Bevalt het?

Niet heel lang geleden was ik in discussie met God over het thema genezing. Wonderen bestaan, ik heb ze zien gebeuren, ik heb ervoor gebeden en ik heb ze ervaren. Maar als christen weet ik dat ik weet dat ik weet dat er meer voor ons klaar ligt dat we soms, heel eerlijk, gewoon niet ‘gebruiken.’ Denk dan bijvoorbeeld aan de vrijmoedigheid gewoon voor een vreemde te bidden, want ja… als ze dan niet genezen. Dan sta je daar met je vrome gedrag. Ik bezit die vrijmoedigheid wél. Ook het geloof.
En hier liep ik tegen een probleem. Mijn lijf is er één met een gebruiksaanwijzing en op dit vlak een paradox op wat ik geloof. Als loslopend wonder op vele vlakken mankeer(de) ik lichamelijk van alles en dus… kwam ik in een best interessant gesprek met mijn Vader terecht.

Het is maanden geleden, ik lag ’s nachts het zoveelste seizoen van mijn favoriete ziekenhuisserie te bingewatchen en ineens was er een gedachte zo helder als een gong: ‘Je verlangt naar genezing maar je vult je hoofd met ziekenhuis…’
Ik pauzeerde de serie. Licht in schok. Mijn favoriete personage stond op het punt een nogal voorspelbaar ongeluk te krijgen en ik kon niet wachten de komende uren het drama te bekijken dat zich zou ontvouwen. Deze gedachte was zo prominent dat ik wist Wie het was en eerlijk gezegd kwam Hij nogal ongelegen. Toch besloot ik de serie uit te zetten. Die nacht liet ik meerdere dingen door gedachten gaan. Ik kwam tot de conclusie dat ik inderdaad klaar was voor een wondertje rondom een auto immuunziekte op een nogal precair gebied. Ook vond ik dat mijn schildklier wel toe was aan iets meer geloof dan de dagelijkse medicatie. Maar mijn PCOS was een dingetje. Want, zo bad ik: ‘God, deze diagnose aanhouden is voor mij puur ziektewinst, het verzekerd mij ervan dat ik niet zwanger word en ik ben er nog niet aan toe om dit aan U over te geven.’
Een week lang negeerde ik de cravings rondom mijn serie en deed hem uiteindelijk de deur uit. Oh man, ik wilde heel graag weten hoe het verder ging, maar nog veel nieuwsgieriger was ik naar wat God nu eigenlijk van plan was. Want als Hij spreekt, dan heeft Hij wat te zeggen.
Een maand later moest ik voor controle voor de auto immuun ziekte. De chirurg snapte er niets van. Dit was iets waar ik mijn leven lang niet meer vanaf zou komen en uiteindelijk zelfs kanker van kon krijgen. En toch… Foetsie.
Weer een week later bleek mijn schildklier genormaliseerd te zijn na vele stuiptrekkingen. Ik slik nog steeds hormonen, maar sommige dingen gaan stap voor stap. En ik durfde een stapje verder.
Een tweede gesprek hierover volgde. Ik durfde mijn PCOS in de waagschaal van genezing te leggen, maar…. Ik vond ook wel dat ik van God een soort van zekerheid moest kunnen krijgen niet zwanger te raken. Het voert wat diep voor dit blog, maar ergens in mijn relatie met Hem is mij de laatste drie jaar (sinds het blog ‘Alweer niet’ waarin ik mijn ‘niet volledig vrouw’ zijn beschrijf) duidelijk geworden dat kinderen het voor mij niet gaan worden omdat mijn leven andere doelen gaat dienen dan grut grootbrengen. Stiekem werd en ben ik ook een beetje anti kinderen geworden. Tenminste, ik doe alsof. Ze zijn leuk, zolang ze niet van mij zijn.
God daagde mij uit. Verrassend. Ik kreeg verantwoordelijkheid terug. Ga maar gezonder leven. En wacht rustig af. Soms is een wonder een kwestie van verandering toepassen.
Lezers weten, dat gezonder leven kwam onder invloed van mijn ambitie politie en… Drie maanden geleden was het zover. Na een ongemakkelijk moment met mijn benen wijd werd duidelijk: ik ben zo vruchtbaar als een jong konijn. PCOS pleite…

Ik schrok mij te pletter. Ineens was ik doodsbang om zwanger te worden. Het was dan ook niet wonderlijk dat ik een test kocht om maar gelijk uit te sluiten of God misschien niet ergens ineens een beetje te fanatiek werd. Goddank, negatief. En weer moest ik het gesprek aan. Want nu ik ineens niet meer de vrouw was die ik vier jaar geleden nog wilde zijn, kon ik er dan ook echt van op aan dat ik ook kinderloos door het leven zou gaan?!?! Ik bedoel… Hallo Heer? U bent het toch die mij al die plannen heeft gegeven die ik aan het uitwerken ben?
Er kwam opnieuw rust. Er kwam zekere vrede. Er kwam verduidelijking. Ik was degene die Hem had uitgedaagd mijn lijf te genezen om zelf ook zekerder te zijn van het feit dat Hij anderen wil genezen! Hij had Zijn deel gedaan en ik kon nu het mijne doen. Zowel qua extra uitstappen ‘in geloof’ zoals wij christenen noemen, als letterlijk: knip erin, boel eruit of anderzijds.

