Vreugde is een serieuze zaak

Ken je dat? Van die dagen die je eigenlijk het liefst over zou slaan?
Als ik ze heb, dan is het gelijk dikke bingo. Zo bedacht ik mij dat een bezoekje aan de dokter na een pijnlijke nacht misschien tóch handig zou zijn. Mijn fiets besloot gister om mij lanceren. We werken aan een nieuwe vertrouwensband. De huisarts haar: ‘Oef, ik denk dat die gebroken is…’ veroorzaakte een korte kortsluiting in mijn hoofd. Hoe ga ik in hemelsnaam mijn ambitieuze sportschema hooghouden met gips om mijn arm? Goddank liep ik de deur uit met een drukverband, zodanig ingepakt door mijn topdoc dat ik mijn hand redelijk kan belasten. Eenmaal thuis zakte ik voor een proefexamen theorie. Opnieuw zucht ik en besluit alvast te gaan koken. De twee dagen geleden gekochte zoete aardappel, die nogal hoog en uit het zicht lag ontploft zéér subtiel als ik hem pak en een explosie aan fruitvliegjes lanceert zich mijn keuken in. Ongedierte!! Maar toch… Stofzuiger in de aanslag en muziek wat harder om tegen de stroom in mee te zingen. Een filmpje van de lekkage bij mijn beste vriendin relativeert ook lekker na zo’n explosie. Tot ik opkijk en op mijn eigen schouw letterlijk het water van boven tot beneden mijn lichtblauwe behang donkerblauw zie kleuren…
Bingo… Ik slaak een gefrustreerde kreet. En dan druk ik op de knop.

Want onmiddellijk sleur ik mijzelf weer eens een spoedcursus vreugde in. Ik maak wat grapjes met de woningbouwvereniging, ik wens de overige fruitvliegjes een laatste groet toe als ik ze doodsla met mijn goede hand, ik probeer met beide handen nogmaals de halter uit of mijn les vanavond haalbaar is en ik heb binnen no time een nog veel lekkerder maaltje in elkaar geknald dan een ontplofte aardappel. Ben ik een christelijke extremist?
Ja. Op gebied van vreugde zeker. Er zijn véél te veel christenen én niet gelovigen zich totaal niet bewust van het feit dat jouw eigen houding een keuze is. En vreugde, echte innerlijke rust waaruit je blij en positief kan zijn, is mij letterlijk heilig goed. Aangeleerd. En aangenomen. Dat is een feit.

De meeste mensen in mijn netwerk, niet iedereen, kunnen zich niet voorstellen dat ik een opvliegend type was. Snel gefrustreerd en ook wel wat boos aangelegd als iets mij niet lukte. Dat Manlief en ik trouwden was hij dan ook mijn bron van ergernis. Ik bedoel hé: je komt in een relatie van voortdurende intimiteit waar je elkaars leukigheidjes en narigheidjes leert kennen en eerlijk is eerlijk: mijn man is een leukerd en de enige narigheid zijn voortdurende prodent smile.
Een blij ei bovenste plank, eerste klas en zonder weerga. Ik had zelf nog wat karakteristieke appeltjes met mijzelf en mijn verleden te schillen en vormde dus nogal een uitdaging als huwelijkskandidaat. Maar los daarvan, het geldt meer ter aanvulling en contrast namelijk: mijn vent staat ‘s morgens fluitend op. E.L.K.E dag. Of hij zingt. Als we pech hebben tijdens onze reizen naar Roemenië gaat hij uitgebreid, in de regen of de zon, met een kopje koffie staan analyseren wat het probleem is zonder ook maar een klacht te uiten. Of als hij in de ruige wereld van bouwvakkers verrot wordt gescholden omdat hij niet mee gaat in haast of vulgaire grappen, antwoordt hij standaard met een glimlach, grap of scherp doch vriendelijke tegenhanger en dimt men in. Of… Als wij knallende ruzie hadden vroeg hij doodleuk na afloop, terwijl het stoom nog uit mijn oren kwam: ‘Schat, gaan we een stukje lopen?’Doet hij trouwens nog steeds.
Ik kon hem zijn nek wel omdraaien. Kon. Voltooid verleden tijd. Want door zijn onwrikbare houding waarbij niets of niemand in staat bleek zijn blijdschap en positieve mindset te ‘roven’, bleef mijn boosheid, irritatie en frustratie mijn verantwoordelijkheid!
Hij zette er iets contra tegenover.
Tegenwoordig, want ja ook wij hebben nog wel eens ruzie om futiliteitjes, negeer ik hem tot mijn emoties zijn uitgevlakt en kunnen we er eigenlijk altijd om lachen…
Maar zelfs dan, als ik hem even niet kan luchten, ga ik bewust mijn eigen ding doen zonder nog langer in boosheid of negativiteit te schieten. Ik schiet er namelijk niets mee op! Een levensles die niet alleen de basis van hoe een christen zou moeten leven (en uitdragen!) weerspiegelt, maar ook mijn gehele wereldbeeld én zelfbeeld heeft beïnvloedt!

