De beul en het verlangen

Twee maanden geleden schreef ik het blog ‘pijn om van te houden’, een introductie op mijn twintig kilo te zware fitloze lijf dat een eerste klim waagde naar luchtkasteel ‘het perfecte lijf’. Wel dan, welkom in dit verhaal over de weg omhoog.
Soms geeft klimmen vleugels.

De laatste drie jaar heb ik twee eerdere pogingen gedaan fit te worden. Twee keer werd dit onderbroken omdat ik ernstig ziek werd en mijn schildklier er een eigen leven op na hield. Ik kwam door het grandioos afvallen van de eerste ziekte bij de tweede ziekte 25 kilo aan. Dit keer wilde ik niet weer een dood paard de heuvel op trekken (Lees: ik op mijn nulpunt) maar zou lessen volgen. De bodypump, uit het -ik zet mijzelf even voor paal- blogje die ik in de eerste regel gelinkt heb, zou mij wel eens heel goed kunnen gaan bevallen én is de ideale route tot mijn verlangen: de sporttest van de politie doorkomen. Drie keer scheepsrecht zou je zeggen.
Helaas gooide Corona roet in het eten.
Poef. Roadblock. Niet ik ziek maar de wereld ziek. Sportscholen dicht. Beide voeten weer op de vloer en voorlopig nog niet door de poorten van m’n kasteeltje heen.
Of toch?
Ik besloot enkele weken geleden de stoute schoenen aan te trekken en de instructrice te appen.
‘Doe jij in deze tijd personal training?’
Het antwoord was bevestigend. Op de één of andere manier heeft de instructrice bij de eerste les zoveel vertrouwen gewekt met het feit dat ik twee dagen later nog niet normaal kon lopen dat ik een vreugdedansje doe. Eerlijk is eerlijk, het is een flinke investering voor mijn portemonnee, maar als ware visionair heb ik het doel voor ogen.

Ondanks de onvoorstelbare (en met name voelbare) realiteit dat je eerst je spieren een optater moet geven voordat er spieropbouw plaats vindt, had ik nooit gedacht dat een uur zweten meer genot oplevert dan een uur bank hangen gevuld met chips. Want hé, laat ik ook hier eerlijk zijn: de meeste mensen wandelen de sportschool in met het verlangen er zo snel mogelijk weer weg te gaan, zij het met een gesust geweten.
Dit keer is het anders. Dit is het verhaal over de beul en het verlangen. En de weegschaal (van balans) die ertussen ligt.

Even korte reclame spam. Dat schrijft een stuk makkelijker dan elke keer ‘die instructrice’ (of dus de beul) te omschrijven als mijn coach. Kim. Aangenaam, maakt mijn verhaal gelijk een stuk persoonlijker. Haar toko, die ze met veel passie en power runt heet ‘Gym met Kim’. Het is dat ik op voorhand al wat informatie over haar en haar club had, want bij gym denk ik aan ‘Nederland in beweging’ van omroep Max en daar wordt ik niet heel bevlogen van. Toch kon ik het niet nalaten de definitie van ‘gym’ even op te zoeken voor dit blog. Zo blijkt dat de wereld werkelijk draait op de manier waarop je ernaar kijkt, want mijn ‘heel Nederland in beweging’ visie van ‘gym’ betekent gewoon letterlijk fitnesscentrum. (uiteraard, op z’n Engels wat dan weer rijmt met haar naam. Joh, ze heeft meer visie dan ik.) Als werkwoord is ‘gym’ overigens ook de spijker op zijn kop. Precies dat wat mijn missie is: Oefeningen om de spieren sterk en lenig te maken.
Gym met Kim dus. Weg vooroordeel. Gezegend zij heel Nederland beweegt.

Kim zelf is al jarenlang actief in de sport/coaching en werkt daarnaast bij de politie. (Toeval?) Ze is in het Noord Hollands Dagblad omschreven als een enthousiaste labrador die voor het eerst de zee ingaat. En die beschrijving is raak.
Ze weet speels te pushen tot het randje van je kunnen, maar heeft ook genoeg empathie om het haar discipelen, zoals ik, te vergeven als je echt die laatste vijf keer -wat voor bizarre lichamelijke kastijding dan ook- niet meer trekt. Precies zoals een labrador je met zijn grote vriendelijke ogen kan dwingen die bal nog een keer de zee in te keilen terwijl je er eigenlijk allang geen zin meer in hebt.
Ik heb haar omgedoopt tot de GVB. Niet het Amsterdamse Gemeentelijke Vervoer Bedrijf maar de Grote Vriendelijke Beul. Groot en sterk van de expertise van haar sport, vriendelijk omdat je simpelweg aardig moet zijn om mensen zich goed te doen voelen onder je drillen en beul omdat dat de rest insluit.

Oké, ik meander van het pad, ik ben zelf net zo enthousiast.

