Het Leger des Heils in Coronamodus (deel 4)

Deel 4: Het virus op afstand

In de notulen van de vergadering lees ik dat wij op de opvang, net als de rest van Nederland, een beetje laks worden in het bewaren van de afstand. Het is waar. Het is ronduit vermoeiend om alsmaar bewoners, die net iets te dicht op elkaar gezellig staan te ouwehoeren, te moeten wijzen op de anderhalve meter maatschappij. Het wordt dan ook niet in dank afgenomen. Daarbij liet ik, geheel tegen mijn imago in, van de week mijn teugels even vieren. Ik liep in de supermarkt per ongeluk te dicht langs een dame. Ze viel naar me uit en in een onbewaakt ogenblik zei ik wat ik dacht zonder eerst te filteren: ‘Mens, zeur niet zo, moet ik soms in het schap gaan staan?’
Ik zal niet herhalen wat ik naar mijn hoofd kreeg en daarop terugkaatste.

Maar de teugels worden aangetrokken. Het is inderdaad een ding. Op het werk en privé. De onverbiddelijke sociale afstand is belangrijk en dat blijkt. Zelfs al breekt het op.

Als ik het parkeerterrein over loop zie ik tegen de muur van het hostel een ongedocumenteerde jongen met een mondkapje zitten. Hij groet niet. Dat kapje is nieuw onder deze ogenschijnlijke lakse, maar vooral sociaal ineen gevlochten groep, bedenk ik me. Maar als ik binnen stap in de chaotische sfeer van mijn collega’s word het al snel duidelijk. Na een bezoekje van een arts is de GGD gebeld en het zogenaamde Coronateam komt een vermoedelijke Covid cliënt ophalen om naar de isolatie locatie te brengen: één van de jongens met het mondkapje. Al zijn klachten wijzen erop dat hij mogelijk Corona heeft. Eén van zijn maatjes geeft ook aan te hoesten en pijn in zijn keel te hebben, echter kwam deze aap uit de mouw pas nadat de arts weg is.
Als we alsnog de arts hierover spreken krijgen we te horen dat als iemand zo fanatiek aan het voetballen is, hij wel niet zo ziek zal zijn.
Ik ben verbaasd, maar nu nog niet in de modus daar mee bezig te zijn.
Als het speciaal ingerichte busje voor de deur rijdt blijkt dat onze vermoedelijke patiënt vanwege de taalbarrière niet heeft begrepen dat hij waarschijnlijk besmet is. Hij heeft absoluut geen virus opgelopen! En wat is het probleem? Hij zit toch buiten met een kapje op?
Hij gaat de discussie aan. Geen denken aan dat hij weggaat bij zijn vrienden!
Ook ontstaat op de achtergrond een discussie onder de vreemdelingenjongeren dat zij vanuit hun geloof niet bang zijn voor Corona en dat ze het er over eens zijn dat zwarte mensen niet door dit virus getroffen worden. Daar is alles mee gezegd. Ze laten de jongen aan ons over en voetballen vrolijk verder zonder nog naar ons om te kijken.
Met enige overredingskracht (en een vertaler) leggen wij de jongen de noodzaak en de vraag voor: ‘Jij bent op dit moment mogelijk een enorm gevaar voor iedereen die hier rondloopt. Wil jij een heel hostel aan zieken op je geweten hebben?’
Gedwee gaat hij zijn spullen pakken. Een collega met ontsmettingsmiddelen er achteraan.

In de tien minuten die wij met het Corona team hebben bespreken we de jongen met de keelpijn en het hoestje en de mogelijke actie die wij moeten ondernemen als dit een besmetting is. Het is basaal en verontrustend. Simpelweg iedereen in de gaten houden.
Als ze wegrijden zwaaien zijn voetballende vrienden hem uit alsof hij op vakantie gaat.
Fronsend kijk ik naar het zooitje ongeregeld en vraag mijn collega:
‘De RIVM richtlijnen zijn duidelijk. Bij klachten binnenblijven. Vind je niet dat die knaap met klachten in quarantaine moet?’
We weten dat we een nieuwe discussie aan moeten gaan met de zoveelste die er absoluut niet op zit te wachten alleen op een kamer van het hostel te gaan zitten. Toch doen we het. Gewoon omdat dan ineens het risico zich aan je opdringt.

Ontkenning in alle toonaarden volgt. Daar waar hij eerder zei klachten gehad te hebben, zijn ze als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij zet een stap naar ons toe, wij zetten een stap naar achteren. De jongen die vertaalt begint te zweten. Dan ineens ben ik het zat.
‘Luister, we zitten hier niet voor onze zweetvoeten. Je hebt twee opties. Of je gaat nu naar je kamer óf je pakt je spullen en je mag vertrekken.’
Mijn collega kijkt enigszins gechoqueerd, maar ik ben bijna zeker van de inschatting die ik maak. Deze jongen wil zijn plek niet kwijt. Hij weet dat hij nergens heen kan. Hij is gewoon net geen puber meer. Het moment van stilte die volgt als de vertaler zijn zegje heeft gedaan (zal hij de zweetvoeten vertaald hebben?) gebruikt mijn véél subtielere collega om de bewoner gerust te stellen dat zolang hij in quarantaine zit, wij hem eten en drinken zullen brengen en hij eruit mag zodra hij 24 uur klachtenvrij is.
Polsend kijkt hij mij aan. Ondanks dat ik met hem te doen heb probeer ik streng te kijken.
Hij geeft toe. Ik laat mijn adem ontsnappen.
Achter ons doet de groep ongedocumenteerden, op wie dit virus geen vat zou hebben, een flinke stap uit elkaar.

Eenmaal binnen, terug in de rust, kijken mijn collega’s en ik elkaar opgelucht aan. Als troost maken we een pakketje met wat lekkere dingen voor de geïsoleerde cliënt.
‘Zo, dit was een goed signaal,’ zucht er een collega die mijn gedachten deelt, ‘we hebben nu in ieder geval weer gegronde reden om de 1,5 te handhaven zonder al teveel gedoe.’

***

De twee bewoners bleken geen Corona te hebben en zijn na een korte periode van isolatie teruggekeerd en van hun kamer gehaald.

**

Komend weekend in deel 5 van ‘het Leger des Heils in Coronamodus’ mooie berichten en initiatieven van onze tijdelijke bewoners en een geval van feest, gevecht en vrede.