Het Thaise slachthuis

‘Jij denkt toch serieus niet dat ik nou nog kan sporten vanavond?!’
Aan de andere kant van de lijn barst Kim aka de Beul uit voorgaande verhalen, in lachen uit.
‘Uhh, nee dat denk ik niet…’ grinnikt ze, wetende waar ik op doel, ‘morgen óf overmorgen voel je je vast beter!’
‘Je hebt zojuist mijn eerste echte vakantiedag verpest,’ mok ik gespeeld door de telefoon. (Ik kon vanwege de quarantaine en mijn nieuwe baan helaas niet mee naar Roemenië, bleek kort na het plaatsen van mijn vorige blog) We lachen nog even, ik dank alsnog voor de tip en zie mijn sportcoach komende week wel weer. In ieder geval niet vanavond.

Het begon een paar maanden geleden. Door het plotsklaps fanatieke sporten kreeg vrijwel elke spiervezel in mijn lijf een optater waardoor ik begon te verlangen naar een massage. Ik las mij wat in op het herstellend vermogen van het jezelf overgeven aan een stel vreemde handen en besloot ervoor te gaan. Een sportmassage, gewoon omdat ik binnen de termen wilde blijven van mijn doelen. Na een tip belandde ik bij Meester Tim.
Een hilarische alinea op zichzelf.
Mijn eerste massage. Theorie van hoe het zou uitwerken in mijn hoofd, in praktijk een groentje. De deur gaat open. Voor mij een rossige sporterstype die mij vaag bekend voorkomt.
Direct zegt hij: ‘Hé, ik ken jou!’
Het kost mij twee seconden om te bedenken dat wat ik wil zeggen beter ingeslikt kan worden, omdat, zoals mijn vriendin later zei, het had geklonken als een foute film…
Meester Tim?!?
In plaats daarvan zeg ik met getuite lippen: ‘Ik heb op de basisschool een sportleraar gehad die Tim heette…’
Raak. Na wat ongemakkelijke momenten het ijs gebroken, met name omdat ik het bijzonder begaafd vind dat hij 1000 leerlingen en 24 jaar verder mij weet te herinneren. De massage met ferme hand prima te doen op mijn pijnlijke nek en schouder en als bonus wat langer plus een korting. Plus het feit dat hij een ‘bekende’ was waarmee in een notendop 24 jaar werd uitgewisseld maakte het tot een prima eerste ervaring.

Sinds kort speelde mijn nek en schouder weer op. Daar waar ik toen mijn beul haar Thaise tip  links liet liggen omdat Kim in mijn ogen een bikkel is en dus haar masseuse vast ook geen watje, vroeg ze nu toch of ik al eens geweest was. Ach wat, beetje variatie proberen kan geen kwaad. Ik app mijn bestie dit als antwoord wanneer ze vraagt wat er op de planning staat voor mijn eerste vakantiedag. Onmiddellijk volgen er appjes dat haar partner in Thailand is gemasseerd, er zes weken gekneusde ribben van had, dat het maniakken zijn, dat ik geen vet meer heb om de klappen te vangen, dat haar partner alleen maar kon kreunen, dat ik voorzichtig moet zijn en… dat ze nogal naïef waren betreffende dit soort massages. Ik lach, sluit mijn app en gooi het over mijn zere schouder. Vol vertrouwen dat mijn lieftallige personal trainster weet dat ik stiekem een piepdoos ben en mij zoiets niet aan zal doen…
Ik check even snel de website. En denk grinnikend aan Meester Tim en deze foute titel die ik hem toebedeel. ‘Geen happy end, slip blijft aan!’ staat er duidelijk op de homepage van deze Thaise praktijk. Ik ben om.

De deur staat open. Een kleine Thaise dame gebaart mij naar binnen en zegt gelijk: ‘Daar gaan liggen, bovenkleding uit.’
Ik grinnik. Als dit al een slachthuis is zijn koeien en kalveren er niet welkom. Ze tikt gelijk recht en dan links op mijn schouder. Ik ben nog geen minuut binnen.
‘Hier heb jij pijn,’ zegt ze nog even kordaat.
‘Wauw…’ is alles wat ik zeg. ‘Dat klopt,’ bijna bang om meer te zeggen vanwege, meer mijn dan haar, zakelijke ongemak. Ik ontspan dan eigenlijk ter plekke. Deze vrouw verstaat haar vak. Ik sluit mijn ogen en besluit het maar gewoon over mij heen te laten komen. Even tot rust komen, daarna lekker mijn balkon op en naar m’n favoriete sportclubbie. That’s all. Denk ik…

