De vijand van het beste

‘De koffie is op!’
Het is het eerste wat hij zegt als ik binnenkom.
Ik grinnik terwijl ik mijn jas uitdoe en mijn tas wegzet. Ik taxeer snel de woning en ben weer eens verbaasd over hoe iemand in een week tijd zoveel chaos kan creëren. Toch is meneer een toffe peer en een leuke klant om voor te werken.
‘Zal ik een kopje thee voor je zetten?’ vraagt hij nog even enthousiast.
‘Huh,’ kaats ik terug, ‘hoorde ik je nou zeggen dat je koffie ging halen?’
‘Het ergste is dat ik inmiddels weet dat je serieus bent…’ Gespeeld mopperend trekt hij direct zijn jas aan en trekt met een koninklijk gebaar de voordeur achter zich dicht om naar de supermarkt te gaan.

In het kwartiertje dat hij weg is, zet ik de afwas in de week, sorteer de post die overal op de salontafel ligt, trek het beddengoed eraf en vouw even snel een wasje op. Ik ben net bezig met zijn, door de hele huiskamer verspreide, schoenen bijeen te rapen als hij binnenkomt en zegt: ‘Zet ze alsjeblieft niet te netjes neer dit keer, daar speelt in de loop van de week mijn geweten van op.’ Ik haal mijn schouders op, kwak de schoenen in een kast en we rollen in wat grapjes over mijn liefde voor koffie.

Meneer heeft meer van die eigenaardigheidjes.
Zo hangen standaard zijn gordijnen half in en half over de vensterbank, verlegt hij altijd weer wat, door mij net geordende, spulletjes op zijn schilderstafel, stopt hij bewust zijn cd’s nooit terug in de hoesjes en zie ik altijd wel weer een boek net iets uit de kast puilen, terwijl ik zeker weet dat ik het netjes heb teruggestopt. Het is een beetje een spelletje geworden waarbij ik als huishoudelijk medewerker stug mijn werk doe en hij net zo stug de onverbeterlijke chaotische cliënt uithangt.

Na ons bakkie ga ik vol goede moed weer aan de gang. Normaliter gaat deze man altijd tijdens mijn werkzaamheden een boodschapje doen om mij niet in de weg te lopen, maar gezien hij bij mijn binnenkomst al in de super is geweest, blijft hij binnen en slaat mij af en toe wat gade.
‘Je bent en blijft een wervelwind,’ zegt hij goedsmoeds. ‘Slecht voor mijn geweten,’ herhaalt hij met een knipoog.
‘Klopt, hoe sneller klaar hoe eerder weer koffie,’ grijns ik, terwijl ik mijn stofdoek over het tv-meubel haal.
‘De tv zelf moet je volgende week pas doen…’ dit keer hoor ik een ondertoontje in zijn stem waardoor ik mij omdraai.
‘Zeg, is er iets? Is dat van je geweten serieus?’
Hij grijnst en schokschoudert. ‘Nou ja, niet echt, maar jij bent zó perfectionistisch en soms is het me gewoon allemaal een beetje té goed allemaal…’
Vragend kijk ik hem aan. ‘Té goed?’
Ik zie dat mijn toffe peer zijn woorden zo kiest dat hij ze niet bedoelt om te beledigen. Ietwat vermaakt ga ik zitten met de stofdoek nog in mijn handen.
‘Kijk,’ begint hij langzaam, ‘ik heb geleerd dat alles waar té voor staat niet goed is.’
Ik knik. ‘Ja…?’
‘Het komt erop neer dat té goed dus gewoon niet goed is.’
Ik lach. ‘Dus ik ben té goed?’
Hij steekt zijn handen in de lucht: ‘Nee nee!’ en op dat moment beseft hij dat ik hem gewoon zit te dollen. Ik weet wel dat ik voor hem soms wat té precies ben.

Speels, maar toch ook serieus, trekt hij de stofdoek uit mijn handen en gaat zelf ook zitten.
‘Te goed is gewoon niet goed voor mij. Daar ben ik te chaotisch voor.’
Opnieuw lach ik.
‘Zullen we er dan maar gewoon het beste van maken?’ grijns ik, omdat ik allang weet wat ik wil zeggen.
Hij trekt zijn wenkbrauwen op.
‘De grootste vijand van het beste is namelijk het goede, wist je dat?’

Even is het stil. Maar de toffe peer is in zijn chaotische brein ook een scherpe denker. Hij zucht. Dit keer krijg ik de stofdoek in mijn gezicht gegooid.