Op m’n heupen

‘Schat… Je verbaast me,’ het is het eerste wat Manlief zegt als ik thuiskom van het werk. Ik heb over een half uur mijn sportles staan en ben gehaast maar nu ook nieuwsgierig. Ik verbaas Manlief na 12 jaar niet zo snel meer.
‘Wat?’ vraag ik terwijl ik mijn werkkleren omruil voor mijn sportkleding. Met een schuin oog op de deuropening van mijn werkkamer waar Manlief staat, trek ik mijn computerkast open die sinds weken een ander doel dient. Doe ik hem open of moet ik even wachten?
‘Dat dus,’ hij lacht maar kijkt gelijk weer serieus. ‘Waarom heb jij in hemelsnaam 8 paar schoenen!?’
‘Oh,’ zeg ik een beetje betrapt terwijl ik nu toch de kastdeur maar open trek en er een stel nieuwe Nikes uitpak, ‘het zijn 10 paar, als je dan toch in mijn computerkast snuffelt moet je wel goed tellen,’ zeg ik met een knipoog. Ik ben stiekem blij dat alleen mijn vrijwel allemaal roze getinte sportschoenen onderin hem zijn opgevallen en hij voorbij is gegaan aan de lading leggings, sportbeha’s en topjes. Oh, vergeet de dumbells, de weerstandsband en mijn springtouw niet.  

In de paar seconden die ik nodig heb om mijn haar in een staart te binden en hem een kus geef heb ik hem ervan kunnen overtuigen dat het een lange termijn investering is en ik inderdaad, misschien, een klein beetje doorgeslagen ben. Maar hé, we konden het ons de laatste maanden financieel permitteren én ik heb nog nooit eerder meer dan twee paar schoenen gehad nietwaar? Hij schudt zijn hoofd en wenst me plezier. Hij heeft nog steeds ergens het idee dat ik naar een wandelclubje ga.

Op de fiets barst ik in lachen uit. Ik zocht het juiste moment mijn langzaam maar zeker groeide sportcollectie aan hem te openbaren, wetende dat het een schok zou zijn voor de man die mij kent als iemand die totaal niet met kleding bezig is. Inmiddels heb ik setjes. Op soort sport, op kleur, op stijl, op stemming. Sportsetjes wel te verstaan.  Het zal hem stiekem wat teleurgesteld hebben.

Toch begint ook bij Manlief het besef te komen dat ik de laatste maanden serieus ten prooi ben gevallen aan de cocktailkick van het sporten. Sport blijkt mij niet alleen dichter bij mijn doel van een fit lijf te brengen, maar blijkt dé balansbrenger die ik, naast schrijven, nodig heb om mijn ‘ik blijf maar denken hoofd’ tot bedaren te brengen. En aangezien ik daar graag over schrijf én over nadenk vind ik het natuurlijk fantastisch even te benoemen dat ik triomfeer op de endorfine, serotonine en dopamine die sporten brengt. Samen zijn de ‘feel good drugs’ ten top. De ene maakt tijdelijk euforisch, de ander staat bekend als gelukshormoon en blijmaker, de ander motiveert, reguleert slaap, eetlust en stemming en werkt op je eigen beloningsysteem door door te pakken.

Ik heb het dus serieus op mijn heupen betreft sport. Niet in de negatieve zin ten teken van grilligheid, maar de positieve verklaring: dat ik geweldig op dreef ben. Bewijs: mijn sportkast. Maar ook mijn vooruitgang. Dit kan ook eigenlijk niet anders, ik blijf zoeken naar nieuwe manieren om mijzelf en mijn lijf geprikkeld te houden en ben inmiddels in mijn vrije uren altijd wel op zoek naar een nieuwe manier van bewegen. Termen als een full body workout, bootcamp circuitjes en mijn favoriet: pump, zijn (met al hun gekke uitdrukkingen binnen de sport zelf) een taal die ik leer kennen. Voor pump heb je echter een halter en step nodig. Check, deze hebben Manlief en ik vorige week via Marktplaats ergens andere kant van het land kunnen halen. Zijn opmerking: ‘Wat moet je daar nou mee?’ heb ik stijlloos genegeerd.

