Ik lief je lijf

Ons lichaam is een geweldige machine toch?
Een ingewikkeld besturingssysteem van botten, pezen, zenuwen aangestuurd door hersencellen, spieren, zintuigen en in leven gehouden door een pomp die deze levensaderen van de brandstof voorzien die wij het toedienen.  
We proberen hier dapper regie over te voeren.
Zo denken velen met mij.

Ik ben dan ook een denker. Een denker die sinds kort zeer intensief met haar lichaam werkt. Ik vind het erg moeilijk om van nature naar mijn lijf te luisteren en ging dat eerlijk gezegd vaak een beetje uit de weg. Je zou mij een waardeloze bestuurder kunnen noemen. Op de èèn of andere manier is de natuurlijke verbinding tussen hoofd en lijf lastig voor mij. De meeste processen spelen zich simpelweg in mijn hoofd af. Daarbij heb ik hetzelfde probleem als velen in deze maatschappij. Ik ben door opvoeding, cultuur en maatschappij mijn lijf gaan zien als gebruiksvoorwerp en aankleding, niet als iets waar ik intiem mee ben.

Nu ik beginnend sporter ben merk ik dat ik hier tegen een probleem aanloop.
Ik was en ben soms nog steeds, de verbinding kwijt. Dat is even wakker worden.
Punt is dat ik dacht wat gewoon een kwestie was van sporten, sterk en slank worden, nu het bouwen van bruggen betekent! Naar mijzelf. Mijn machine. Maar ik blijf een denker. Ik neem de ontbrekende verbinding en daarmee het contactpunt tussen mij en mijn hoofd erg letterlijk.

Een voorbeeld. Bijna elke sessie met mijn personal trainster moet ik bij een introductie van een nieuwe oefening vragen of ze hem meerdere keren voor wilt doen. Liefst in slow motion. Ik moet het zien, benoemd hebben welke spieren ik gebruik alvorens ik ook echt de houding aan kan nemen of mijn spieren opdracht kan geven. Het is als het nazeggen van anderstalige woordjes. Het valt mij namelijk op dat bij sporters als mijn coach hun lijf ook hun moedertaal is. Voor mensen als mij is echter de communicatie met het lijf als het spreken van Oergoeirs. Maar er is hoop. Als je steeds een woordje leert kun je vanzelf hele zinnen maken.

Het is niet verrassend dat héél veel mensen vervreemd zijn van hun eigen lijf.
We leven in een wereld waar misbruik een hashtag is geworden, waar mensen medicatie krijgen omdat ze niet binnen het normaal passen, een wereld waarin mensen zich verraden voelen door hun lijf vanwege ziekte of onvruchtbaarheid en waarvoor dan weer allerlei externe lapmiddelen als paddenstoelen uit de grond komen. Een wereld waar dierenwelzijn harder wordt bevochten dan slopende kinderarbeid, waar men hun lichaam uitbesteed ter vervulling en voedingsmiddelen zo zijn bewerkt dat ons lijf in permanente ontsteking stand staat. Om maar niet te spreken over onze spiegels die naar aanleiding van reclame en sociale media allen schreeuwen: ‘Mooier, beter, sterker, slanker en anders!’

Ik ken mijn deel aan bovenstaande ellende waardoor ik connectie met mijn lijf ben verloren, maar dat is nu niet het doel van dit schrijven. Toch is dit blog hier een voorbeeld van. Ik slaap al dagen niet tot nauwelijks, waarschijnlijk liggen mijn schildklierhormonen weer overhoop en misschien is mijn lichaam in de war door het vele afvallen. Geen probleem door vroegere ellende dus, maar door miscommunicatie tussen mij en mijzelf in het heden. En wakker liggen is funest voor mijn drukke agenda dus ik baal. Maar… ik ben dan wel een denker, ik ben geen piekeraar. Ik word vooral erg creatief en kom in de nacht tot allerlei ideeën en oplossingen, maar ook vooral tot het besef dat mijn lijf weer wat te zeggen heeft. Los van het feit dat dit blog een productief resultaat is van uren wakker liggen, besef ik mij ook dat dit ‘in de war zijn’ van mijn systeem simpelweg komt doordat ik teveel gesport heb, doordat mijn hoofd mijn lijf heeft uitgeput en ik mijn bloedwaardes moet meten om eenzelfde chrash als eerder te voorkomen.

