BliepBliep

BliepBliep…
Ik hoor hoe de pas tegen de klink slaat.
De geautomatiseerde deur is nu van buitenaf ontgrendeld. Mijn deur!
Mijn ogen schieten open.
Of ik klaarwakker ben weet ik niet. Mijn mond doet in ieder geval niets.

Ik lig in een donkere kamer van het hostel waar ik een paar uur geleden mijn late dienst heb afgerond en hoor nu de toiletdeur in mijn kamer opengaan. Ik gniffel als ik het geklater in de pot hoor en tegen wil en dank de bewaker op mijn netvlies zie staan piesen. Die kerel heeft er geen idee van dat hij zojuist mijn kamer in is gelopen om zijn blaas te legen. Voor ik iets kan zeggen slaat de deur alweer dicht.

Achteraf gezien op meerdere fronten, niet heel handig dat ik niet even heb gemeld op welke kamer ik sliep, maar toen ik bedacht dat hij het wel zou willen weten dat ik op de begane grond sliep eigende ik mij vooral het gevoel van privacy toe. Tja, alles is relatief…
Ik dommel al snel weer in. Ik lag nog net geen uur te slapen.
Midden in de nacht hoor ik dezelfde bliepjes, neem ik hetzelfde geslof richting mijn wc waar en tegen de tijd dat ik wakker genoeg ben om er iets van te zeggen bedenk ik me. Die kerel staat met zijn edele delen in zijn hand en als ik nu iets zeg ben ik degene die zijn schrikreactie van de vloer en pot mag vegen. Ik vind het overigens wonderlijk dat hij bij zijn eerdere uitstapje blijkbaar geen acht heeft geslagen op mijn toiletartikelen in diezelfde wc ruimte en de link legt dat de kamer beslapen wordt. Het zal je gebeuren in een normaal hotel… De nachtwaker die even zijn blaas komt legen in jouw dromen!

Eerlijk is eerlijk, ik heb ook gewoon het lef niet om wat te zeggen. Ik bedoel: ik lig daar in mijn allerminst charmante pyjama en mijn bh hangt over de rand van het bed. Hij zal het licht maar aandoen…
De deur slaat weer dicht. Ik zie en voel absoluut de onschuld van de situatie en de hilariteit wint het van het ongemak dat hij nog wel een keer binnen kan lopen. Ik bedenk mij dat ik een portofoon naast mijn bed heb liggen vanwege een doodzieke bewoner. Ik zou natuurlijk even kunnen vragen of hij de bril wel naar beneden heeft gedaan en verder slapen. Ik bedenk mij net op tijd dat de porto in de driehoek van bewaker en bewoner uitkomt en draai mij weer om.

Als ik de volgende ochtend de lobby instap is de bewaker al verdwenen. Mijn brein heeft koffie nodig om de slaapwaak toestand waarin ik de nacht heb doorgebracht te doorbreken. Gniffelend vertel ik mijn collega’s over de bezoekjes.
En dan te bedenken dat de deur naast mijn kamer deur bijna levensgroot een bordje tentoonstelt: ‘Personeelstoilet!’ Niet voor niets, zo blijkt.

Ik heb ruim twee dagen om na te denken over mijn openingszin voor de volgende dienst dat ik hem tref.