Het Leger des Heils Amsterdam in Coronamodus (deel 1)

Deel 1: Het begin getackeld…

Velen van jullie kennen en lezen mijn blog vanwege mijn schrijfsels over mijn werk bij het Leger des Heils. Het zou voor mij, als schrijfster en medewerker van het Leger een gemiste kans zijn jullie niet ook in dit Corona tijdperk mee te nemen in de ontwikkelingen van mijn organisatie en haar deelnemers.
Mijn laatste weken zijn krankzinnig druk geweest. Voorgaande blogs geven een tipje van de sluier over deze drukte maar ik zal jullie details besparen. Hoe dan ook: ik heb het gevoel een beetje achter de feiten aan te hobbelen.
Dat ga ik met dit blog goedmaken! Ik hoop, met Gods genade, met regelmaat weer een update te kunnen doen over ons fantastische werk in deze tijd. Je zult deze blogs herkennen doordat ik dezelfde titel zal gebruiken en vervolgens het deel en subtitel noem. Hierbij het getackelde begin van het Leger des Heils en haar bondgenoten in Coronamodus.
Veel leesplezier!

Bijna een privilege

De wereld is anders en ik voel het; het vibreert in de lucht, door de stille straten, de lege metro en is voelbaar in mijn buik. Als dan het grote gele gebouw in Amsterdam Zuid Oost voor mij opdoemt, zie ik het ook. De Corona crisis en haar gevolgen.
De mensen die in groepjes op gepaste afstand voor het hostel struinen zijn duidelijk geen toeristen. Het zijn tijdelijke bewoners. Ze trappen een balletje, roken een peukie of staren voor zich uit terwijl ze tegen het pand hangen. In dit bizarre tijdperk is dit niet langer een hostel dat toerisme bolwerkt. Nee, het is één van de vele locaties die is omgedoopt tot crisisopvang en Corona buiten de deur van onze deelnemers moet houden en evenzo moet bolwerken.

Als ik naar de omringende panden kijk schiet ik onverhoopt in de lach. Op één van de gebouwen naast het hostel staat groot ‘Corona’ uitgehangen, uiteraard naar het bier. Een toevalstreffer waar ik al direct een deelnemer bewust van maak. Hij lacht en terwijl ik naar binnen loop deelt hij het met zijn maten. Mijn eerste dienst in deze noodopvang gaat beginnen.
Ik heb geen idee wat mijn werkzaamheden worden, zo snel werden mensen ingevlogen. Dat ik per app ben ingeroosterd zegt genoeg. Details komen later wel. Trots draag ik mijn Leger embleem al vind ik het bijna ondragelijk spannend omdat ik nog nooit de verantwoordelijkheid in last ervan zo sterk heb ervaren. Nog steeds werk ik mijn normale dagen in de thuiszorg, ook dat draait door. Dit, dit is wat ik vind dat ik moet doen. Wil doen.
De lobby waar ik instap is groot en kijkt direct uit op een balie. Het is geen normaal aanzicht zoals een lobby hoort te zijn. De receptie is afgeschermd met plastic, de looprichting met ducktape pijlen op de vloer geplakt, bijna onnodig vanwege de bouwhekken die links van mij in een normale situatie misplaats zouden zijn.
Ik ben opzettelijk een uur te vroeg gekomen, ik moet alles eerst even op mij in kunnen laten werken vermoed ik zo. Deze locatie is nog maar een week geleden geopend en ik verwacht geen platgestampte paden.