De eerste sessie persoonlijke training… Ze gooit me een touwtje toe.
Ik sta enigszins verbaasd met het touw in mijn handen. Kom ik hier nou serieus om een beetje touwtje te gaan springen? Kim lacht: ‘Ik wil even zien wanneer je gaat hijgen.’
Oftewel, de warming up. Ik voel me groen.
En een illusie armer. Nog geen twee minuten. Bij de hoelahoep die ik dan krijg ben ik ineens minder denigrerend. En bij de kettle wordt het bedreigend. Ik heb zoveel gegeven dat zwarte vlekjes zie. Hoe in hemelsnaam slinger je dat ding met gestrekte armen twintig keer in de rondte zonder om te vallen? Ook hier: derrière naar achter, zo charmant mogelijk. Mijn lijf ademt alleen maar uit, inademen is onmogelijk. Goddank raak ik niet in paniek maar hijg nog net dat ik geen lucht meer krijg. Braaf ga ik met mijn armen hoog tegen de muur aan staan om mijn longen meer lucht te geven.
En dat was de kennismaking met mijn grens. Man, wat ben ik vastbesloten die te gaan verleggen! Een uitdagende ‘geen medelijden, je kan het!’ brengt mij dan ook weer op de been voor de laatste 20 minuten.

De adrenaline die ik achteraf voel brengt dezelfde explosie aan power in mijn lijf als de kreten van afschuw die mijn lichaam geeft tijdens de explosieve inspanningen zelf. En toch stap ik zonder moeite op de fiets om thuis de komende twee uur voor pampus op de bank te liggen. En ja, pas daarna ga ik douchen.

De tweede training doen we buiten. Ik heb mij er enorm op verheugd. Ik heb nog steeds de blauwe plekken van de verzwaarde hoela op mijn heupen staan en heb dik een dag mijn armen niet over elkaar kunnen slaan maar dit keer ben ik er klaar voor. Ik weet een beetje wat ik kan verwachten en spring tot mijn kuiten branden.
Ik maak kennis met een 25 kilo wegend touw die ik alleen ken van het programma ‘obese’ en voel me enigszins ongemakkelijk zo naast het fietspad waar ik het om een paal gedrapeerde touw optaters de lucht ingeef. Ik begin eraan te wennen mijn kont in het luchtledige te steken om mijn kracht te verdelen over de rest van mijn lijf. De buikspieroefeningen met de bal frustreren me, ik klaag steen en been terwijl ik verbeten doorzet. De armen en schouders die zijn zo intensief dat ik de kettle van drie kilo op mijn kop neer laat komen. Maar hé, we zijn bezig. Al staat hier mijn ongeduldige -ik wil het nu- karakter mij aardig in de weg. Wonder boven wonder heb ik de dag erna alleen last van mijn buikspieren en vraag me zelfs af of ik niet hard genoeg getraind heb.

De derde sessie neem ik mij voor zo min mogelijk te piepen. Ik vind dat ik mijzelf voorgaande trainingen veel te vaak heb horen zeggen ‘Ik kan niet meer’, ‘Echt, nog een ronde?!’ of varianten daarop. De standaard respons is toch wel: ‘Ga door, je kan het!’ of simpelweg een ‘Geen medelijden!’
Ik vraag me af of elke coach misschien ook een cursus krijgt in enigszins vermanend aanmoedigen, want het werkt. Ben ook blij als ze zegt dat mijn moeite vooral het goed ademhalen is en niet zozeer mijn spierkracht. Waar ademen normaliter vanzelf gaat is het de grootste sport onder het sporten zelf. Ik ben blij met de insights over de politietest zelf die ze geeft en als we daaraan gerelateerde oefeningen doen probeer ik niet over die veelste hoge lat te springen maar loop ik er nog even onderdoor.
Tips voor mijn hardlopen en trainingen thuis blijven ook niet achterwege. En zoals je mag verwachten begin ik een beetje kennis te krijgen bij welke oefeningen je welke spiergroep traint en wat het nut er van is.
Hilarisch aspect vind ik vooral mijn gebrek aan ritme. Waar mevrouw Kim volledig ritmisch mij het goede voorbeeld probeert te geven sta ik even fanatiek een hark te imiteren.

Als ik na de derde sessie thuiskom zet ik voldaan mijn bakkie koffie. Zal ik nog een rondje hardlopen? Ik doe even een squat en barst in lachen uit. Neuh, beter van niet.
Ik zucht. Voldaan. Met mijn hoofd in de wolken rondom mijn luchtkasteeltje. Onee, ik ben er nog niet. Maar ik heb er lol in. Lachen tijdens een training verslapt trouwens mijn hele lijf en dan krijg ik geen mug meer weggeslagen. Aangezien er genoeg gelachen wordt, kom ik tussendoor genoeg bij. Maar ik geniet van ‘the aftermath’, die er toch echt weer is. Die, nadat ik aangaf dat hij de week ervoor best meeviel, wordt meegerekend in komende trainingen.
Had ik je haar bijnaam de GVB al genoemd?

Soms geeft klimmen vleugels. Soms heb je iemand nodig om ze aan te haken.
En die weegschaalnummers?
Laat ik het erop houden dat die vooralsnog ergens tussen beul en verlangen liggen.

Voor de liefhebber opnieuw de eerste link: ‘Pijn om van te houden’