Begin dit jaar had ik hier niet over nagedacht. Ik had de volgende dag gewoon weer mijn blije ei hoofd opgezet en mijn lijf lekker in zijn eentje vervelend laten zijn.
Maar ik ben dankzij sport haar taal aan het leren.
Dat dit ritme nog niet vloeiend is (want anders had ik niet wakker gelegen) is confronterend, maar ook dat in de positieve vorm. Het is namelijk een confrontatie die stuwing voortbrengt. Vooruit. Hand in hand met mijn lijf! 
Even de rem erop, tegen mijn gewoonte in mijzelf pamperen en de balans zal binnen enkele dagen hersteld zijn. Ik hoop dat ik herkenning bij je oproep. Hoe kan jij naar je lijf leren luisteren?
Want hoeveel zullen er doorduwen? In de vorm van Redbull hun lichaam van zogenaamde brandstof voorzien?

Want terugkomend op die geweldige machine dat ons lichaam is.
We zijn te misleid. Ik was misleid. Het is geen machine. Redbull is bullshit. Geen brandstof maar gif.
We leven in een magnetronmaatschappij waar mensen kracht putten uit powernaps en supplementen, rust en ontspanning zoeken in overprikkeling, waar uiterlijk in mode en make-up zich genadeloos aan je opdringt het perfecte lijf te hebben. Men gebruikt liever botox voor de perfecte kont dan dat ze leren hoe een squat werkt. Dieetgoeroes zouden met hun uiteenlopende visies de derde wereldoorlog kunnen ontketenen, massa’s door hun levensstijl geslachtofferde omarmen ziekte met lichaamsvreemde stoffen in vormen van moderne drugs of medicatie in plaats dat ze hun lichaam een reset geven met goede en duurzame voeding. En als we uiteindelijk in een burn out komen zoeken we heil bij een psycholoog die ons vertelt wat we jaren lang genegeerd hebben.
Je hoeft geen psychisch wrak te zijn of een bak ellende meegemaakt te hebben voor (lichte) vervreemding van je lijf. Ons algemeen geaccepteerd wereldbeeld is daar alleen al sturend genoeg voor. Geloof me: het perfecte plaatje bestaat niet. Zelfs als ik straks een killerbody bereikt heb omdat ik als agent topfit wil zijn, heb ik nog steeds striae op mijn achterste.
We zijn massaal de verbinding met ons lichaam kwijt. Dat object dat wij machine noemen. Geolied of niet.
Het is het waard om naar te luisteren.

Mijn lijf, JOUW lijf, blijkt een bedrijf.
Ik ben niet de bestuurder. Ik ben eigenaar.
En ja mijn bedrijf heeft geworsteld met haar starterkapitaal, is bijna op de fles gegaan door concurrenten ‘spiegelvrees’, ‘ziekte’, ‘schaamte’ en zelfs ‘luiheid’.
Ik heb echter volledig tegen de stroom in mijn aandelen verhoogd.
Want mijn bedrijf blijkt mijn investering, mijn markt, mijn strategie en mijn auto, maar bevat ook mijn lijfrente, bestemmingsplan en pensioen op aarde. Zolang ik de administratie doe, samenwerk en haar sterk en gezond hou zal ze winstgevend zijn.

Ik lief je lijf!!
Wat is het succes van je bedrijf?
Dat willen we vaak horen.
De werkelijkheid moet een komma kennen. En allereerst intern klinken.  
Ik lief je, lijf.