Een confronterend en moeilijk gesprek met Manlief volgde. Een gesprek waarin ik aangaf dat ik na twaalf jaar relatie en voornamelijk kinderwens van zijn kant, nu een zo goed als rijpe pruim ben maar ook absoluut niet meer geplukt wil worden. Na een traan en een lach kwamen we tot de slotsom: de bloemetjes en de bijtjes zijn leuk, maar om in een relatie van de honing te kunnen genieten heb je twee partijen nodig. Ik zou maatregelen treffen. Iets dat ik, naast het gegroeide feit geen eigen kinderen te willen, nooit voor had kunnen stellen omdat mijn onvruchtbaarheid mijn comfortzone was.
Er zou een tweede ongemakkelijke eigenlijke ongewenste blootstelling zou volgen.

Die dag kwam. Ik vroeg mijn huisarts halverwege alsjeblieft te stoppen met uitleggen waar ze mee bezig was omdat ik toch echt op een andere manier geïnteresseerd ben in iemands binnenkant.  Al lachend kwamen we de procedure door.
Ik appte mijn schoonzus: ‘Mijn leven zit vol tegenstrijdigheden. Ik heb zojuist preventief maatregelen getroffen tegen kinderen en zit de komende drie dagen met de jouwe opgescheept.’
Ik krijg een hilarisch appje terug, mijn schoonzus en ik liggen aardig op één lijn: ‘Na het weekend weet je waarom…’

Het weekend is fantastisch. Want stiekem ben ik best goed met die vaak nog niet verknipte zieltjes, zolang ik maar op de door mij gereserveerde tijd met ze kan ‘levelen’. Maar voor de kinderen van mijn broers wil ik gewoon een leukste, liefste maar vooral gekste tante op aarde zijn en daar slaag ik in. Ik heb de grootste pret met mijn twee puberneefjes van wiens scherpe geesten ik geniet en heb een prinsesje van vijf in mijn kielzog. Plagerijtjes over dat de één een mooiboy is en de ander een ietswat luie gameboy maken de dagen met het kleine prinsesachtige paardenmeisje compleet. De jongens (en ik stiekem ook) genieten vooral van mijn ‘je ouders zijn er niet dus doe wat je wilt alleen bier krijg je niet modus’ en mevr de prinses vindt vooral de onverdeelde aandacht van haar soms een beetje te ruwe tante heerlijk. Helaas moet ik hier dus wel serieus mijn grenzen verleggen want dit betekent dat ik als een wandelende tak het nieuwe boekenweekdansje aan het leren ben en aan het eind van de dag bijna uitgeput nog nagels zit te lakken. En ik geniet met volle teugen want als ik haar instop met de geruststellende woorden dat ze naar beneden mag komen als ze bang is of een nachtmerrie heeft zie ik aan haar koppie dat ze allang plannen heeft.

En inderdaad, middernacht staat er een kleine meid in mijn deuropening.
‘Tante, ik heb een nachtmerrie gehad…’
Ik grinnik. Ze liegt dat het gedrukt staat.
‘Eigenlijk wil jij gewoon naast mij komen liggen, of niet soms?’
Ze glimlacht en knikt. Zonder terughoudendheid springt ze de andere kant van het bed in maar ik merk na een paar minuten dat ze het stiekem toch wel spannend vind, temeer omdat ze zowat aan de rand van het matras anderhalve meter verder op ligt. Ik knoop een luchtig gesprekje aan waarin we een plannetje smeden om papa, mama en haar broers op zondag te verrassen. Als ik een minuut of wat later haar ademhaling rustiger hoor worden zak ik zelf ook weg.

Maar niet voor ik bedacht heb hoe wonderlijk en liefdevol mijn God is. Dat de tegenstellingen in het leven zorgen voor de voldoening en uitdaging die een mens nodig heeft. En God, wat ben ik blij voor mijn wonderen, mijn genezing, maar ook zeker dat ik van de angst af ben om zwanger te kunnen worden.

Veeeeel te vroeg in de ochtend word ik wakker omdat ik verga van de buikpijn. In mijn oksel ligt het hoofd van een witblond prinsesje dat zichzelf paardenmeisje noemt maar de poep van haar eigen pony niet wil scheppen en dus met gepaste spot door mij prinses genoemd word. Haar ontspannen lijfje ligt tegen mijn creperende lijf aangedrukt en ik smelt. Ik kus uit pure liefde het kind van mijn broer en durf verder niet te bewegen. Als ze twee uurtjes later wakker wordt kruipt ze een stukje van me af, kijkt me met druilerige ogen aan en zegt: ‘Moet jij niet nog even uitslapen tante?’
Ik smelt opnieuw. Maar nu is ze wakker. En iedere moeder weet: uitslapen kan je wel vergeten. Het eindeloze gebabbel begint, ik luister half, ik druk eindelijk wat pijnstillers uit de verpakking en zak terug in het kussen. Ik ga in gedachten terug naar het moment bij de dokter nog geen dag terug. Ik glimlach. Prinsesje kletst rustig door.  

‘Ik hoop dat het bevalt…’ zegt de huisarts als ik mijn hoofd op haar bureau op mijn armen laat rusten omdat ik écht even bij moet komen van de compleetheid van het verhaal.
Ik til mijn hoofd op, kijk mijn arts aan en grijns.

‘En dat doc… Is juist net niet de bedoeling…’