieder voor zich, ik schrijvend, hij achter de pc ons eigen ding doen, past ons wel weer prima. Want we laten los en hebben lief… het werkt inderdaad.
En als het moet, maken we echt die balans wel weer op.