Het zijn de kleine dingen

Even een blogje uit de losse pols.
Gewoon omdat mijn plotselinge nachtdienst er bijna opzit en ik zo blij word van die kleine dingetjes.
Zo appt net de collega die mij zo aflost of hij nog even een redbull of wat anders moet scoren bij het tankstation voor me. Ik overtuig hem dat ik klaarwakker ben. Zijn appje doet me glimlachen. Het zijn de kleine dingen die hem doen.
Of zoals gisteravond…

Ik ben na mijn dagje thuiszorg naar het hostel gegaan, vroeg mijn bed in was de planning, om vandaag om 7.00 mijn vroege dienst te starten in de noodopvang. Om 23.00 voel ik mijzelf eindelijk in slaap sukkelen. En ineens… Alsof ze een opdonder van de bliksem hebben gehad worden de muggen wakker. Maar dan ook serieus wakker. Vorige week hebben we letterlijk honderden muggen weggezogen op de begane grond van het hostel, blijkbaar is dat hier een jaarlijkse plaag van enkele weken.
Niet geheel helder in mijn doezelstaat denk ik de metro te horen waar we enkele meters bij vandaan zitten. Pas als ik opsta om naar het (gesloten!) raam te lopen en het gordijn opzij schuif zoemen er een handje muggen de kamer in. Die pokkebeesten zaten agressief te zijn omdat ze blijkbaar bloed roken en zijn nu muisstil omdat ze de vrijheid hebben. Inmiddels klaarwakker, wetende dat slapen hem zo niet gaat worden mep ik ze dood.
Geïrriteerd slof ik de lobby in voor een kop thee en zie mijn collega’s achter de balie staan.
‘Heb je zin in een nachtdienst?’ vraagt er één. ‘De beveiliging is niet op komen dagen.’
‘Huh, hoe dan?’ vraag ik verbaasd.
‘Blijkbaar is de opdracht gestopt omdat we hier eigenlijk al weg zouden zijn.’
Drie mannen staan mij grijnsend aan te kijken. Ik lach.
‘Nou, wakker ben ik nou toch al. No problem, ga maar naar huis jongens, probleem opgelost.’
Op de appgroep wordt even gemeld dat de bewaker niet op is komen dagen, dat ik de nacht doe en dus niet de ochtend zal draaien. Enkele collega’s appen gelijk dat zij ook wel willen komen. Van een andere collega krijg ik een privé appje of ik het wel redden ga. Aangezien het allemaal mannen zijn die reageren krijg ik bijna het idee dat ik mijzelf moet bewijzen geen pril vrouwtje te zijn. We lachen. Er volgt nog een app of ik gezelschap nodig heb, want dan komt er wel iemand gewoon voor de leuk.

Eigenlijk is dit een blogje over collegialiteit besef ik mij nu.
Ik ken dit niet. Ik word er blij van. Al sinds mijn 21e heb ik banen gehad waarin ik solitair werk. En schrijven doe ik ook alleen.
Ik ben een mensen mens, dat weet ik. En ik functioneer prima als ik mijn eigen plan kan trekken. Maar dat werken in een team mij zo goed zou bevallen. Oh, ik merk ook nu wel dat ik behoorlijk sturend ben en graag de touwtjes in handen hou, maar de onderlinge, bewezen collegialiteit en mijn plagerijtjes maken het vaak wel goed.

Over collegialiteit gesproken… Ze zullen blij met me zijn. De klussen voor de ochtenddienst zijn al gedaan en heb mijn nacht besteed aan schoonmaakwerk, dat doen ze namelijk niet zo veel…

*Grijns*