Ik heb voorbeelden te over. Je zult mij er alleen maar irritant van gaan vinden. Zelfs vrienden snakken soms naar een gefrustreerde ik. Stiekem is dat ook de reden dat ze van mij houden.
Ik ben namelijk geen Tjakka personage of gelukszoeker. Ook leg ik mijn (visie op) vreugde niet aan jou op. Ik probeer je er wel in te laten delen. En wil je hierbij zeggen dat vreugde lang niet altijd een gevoel is. Het is net als liefde, een werkwoord. Je werkt ermee. En je werk ermee samen. Het is een basishouding. Een anker. Een weten en kennen van je zekerheid en identiteit.

Schrijvers eigen ben ik geneigd hier nu uit te wijden over de vele wetenschappelijke onderbouwingen waarom vreugde een groot goed is. En een keuze. En hoe je hier dan voor kiest.
Nou, ik kan je vertellen. Dat gaat de eerste tijd volledig tegennatuurlijk. Maar als je eenmaal door hebt dat veel van onze emoties 1. proberen de ander (of hun reactie op jou) te beïnvloeden of 2. het jezelf moeilijk en ongemakkelijk maken, besef je dat emoties soms slechte raadgevers zijn. Acties voortkomend uit boos, een gekwetst of geïrriteerd gemoed hebben nooit het gewenste resultaat! En verstandelijk tegen je emoties ingaan kost moeite, training en vraagt je gedachten onder de loep te nemen met heel wat zelfreflectie. Zet er iets contra tegenover! Voor mij is dat het Woord van God. Voor de leek: de Bijbel. En vooral veel van God Persoonlijk in mijn leven. Een bron.

Van Vreugde. Waar jij je mee vult, daar zul je van gaan overstromen.

De uitwerking op mensen: Een vriendelijk woord en een blij gemoed zijn genezing voor de ‘beenderen!’ (Je skelet tekent je houding, je houding maakt je -lichamelijk en geestelijk- sterk of ‘zwak!’ Een -innerlijke- houding echter is corrigeerbaar…) Letterlijk! Wetenschappelijk onderbouwd! De Bijbel voegt daaraan toe, zoals dit boek op talloze vlakken de wetenschap onderbouwt, dat het als zalfolie is voor een gewond hart.  Wat een enorme zegen is blijdschap als je bewust begrijpt dat een blij mens bijna onverwoestbaar is. Dat blije mensen zelfs in staat zijn hun vijanden aan hun kant te krijgen! Geloof me, in de beginperiode was ik in mijn onhandigheid op intimiteit die ik nog nooit had gekend soms een vijand van mijn man. Zo stelde ik mij tenminste op. En nu… Ik ben zijn levenshouding, die mij eerste mateloos kon irriteren (stiekem ook vanuit jaloezie!) mateloos gaan waarderen!!
Een nuance is hier noodzakelijk: uiteraard is afstemming op je omgeving, naasten en netwerk soms noodzaak. Maar zelfs dan kan je buitenkant, dat wat men van je ziet en nodig heeft, van je diepste binnenkant verschillen. Emoties zijn niet slecht. Ook Jezus werd boos, verdrietig en kon balen. Alleen waar hecht jij je waarde aan? Wat is je basis? Waar ga je mee aan de haal?

Zorgen maken, voortdurend opgejaagd zijn, snel geïrriteerd raken of eindeloos dooremmeren over je klachten of problemen is mediteren op een foute uitkomst! En zeg nou eerlijk: wordt jij blij van omgang met dat soort mensen?
Oké, iedereen heeft emoties en soms leiden ze. Lijden ze. En ook ik knetter bij een derde keer mijn oogpotlood in mijn oog steken hem genadeloos in de prullenbak om vervolgens zonder schaamte weer een nieuwe te kopen. Of ben ik wat somber als ik in bijv een relatie of op werkgebied even niet zo soepel ga. Maar menselijke emoties in een momentopname zijn anders dan een houding die chronisch verkozen wordt.
Blijdschap is de mijne. Of jij nu weet of die vreugde van mij van God komt of niet. Wat jij zult zien is een blij mens. Zelfs als ik ergens de pest over in heb. Vreugde, onlosmakelijk verbonden met (innerlijke) vrede, (overvloedige) hoop en kracht.
Kracht, omdat je in staat bent je niet te laten leiden door emoties of omstandigheden.

Ik pak nu nog even de stofzuiger omdat ik verstekelingen in mijn huiskamer tref, ik ga morgen opnieuw dat examen doen, ik ga zo sporten met waarschijnlijk mijn tanden op elkaar. Dankbaar dat mijn hand niet gebroken is.
Al is alles in dit blog aan je voorbij gegaan: keuzes die je ten goede maakt, worden een gewoonte op den duur. Als je het maar serieus genoeg neemt.

Dus sluit ik dit blog zoals ik hem start in de titel:

Vreugde is een serieuze zaak
-C.S Lewis