Spoel maar door

‘Hij zeek er overheen! Echt! Hij zeek er gewoon overheen!’
Het is altijd wel wat bij Sandy.
Ze staat zo groot en bombastisch de aanloop van haar verhaal te vertellen dat ook ik steeds harder begin te lachen.
Ook Sandy’s partner Joep, die geregeld aanwezig is tijdens onze zorgmomenten, buldert van het lachen. Ik weet dat het nog veel smeuïger gaat worden en roep ongeduldig:
‘Nou komop! En toen?’
‘Dat beest was er gewoon warm van…’
‘Neeee!’ roep ik bulderend uit. ‘Nee, zeg dat het niet waar is!’
Ze stopt even met lachen en geeft Joep een plagende elleboog.
‘Jazeker, ik heb hem met blote handen uit de pot kunnen vissen. Ama-nooit-niet dat dat kreng door die pot wilde, zo dood als een pier en toch nog een eigen willetje.’
Ik schud lachend mijn hoofd.
‘Wat ben je ook een mafkees hé, wie probeert er nou een dode rat door de wc te spoelen?’
Ik knik vervolgens naar haar vriend.
‘En jij, jij bent een ei. Serieus? Je dacht zeker dat hij wel door zou spoelen als je hem eerst even besprenkelde?’
We lachen nog even flink. Het is altijd wat bij Sandy.

Zowel mijn cliënt als haar partner hebben verslavingsproblematiek. Ze versterken vooral elkaar hierin. Sandy’s leeftijd en levensstijl maken dat ze al meerdere stoppogingen achter de rug heeft en weet dat ze gezonder en zorgvuldiger moet gaan leven. Helaas is het haar partner die stug blijft gebruiken tijdens haar pogingen. Deze duren dan ook niet langer dan een dag of drie, waarop ze na het hevige ziek zijn van de eerste afkick toch weer overstag gaat. Als Joep dan weer eens het licht ziet is het Sandy haar psychische problematiek die zegt en doet: ‘Ja, doei, jij gunt mij mijn stoppen niet, dus nu ga ik lekker voor jouw neus gebruiken…’
Het is een negatieve spiraal waar veel langdurig verslaafden in vastlopen. Stoppen met een verslaving is één ding. Je gehele vriendenkring dan ook nog eens weerstaan of simpelweg loslaten is een ander niveau. Toch zijn Joep en Sandy op hun eigen manier gelukkig. En hebben ze pret. Veel pret. Gewoon omdat hun ‘zorgeloos’ bestaan, bestaande uit gebruiken, ze wat eenvoudig heeft gemaakt.

Uiteraard brengt hun fanatiek beoefende verslaving geldproblemen met zich mee. Er is één fase bij dit stel geweest dat dit de spuigaten uitliep, als het gaat om mijn werkzaamheden. Na herhaaldelijk vragen om schoonmaakartikelen ving ik elke week bot. Ik vind het voor een enkele keer dan echt geen probleem om een heel zorgmoment koffie te drinken dat gezet is in wc papier, maar na week drie waarin ik mijn werk niet kon doen nadat mij een heel arsenaal aan producten was beloofd, werd ik dan toch pissig. Instrumentele boosheid, dat wel. Ik wist namelijk op voorhand dat die gouden bergen niet zouden komen, had ze de ruimte gegeven en nu werd het tijd voor de confrontatie. Na een nogal stellige statement vanuit mijn kant waarin mijn ‘jullie zijn viespeuken aan het worden’ Sandy aan het huilen maakte was er vanaf die week genoeg in huis om schoon te maken. En deed ze wonder boven wonder zelf ook wat meer. Behalve de tuin. Vol met vuilnis.
Komisch genoeg bleek vanaf dat moment het wc papier vaker op te zijn. Dus dronk ik nu normale koffie, maar kon ik ook in het toilet gebruik maken van de koffiefilters…

In één ding is Sandy op dit vlak te prijzen. Zelfs al eten ze zelf dagen cup a soup, haar kat heeft in ieder geval altijd te eten. En vandaag sta ik na de grappen en grollen over het door proberen te spoelen van een rat, tijdens mijn afwas naar het beest te kijken.
Ik zie hoe de kleine tijger laag gaat liggen, met zijn kont wiebelt en probeer te zien waar hij op af wilt duiken. Nog voor ik slachtoffer detecteer springt poezebeest richting de heg waar een ratje uit vandaan vliegt. Recht op de open keukendeur af!
Ik ben niet bang voor die beesten, maar hij is zo snel en in paniek dat ik een sprong naar achteren doe, wetende dat het beestje blind is van angst om aan de kattenklauwen te ontkomen en in staat is mij als klimpaal te gebruiken. Nog voor hij de deur door kan vliegen geeft hij een doodsschreeuw in de kaken van meneer kat, die hem vervolgens voldaan uit zijn bek laat vallen en arrogant naar het stuipend stuk ongedierte kijkt. In plaats van iets met de prooi te doen draait hij zich om en gaat bij een ander stuk heg opnieuw in positie liggen.
‘Moordenaar!’ roep ik primitief de tuin in terwijl ik aan de voet van het laatste lijdensbed van de kleine rat ga staan. Als hij stopt met bewegen druipt er wat bloed uit zijn bekkie.

Sandy komt met Joep in haar kielzog de keuken in.
‘Bolletje is geen moordenaar!’
‘Hoe noem je dat dan?’ zeg ik terwijl ik naar de rat wijs. Joep lacht.
Op dat moment ontstaat er nieuwe commotie in de tuin. Dit keer moet Bolletje afhaken, de rat vliegt onder de poort door.
‘Misschien is het een idee om dat vuilnis eens op te ruimen…’ zeg ik droog.
Nog voor de op mij geworpen gepikeerde blik van Sandy haar mond open kan doen klinkt er weer een gilletje in de vorm van een laatste groet.
Opnieuw lacht Joep.
‘Nou San, die macaroni die ik gister niet te vreten vond zorgt vandaag voor spitsuur! Bollie heeft het te druk om ze naar binnen te brengen.’

‘Echt. Hij legt ze binnen?’
Sandy knikt. ‘Op bed meestal. Cadeautjes van mijn schattepettatje.’
‘Het zal je kat maar zijn…’
‘Nee, het zal je rat maar zijn…’ grijnst ze.
We lachen en lopen de huiskamer in. Joep met een staart en dood ratje in zijn handen.
‘Gooi maar in de pot,’ zegt Sandy.
‘Spoel maar door dus?’ zegt hij.
‘Wie vist hem eruit als dit weer een falende actie blijkt?’ reageer ik fronsend.
Beide kijken ze naar mijn gele huishoudhandschoenen en lachen.

Ze kunnen me wat. Als ik de badkamer ga doen, laat ik met een klap de deksel van de pot vallen en negeer het watergraf. Maar als ik wegga piep ik nog even de badkamer in. Met een knipoog leg ik daar mijn gele handschoenen op de koffiefilters op het reservoir van het toilet.