Door jullie ogen

Heb je er weleens over nagedacht dat letterlijk niemand zichzelf ooit heeft gezien??? Elke dag zien we dozijnen mensen, kijken misschien naar hun lijven, zien gezichten of maskers en andersom doen anderen dat bij jou. Maar jezelf tref je alleen in spiegelbeeld, niet door eigen ogen. En dat wat er in je hoofd zit… Dan zie je in de spiegel. Of op een foto.

Ik zit bij de kapper terwijl ik dit blog begin. Ik heb al ruim 2,5 uur naar mijzelf zitten staren en zit ook nu, met een kap op mijn knar nog steeds in zicht van mijn nieuwe ik. Vanochtend heb ik personal training gehad, wederom voor de spiegel, in een zaal waar DE spiegel een ding is. Groots en onvermijdelijk. Bijna dan. Ik sta tijdens de lessen namelijk precies in één van de weinige hoeken waar je zelf niet zichtbaar bent. Nu was hij vandaag toch echt nodig omdat we eens wat techniek aan gingen pakken en ik daar wel een letterlijk en figuurlijk spiegeltje voor nodig had.  (Lees: verknal je lichaam niet door maar wat te doen…)

Feit is… Dit blog ligt al een tijdje op de plank. Maar na zoveel van mijzelf gezien te hebben vandaag, ga ik hem toch aan. Alleen daar waar ik dit schrijven ‘de spiegel is een leugenaar’ wilde noemen, moet ik toch op mijn schreden terugkeren. Het is niet de spiegel die liegt. Het is het spiegelbeeld. En dat wat je ervan denkt…

Het begint een beetje standaard te worden: mensen die mij, letterlijk elke dag, aanspreken met magere stopwoordjes, van Manlief tot vriendinnen, van supermarktpersoneel, de postbode tot nooit eerder gesproken dorpsgenoten. Hoe dan?! Mijn onderbuurvrouw noemde mij van de week ‘hert’, in het voorbijgaan… Eenmaal boven ging ik voor de spiegel staan. Hert?
Dat gebeurt de laatste tijd vaker. Ik loop voorbij een spiegel. Sta even stil. Kijk wat bevreemd naar het wezen wiens naam ik ken en loop weer door. Ik poets mijn tanden en stel mij aan mijzelf voor. Serieus. Zo ben ik. Maar wat de mensen betreft: ik zeg netjes dankjewel, betuig mijn trots, belicht mijn inzet, beaam dat mensen mij niet meer terugkennen en verdedig zo nu en dan dat ik serieus geen eetprobleem heb!? Een sportverslaving dan? Ik glimlach. Ik heb (geschrokken…) meneer Google gesproken en nee: ik heb geen sportverslaving.   Het is een beetje paradoxaal. Want veel van deze zelfde mensen die massaal bij het zien van mijn ‘voor’ foto’s zeggen dat ze mij nooit hebben aangezien als de 111 kilo die ik woog. En dat is natuurlijk een compliment…

Ik ben iemand die de binnenkant belangrijker vindt. Vroeger, in een vorige leven schockeerde ik mensen het liefst met mijn uiterlijk. Piercings, kaal of knalroze, alternatief en extreem gekleed. Dat normaliseerde naarmate ik ouder werd, minder behoefte had aan dat soort bevestiging. Van een ongezond mager psychiatrisch drugsgeval kwam ik aan tot stevige volwassen vrouw met alles op een rijtje.
En ergens… Besef ik mij nu… Vandaag… Dat ik in die periode het ‘hele uiterlijk’ maar gewoon opgegeven heb. Niet erg zou je zeggen.
Tot nu.
Wat een confrontatie.
En ik dacht alleen even te gaan sporten een half jaar geleden. Ik viel eraan ten prooi.
De rest komt erbij kijken.
Eén ding scheelt, waar ik mijzelf lichamelijk nogal eens verstopte deed en doe ik dat sociaal totaal niet. Mijn sociale, vrije en vrolijke persoonlijkheid, de zekerheid die ik daarin vind en waar ik mij totaal niet voor schaam, hebben blijkbaar altijd zwaarder gewogen dan dat ik deed… 🙂 Goddank wordt dat nu niet magertjes.
De kentering en confrontatie (en reden van dit blog) zit hem echter NIET in de spiegel. Of de foto’s. Of de talloze complimenten. Ik kan namelijk oprecht zeggen dat ook ‘overgewicht ik’, niet leed aan een minderwaardigheidscomplex. Zelfs in mijn eerste sport blog schrijf ik zonder moeite over het voornamelijk ongemakkelijk ongemak van over elkaar rollende vetrollen. Ik was gewoon té dik. Feit. Ik vond het geen probleem al wist ik wel dat ik er wat aan moest doen.