Helaas heeft hier de titel van het blog ook een iets andere wending, want ik heb momenteel mijn hardloopschema on hold moeten zetten. Hardlopen werd toch eigenlijk ook wel favoriet. Een goeie preek, podcast of muziekje op of simpelweg omgeving afturen terwijl ik een lekker loopje doe werd met de training zwaarder. Als er één les is die ik als beginnend sport heb geleerd dan is dat wel: luister naar je lijf!! En nu ik eindelijk mijn rustdagen onder de knie heb, moest ik wel gehoor geven aan een opspelende heup na elke run die ik deed. Balen dus.
Uiteraard ga ik hier al mopperend met God over in gesprek, het niet eens met het feit dat ik het nu blijkbaar rustig aan moet doen om blessures te voorkomen, terwijl ik zo lekker op dreef ben. Mijn vraag was dan ook terecht: Hoe vang ik die conditietraining die ik uit het lopen haal op met wat anders?
Dat er op datzelfde moment van vragen aan de Grote Baas, een vrouw fanatiek voorbij kwam geskeelerd was uiteraard het antwoord. En ondanks dat ik nog steeds baal en niet kan wachten mijn 10 kilometer schema weer op te pakken, skate ik mijn kilometers, het dubbele ook wel.

Manlief heeft nog niet ontdekt dat er nu meerdere paar skates en bescherming in de kast liggen. Die bescherming was ik trouwens niet van plan, maar na een kneuzige uitglijder en open arm moest ik wel! Tja, en dan schaf je ook maar een helm aan. We gaan namelijk wel voor het echie, toch? Ik moet er hier wel bijzeggen dat ik één paar skates heb gehad van iemand die ze nieuw kocht en niet meer durfde en een ander paar online trof met de opmerking: ‘Nieuw gekocht, toch niks voor mij…’
Bingo voor mij. Voltreffer omdat het goede merken zijn en ik dus weet dat ik op kwaliteit bezig ben.
Aardigheidje waar mijn uitpluis brein dan weer op stuit: met skaten blijk je je heupspieren te versterken en te trainen. Echt: God is beter dan het boek met alle antwoorden! Het zal dus niet lang duren voor ik mijn hardloopschoenen weer aandoe. Ik weet nog niet of ik de skates dan weer wegdoe, want ook dat blijkt heerlijk! Tijd, tijd, tijd… Nog even en ik ga terug naar parttime werk!

Nou gebied eerlijkheid mij te zeggen dat ik soms simpelweg te moe ben om te sporten. De ontdekking van de verslavende werking van neurotransmitters en meer energie gingen samen met een tijdelijke fulltime baan en soms heb ik nauwelijks de puf om mijn stofzuiger te hanteren. Maar ja…
Als je dan thuiskomt en je nieuwe halter ziet liggen op een step die nog niet gebruikt is… Ik spreek daadkrachtig met mijzelf af eerst het huishouden te doen en het eten te koken en dan nog even, heel even een half uurtje te knallen.

Als ik eenmaal onder begeleiding van een YouTuber een lesje pump volg en op mijn rug op de step het halter de lucht ingooi gaat de voordeur open. Ik schrik even. Belachelijk natuurlijk en ergens ook komisch maar ik besef mij dat Manlief mij enkel in mijn outfits heeft gezien maar nog nooit in bedrijf.
‘Hoi mop’, steun ik terwijl ik doorga waar ik haperde.
Zwijgend loopt hij de huiskamer in, zet zijn koelbox neer en gaat met zijn armen in zijn zij naar me staan kijken.
‘Wat doe je?’
Ik barst in lachen uit, sta op en leg het halter weg.
‘Waar ziet het naar uit dat ik doe?’
‘Je zweet belachelijk…’
Opnieuw lach ik, ‘Serieus schat? Dat hoort erbij als je sport…’
‘Doe je dit elke keer zo fanatiek?’
Nu ben ik verbaasd. ‘Je moet echt dat wandelclub idee los gaan laten. Hoe denk je dat die kilo’s eraf zijn gevlogen?’
Hij krijgt een ondeugende blik in zijn ogen. ‘Dat gezegd hebbende: Je ziet er goed uit.’

Hij ontwijkt mijn bezwete kus, dus zeg ik plagerig:
‘Goed genoeg voor nog een paar schoenen?’