En dat blijkt. Een sfeer die zich niet anders laat omschrijven dan ‘het opnieuw uitvinden van het wiel’ laat zich voelen. Eerlijk gezegd voelt het prettig, vibes van verbindende factoren voeren namelijk de boventoon. Want het Leger doet dit niet alleen.
Mijn team is heerlijk gemêleerd en bestaat uit medische studenten die noodgedwongen hun opleiding hebben onderbroken, collega’s van een andere zorginstelling met de naam HVO Querido, collega’s van het Leger des Heils die uit alle hoeken komen, wat zzp-ers die in de psychiatrie, gevangenis of zorg werken. En natuurlijk de vrijwilligers die helpen bij het spitsuur dat eten heet.
Ik krijg zoveel informatie op mij afgevuurd van wat er in deze eerste week uit de grond is gestampt en draaiende gehouden en geregeld moet worden dat het mij even duizelt. We staan in de kinderschoenen, zijn alsof we uit de lucht geplukt zijn samengesteld en er zijn de nodige uitdagingen binnen de aanpassingen in het hostel zelf.
Even pauzeer ik en vraag voorzichtig: ‘Hoe wordt het doel van deze locatie genoemd? Ik bedoel, wat is onze drijfveer naast de Corona maatregelingen?’
Een medisch student, met wie ik het in enkele ogenblikken al goed kan vinden, tuit haar lippen en zegt: ‘Hmm, volgens mij was het doel om de populatie te verminderen…’
Een collega uit de zorg barst in lachen uit. Ik volg.
‘En jij wil dokter worden?’ het is eruit voor ik er erg in heb.
Harder dan nodig lachen we allemaal. Dit gaat goed komen. Het zal wel moeten. Vanaf heden ben ik deel van een team die deze ‘verdunningsoperatie’ runt. Cliënten van het Leger, maar ook van HVO en dakloze ongedocumenteerden vinden hier voorlopig hun basis. Rond de 150 man. Niet langer gehuisvest in meer persoonskamers, maar met voor ieder een eigen kamer om veiligheid én social distancing een deel van leven te maken. Triest genoeg voor sommige van deze mensen bijna een privilege. Bijna.

Niet alleen

Het einde van het begin is in zicht, zoals Rutte zei. In het optuigen dit soort noodzakelijk opvanglocaties en van de opmars van het virus zelf. Hopelijk zijn we er voorbij. Hoe dan ook, het begin is getackeld. We zijn in deze opvang 2,5 week verder. Er is wat regelmaat gekomen in nieuwe tendensen, communicatie, roosters en werkzaamheden en een training Veilig Werken geweest. Maar bovenal in de samenwerking tussen verschillende organisaties en hun structuren, personeel en werkwijze. We vullen elkaar aan alsof het zo heeft moeten zijn.

Ik schrijf dan dan wel vanuit mijn werkzaamheden bij het Leger, maar zoals al gezegd: we doen dit niet alleen. Ik zou in gebreke blijven als ik dat niet zou benoemen.
Gemeente Amsterdam, de GGD, HVO Querido, het Rode Kruis en de Regenboog groep hebben hun krachten gebundeld om locaties als dit hostel mogelijk te maken. Ieder hun specialisaties, capaciteiten, invalshoeken en mogelijkheden. Uiteraard zijn de vastgoedhouders van de locaties deel van deze lovende initiatieven. En dan heb ik hier niet eens de ruimte voor al die donaties aan eten en middelen, de verspreiding van maaltijden in alle wijken en de persoonlijke ondernemingszin van allerlei medewerkers!
Maar goed, daar is later nog wel ruimte voor. De locaties die het Leger in samenwerking met enkele van bovenstaande organisaties heeft, is waar ik het beste zicht op heb vanwege onze trouwe ‘Corona updates’ van de directie.

Wat er samen tot nu toe gerealiseerd is, is een explosieve kracht geweest, uitgelokt door een crisis, zeker niet zonder slag of stoot, maar werkzaam en efficiënt.
Er zijn sporthallen geopend als extra opvang voor de daklozen en ongedocumenteerden, deels ter verlenging van de winteropvang. Er is een isolatielocatie voor besmette cliënten, een preventieve isolatie locatie voor kwetsbare cliënten, de verdunningsoperaties in hostels ter ‘uitsmeren’ van de dag en nacht opvang van meerdere toko’s en dan zijn er nog locaties waar wij niet bij betrokken zijn, maar met hetzelfde incasseringsvermogen mogelijk zijn gemaakt.

Deze crisis laat met recht een enorm sterk samenwerkingsverband zien waar we niet zonder kunnen maar ook niet meer omheen kunnen. Samenwerking die eerder misschien minder vanzelfsprekend was, is nu een feit. En persoonlijk vind ik het pure verfrissing samen te werken met zorgcollega’s van elders en hun kijk op de samenleving te proeven.

Trots op de vuist die wij maken tegen dit ongrijpbare tijdperk.
Wij hebben elkaar gegrepen!

***

Volgend blog meer over het opnieuw uitvinden van het wiel in deze setting, de (onhebbelijkheden van) ogenschijnlijke luxe van het leven in een hostel, de werkzaamheden en meer Corona movement… Dit getypt hebbende, wil ik even zeggen dat ik er niet licht aan til, maar er wel graag een licht op wil schijnen.