Ik heb geen idee hoe ze het doet of wat ze gebruikt maar ik heb niet het idee dat het een stel kleine Thaise handjes zijn. Ik durf geen kick te geven de eerste twee minuten. De tien minuten die volgen ook niet. Wel heb ik inmiddels moeite met ademhalen. In mijn hoofd galmt het: ‘Niet piepen, niet piepen, niet piepen…’ Ergens tussendoor bezuur ik het feit dat ik weet dat mijn agenda is gedegradeerd tot balkon.
Hoe dan ook, de blogtitel ‘Het Thaise slachthuis’ is terecht, maar het had net zo goed ‘Miss Muscle Miracle’ kunnen heten. Want op de één of andere manier weet deze kleine pittige tante precies welke spieren er al dik een week pijnlijk en stijf zijn en met bijna goddeloos geweld drukt, knijpt, kraakt, perst en gebiedt ze mee te werken met God mag weten wat ze aan het doen is. En dan ontsnapt me toch een kreun. Hoe ben ik hier belandt?!
‘Doet een beetje zeer hé…’ zegt ze zoetjes alsof ze een kwartier geleden mijn inwendige brullen al hoorde. Ik lach dapper. ‘Een beetje?’
Tegen wil en dank zet ik mijn mute knop weer aan, pure koppigheid en eerlijk gezegd ook in uiterst vermaakt door óók mijn naïviteit en inderdaad bij een maniak ben belandt.

Als Miss Muscle bij mijn hoofd staat en haar handen op beide schouders legt durf ik langzaam uit te ademen. Ik ben hoopvol dat de wonderbaarlijk verlichtende marteling bijna voorbij is en hoop dat ze nu wat rustiger aan bereid is mijn wonden te likken. Ik adem net weer ontspannen in als ik voel hoe ze zich schrapzet. Mijn ogen vliegen open, ik krom mijn tenen en… ze duwt me toch een persrol aan gewicht over mijn schouders. Ik verlies in één klap mijn lucht en begin hard te lachen. Ik kan er niets aan doen. Ik kijk namelijk op datzelfde moment naar twee superschattig kleine Thaise voetjes in teenslippers en roze teennagels. Hoe bedrieglijk het aanschouwen!!

Als ze aankondigt dat ik rechtop kan gaan zitten zucht ik. Ik wil van de bank afstappen maar dat blijkt niet de bedoeling.
‘Maar je bent al een half uur bezig!?’ roep ik enigszins wanhopig.
‘Niet erg. Ik ben nog niet klaar.’
Ik zie mijzelf in de spiegel recht voor mij halfnaakt, met rood aangelopen hoofd en zowaar verslagen op die massagebank zitten en sla mijn armen om mijn knieën. Miss Muscle klimt achter mij op de tafel en plant een elleboog in mijn nek. Verwondering en hilariteit stijgt boven het ongemak uit als ik haar wijdbeens en voorovergebogen mijn lijf tot missie zie voltooien. Het moet de moeite waard zijn geweest, maar het was afschuwelijk.
‘Zo is het goed. De tweede keer ga je meer kunnen ontspannen, de bobbels zijn eruit. Jij bent alleen nog niets gewend.’
Ook nu kan ik niets anders dan lachen. Ik rek mij even uit, drink het glas water dat ze mij aanreikt en voel dan toch een beurse opluchting door mijn lijf trekken. Of dit nou precies de bedoeling was, daar ben ik nog niet over uit.
Maar Miss Muscle Miracle d’r telefoonnummer staat al in mijn lijst…

Geen sport dus vanavond. Het enige dat ik op mijn agenda vast had staan afgelast. Ik ga het maar loslaten. Het is mijn eerste echte vakantiedag en ik ben ingewijd. Ik duik nu vermaakt mijn balkon weer op. Schouders tegen een kussentje.
Ik heb namelijk een hele middag en avond om na te denken over hoe ik dit onvoorbereide appeltje met Kim ga schillen, hoe ik mijn vriendin ga vertellen dat ze achteraf gelijk bleek te hebben en overpeins nog even of ik tóch niet voor de stevige aaibaarheidsfactor van Meester Tim ga de volgende keer.

Een ding weet ik wel. Ik ben niet groen meer. Wel naïef. En blauw.