Killerbody Breekpunt

Ik heb een grote denkfout gemaakt. Big time…
Ik dacht serieus dat je met een personal trainer, een paar keer week een flinke workout, beetje hardlopen, wat vitamientjes en gezond dieet binnen no time een Killerbody zou moeten hebben.
Tranen met tuiten.
De maanden mentale voorbereiding voorafgaand aan het sporten komen bedrogen uit. Ik heb mijzelf rijk gerekend.
Waar ik eerder nog smaakmakend schreef over mijn struggles als beginnend sporter heb ik nu een breekpunt bereikt. Nee, ik hoef geen medelijden. Maar waarvan ik dacht dat het mij nooit zou interesseren gebeurt: ik die schrijf over sport. Alle aspecten.
Sporten is werken, dat weet iedereen. Daar kan je leuk over schrijven. Dat sporten ook werken aan je mindset is, dat vergat ik even. Geen humoristisch blogje. Of toch misschien…

Het is feest. En tijd voor een buitenles.
De instructrice Kim is jarig. Er hangen slingers op het schoolplein dat ze mag gebruiken. Er wordt luidkeels gegrapt over haar leeftijd. In deze setting gaan de grapjes niet over oud en uitgezakt worden maar over oud en vooral jonger en strakker willen lijken. Haar man en kids doen deze les voor de leuk mee.

Ik vind trainen in groepssetting lichtelijk gênant, maar het is een middel tot mijn doel. Ik kan soms niet slapen van de gedachtes over wat ik allemaal moet kunnen voor de fysieke vaardigheidstoets van de politie, plan rond mijn volle werkweek sportactiviteiten om dit voor mijn gevoel te kunnen bolwerken en baal van de rustdagen. Maar vandaag mag ik. Ondanks mijn moeite met buikspieren, opdrukken, de vermoeidheid van de korte nachten ga ik er vol in.

Alle spiergroepen komen aan bod en midden in de les ben ik leeg.
Intense frustratie over het willen maar simpelweg niet kunnen overschreeuwt de muziek. Als ik dan tijdens een push up door mijn armen zak ben ik niet langer in staat de boosheid die ik voel te laten exploderen in krachtuitingen. In plaats daarvan implodeer ik en springen de tranen in mijn ogen. Ik ben dankbaar dat ik aan de buitenrand sta en er komische commotie is over de manier waarop Kim’s man meedoet met de les die zodoende voor wat afleiding zorgt. (lees: Manlief van de instructrice, met een zelf ook niet al te misselijk lichaam, in de les van zijn Sportvrouw, waar hij onder de druk van 25 vrouwen bezwijkt en toe moet geven dat hij het ritme van zijn eigen vrouw niet bij kan benen, dit toch niet toe wil geven én dus alle oefeningen en instructies geheel maneigen op eigen manier interpreteert, uitvoert en negeert…)
Ik veeg m’n wangen droog, grinnik mee en probeer het ritme weer op te pakken. Het feit dat ik serieus zo ritmisch ben als knipperende kerstverlichting maakt het er niet beter op. Ik noem het vaker. Maar serieus. Naast de maat meedoen is ook een kunst. Ik kom er niet meer in.
Als ik na de les vraag of het handig is dat ik voor onze sessie komende week nog een lesje meedoe weet ik natuurlijk het antwoord al.
‘Het is denk ik handiger te focussen op je training dan dat je daar leeg aan begint…’ zegt ze subtiel. Ik weet dat ze gelijk heeft. Mijn lichaam roept luidkeels amen. Mijn verstand geeft toe maar ik heb er de pest in.

Op de fiets barst ik in huilen uit. Voor het eerst in hele lange tijd ben ik even geen vrienden met mijzelf.
Bij mijn beste vriendin gooi ik al mijn zelfmedelijden en frustratie eruit. Ik dacht met wilskracht wel even mijn lijf te overwinnen.
Nuchter zegt ze:
‘Mop, kijk naar die kleine man van me. Die leert schrijven. Hij raakt ongelofelijk gefrustreerd als het hem niet lukt en hij de ‘d’ en de ‘b’ omdraait of wanneer ik niet kan lezen wat hij heeft geschreven. En ik blijf hem uitleggen dat het een proces is. Dat hij juist door het te doen leert…’
Ik ben even perplex. Langzaam stroomt al mijn frustratie weg. Ik knuffel het kleine gefrustreerde schrijvertje. Niet haar zoon. Mijzelf. 

Accepteren dat het ‘een leren schrijven is’, letter voor letter, spier voor spier. Totdat het woorden zijn. Totdat het voldoende kracht bezit.

Tijdens de daaropvolgende ontmoeting gooi ik Kim een pakketje toe. Een verlaat verjaardagscadeautje. Niet omdat ik echt van plan was iets te kopen, maar omdat ik in de relativering met mijn beste vriendin op een quote strandde die ik zo sluitend vond op mijn visie van een Killerbody en mijn worsteling, dat ik er gewoon een shirtje van moest drukken.
Die ik zelf nog echt niet dragen kan.  

Een knipoog naar mijzelf en naar mijn grote vriendelijke beul.
Ik ben hopelijk mijn breekpunt voorbij.
Mindset-reset.
It wasn’t lovely. It wasn’t a squat.
But it did go deep too.