Het zorgt nu echter wel voor situaties dat ik aan personal trainer, Miss Sporty Kim (de Beul uit vorige blogs doet geen recht meer) moet uitleggen dat ik niet in die spiegelloze hoek sta omdat ik mijzelf niet wil zien, maar omdat ik meer heb aan het zien van haar lijf om de lessen goed uit te voeren, dan mijn eigen gestuntel. Verfrissend genoeg lachen we om het feit dat ze het gewend is om bekeken te worden en er ook het lijf voor heeft, dus staan we daar: voor de spiegel, met gewichten en wat hulpstukken. Borst vooruit, kont naar achter. Een voor mij ongemakkelijk accent op vrouwelijke contouren. Ik moet kijken. Ik snap ineens hoe het werkt. Ik zie het. En… ik zie mijn lijf. Is dat serieus mijn lichaam die die prestaties levert? Dat kan ik best hebben! We lachen ook als we beide doorhebben dat het blijkbaar wél werkt als ik mijzelf zie. En dan nu, de kapper… Een fronsende blik van mijn blauwe ogen die rechtstreek bij mijzelf naar binnen gaan. Ik zie ineens mijn binnenkant terwijl ik bezig ben mijn buitenkant te transformeren…

Dat wat ik al die tijd aan het verstoppen was. Niet omdat ik mij schaamde, maar omdat ik mij had aangepast. Misschien wel aan een wereldbeeld waarin dikke mensen voorbij worden geleefd. Waarin ze meestal onder een oordeel vallen van lui en lelijk. Van heus wel mooi kunnen zijn, maar toch weer net niet het ideaal. En dat als ze afvallen… Ineens iedereen zegt dat ze er goed uitzien!?!?!
Hoezo? Deden we dat eerder niet?

En ergens is het waar. Voor mij persoonlijk dan. Want het voelt alsof ik aan het ontluiken ben. Dat is DE schok en kentering van mij en mijn nieuwe lijf. Ik ben midden dertig en ineens ben ik een vrouw. Het is zo bizar. En zo kwetsbaar. Want hé, ik heb echt niet onder een stoeptegel geleefd: ik weet best hoe ik mij leuk kon kleden, make up op en wat moeite doen voor het oog. Ik ben ook nog eens een getrouwde dame, dus ja… Je ontkomt er niet aan. Maar nu…
Nu doe ik het voor mijzelf.

Het begon met een nieuwe comfortzone aan sportkleding. Toen mensen dat begon op te vallen verschoof ik het naar mijn dagelijkse kledingkast. Ineens blijk ik kleding leuk te vinden die ik normaal nooit had zien hangen. Of… vijl ik mijn nagels omdat ik dat een soort van wel netjes vind staan. (Oké, hier moet ik even bijzeggen dat ik deze moeite ook nooit deed vanwege mijn werk als huishoudelijk hulp en ik dat nu niet meer doe.) Maar dan nog… Nagellak? Dat was toch zelfs mijn beste vriendin een brug te ver, want ze vroeg: Wie Ben Jij?
En laat ik het dan maar niet hebben over de gesprekken met mijn andere bestie over welke ondergoed ik zou moeten dragen onder een sportlegging. Das mij nog even een brug tever.

Hilarische sideline hier is dat ik van de week, na mijzelf drie keer omgekleed te hebben en de kapper belde voor een afspraak, maar Prediker ben gaan zitten lezen. Even in balans blijven Tas, alles is ijdelheid, zoals deze wijze uit de Bijbel ons herinnert. Ik las het hoofdstuk en ging mijn haar doen. Het was grappig. Ik ben nog steeds niet ijdel. Maar ineens blijk ik uiterlijk belangrijk te vinden. En waarom zou dat ook niet mogen?
Het is dan ook absoluut geen vroom ding waarom ik uiterlijk gewoon niet belangrijk vond. Wel een goed excuses trouwens. Christenvrouwen van heel de wereld: het spijt mij voor dit door mij verspreidde beeld 😉

Maar… voordat je denkt dat dit blog op niets uitloopt: voor mij persoonlijk gaat dit dieper. Ik heb namelijk óók een lichaam dat getekend is. En in die hete dagen op mijn balkonnetje had ik een breekpuntje. Benen worden bruin, armen worden bruin, buik werd bruin alleen… de littekens bleven wit. En ik zag ze. Zoals ik ze nog nooit had gezien. Zoals door jouw ogen.. Wat had ik mijzelf aangedaan al die jaren?

En kan het zijn, dat mijn verleden als misbruikt kind, zonder dat het mij nog schade deed of doet(!), toch een schaduw wierp op hoe ik mijzelf in de spiegel zag en zie? Ik kan het mij niet voorstellen, maar nu ik bijna klaar ben bij de kapper, mijn permanent er zo goed als inzit, blaast de waterstofperoxide in mijn ogen. Of zijn het tranen?

Ik ben in ruim een half jaar 30 kilo kwijt. Het voelt ergens alsof ik mijzelf kwijt ben. En toch ook gevonden heb. Aan het vinden ben. Vond ik mijzelf dik en lelijk? Nee. Maar ergens was ik wel ontevreden. Want hoe anders ben ‘ik’ nu dan zo’n schok.

Misschien doe ik te moeilijk. Misschien is dit wel wat het is. Het cadeautje van mijn inzet. De vrucht van eens investeren op een ander vlak dan alleen maar intellectueel. Ik vind mijn krullen overigens fantastisch. Het past. Bij nu.

En ja, zelfs hier is het komisch… Want ik snap er eigenlijk nog weinig van. Het een van de meest intieme kennismakingen met mijzelf. Waarom deel ik het dan, kan je zeggen. Wel, dat antwoord is simpel… Door jullie ogen, ben ik meer dan een spiegelbeeld gaan zien…

Nu is het een kwestie van wennen.

Ik had het bij de plaatsing van dit bericht een voor en na foto ingevoegd. Dit voelde toch niet helemaal prettig omdat mijn blogs vaak een weerspiegeling zijn op innerlijke belevingen en de site ‘mensenverhaal’ verder behoorlijk beeldvrij is qua foto’s. De vernuftige lezer zou wat foto´s kunnen vinden op het internet. 😉

Meer sportblogs en het proces dat ermee samengaat? Klik HIER