Het virus van de zendeling

Mijn thuiskomst was spannend. Even leek het erop dat ik gerepatrieerd moest worden vanuit Texas, maar uiteindelijk kon ik last minute toch met een reguliere vlucht. Ik vloog Nederland uit voordat alle maatregelen genomen werden en landde pas weer toen Corona ook volop in Nederland woekerde. De kennismaking met ‘Covid – Nederland’ was creepy. De beveiliging op Schiphol schreeuwde je letterlijk afstand toe en nog nooit heb ik zo een leeg Amsterdam gezien op mijn laatste meters naar huis.
Ik kon een paar dagen bijtanken, letterlijk landen in de nieuwe situatie en mijn jetlag het hoofd bieden voordat ik aan de bak zou gaan. Terug de werkvloer op met geheel andere richtlijnen. Daarnaast ging ik een extra werkbelasting aan doordat ik mij, in Texas al, via het Leger des Heils had aangemeld voor extra uren op één van de extra opvang locaties in Amsterdam. Daarover later meer in andere blogs.

Met enige terughoudendheid staar ik nu al een aantal minuten naar mijn scherm. Ik zie allerlei berichten in gedachten langskomen van geliefden die online gedeeld worden over Stay Home, Houd Afstand enz enz. De RIVM richtlijnen zijn logisch, noodzakelijk en zeker niet uit de lucht gegrepen. Post van mijn netwerk evenmin. Maar toch voel ik een zekere spanning bij dat wat ik schrijven wil, omdat het juist soms je naasten zijn die een mening bij je droppen waarvan je het gevoel hebt er wat mee te moeten doen. Zoals niet onnodig reizen. Jezelf niet in gevaar brengen. En ja, daarmee ook anderen.
Laat mij het uitleggen.
Al deze post hebben de nodige spanningen hier in huis gebracht. Al zijn deze inmiddels ook uit de wereld, spannend blijft het wel.

Mijn terugkomst in Nederland was een vreemde gewaarwording. Ik had het idee dat ik vanuit een huiskamer in Texas, die relatief veilig en comfortabel was, in een vijandig wereldbeeld geworpen te worden waar inderdaad, zoals zo mooi gezegd, een onzichtbare vijand woekerde. Ik wist bij thuiskomst dat Manlief een reis naar Roemenië gepland had staan, maar was er gezien de omstandigheden ook vanuit gegaan dat hij deze af zou blazen.
Dit leek ook het geval. Roemenië ging op volledige lockdown en de mogelijkheid om te gaan was in mijn hoofd een dichte deur.
Helemaal nadat ik een Roemeense vriendin sprak vanuit het dorp waar wij werken. Wat ze vertelde deed communistisch aan en ik schrok ervan. Er lopen militairen op straat, er is een avondklok ingesteld en je mag enkel naar buiten voor voedsel en noodzakelijk werk. Ouderen worden geïsoleerd, onnodige uitstapjes beboet, politie controleert vrijwel iedere ‘verdachte’ auto.
Toen ik vroeg naar de gesteldheid van de Roma gemeenschap bij ons in de buurt klonk ze zowel verdrietig als boos en verontwaardigd.
Vele zigeuners werkten in Italië. Zij zijn voor de lockdown met bakken ons district weer ingetrokken, hebben de quarantaine aan hun laars gelapt.
Voor je oordeelt: dit vraagt enige uitleg.
Ze leven met 6 of meer in een ruimte van 12 vierkante meter, de relaties zijn meestal gespannen, de vaak jonge mannen zijn niet gewend hele dagen met hun (meerdere) kinderen in één ruimte te zitten, laat staan voor ze te zorgen. Hele Roma dorpen leven op het buiten kunnen zijn en het struinen naar baantjes in de omgeving. Het onderhouden van hun gezinnen bestaat uit bedelen, daglonen en een op het oog hechte gemeenschap die voor elkaar zorgt.
En… ja… ergens lijken ze simpelweg de capaciteit niet te hebben zich aan regels en richtlijnen te houden.
Je raadt het al…
Het virus krijgt ruim baan. De Roma wordt geweerd uit het stadscentrum en zelfs met geweld teruggedreven. Boetes uitdelen is een lachertje, ze kunnen simpelweg niet betaald worden en zetten geen zoden aan de dijk. Een (levenslang!) strafblad omdat ze zich niet aan de sancties, afstand en maatregelen houden is niet iets wat in hun korte termijn denken past.
Het is schrijnend. En ja, ook iets om boos over te worden.

Als ik dit met Manlief deel zie ik de blik in zijn ogen standvastiger worden.
Ik wil het niet horen. Niet dat hij overweegt toch te gaan. Niet dat hij het geen ‘onnodig’ risico lopen vindt, niet dat hij genoeg redenen ziet om JUIST nu te gaan.
Boos kijk ik hem aan.
‘Tas… De Roma kan nu geen kant op… Of ze bezwijken aan dit virus of aan de honger…’
Ik draai me om en stamp de deur uit. Ik ben er nog niet klaar voor om dit te horen en ga een rondje fietsen. Ik weet dat hulpgoederen de grenzen doorkomen. Maar of ik dat ook wil dit keer…

Ik denk aan onze kwetsbare vrienden daar. Kwetsbaar omdat ze zo dom zijn regels aan hun laars te lappen. Kwetsbaar omdat ze zo noodlijdend zijn dit wel te moeten doen, hun behuizing niet gemaakt op quarantaine, hun gezinnen niet bestand tegen zoveel nabijheid, hun basisbehoefte simpelweg onvervuld omdat er letterlijk geen brood op de plank komt. De situatie is normaliter al schrijnend, nu steken de beelden van de vele doorleefde tienersmoeders met hun huilende baby’s dolken in mijn hart. En ik voel me bedroefd worden. Voor het eerst voelt ons zendingswerk als een offer waarvan ik op dit moment overweeg of het mij dat ook waard is. Ik zal zelf niet gaan. Simpelweg omdat ik dit jaar de keuze voor het weerzien van mijn vrienden in Amerika heb gemaakt.
Maar Manlief…
Zijn hart voor Roemenië, zijn liefde en zorg voor de armen. Zijn virus voor de zending… Het verspreiden van barmhartigheid. Zelfs als het onlogisch lijkt. Tegendraads is…
Ik ben vooral bedroefd omdat zijn verlangen mij blijkbaar boos maakt.
Terwijl ik weet dat het Gods roepstem voor hem is. En welke positie neem ik hierin in?
Ook nu alleen al dit schrijven, mij voor mijn gevoel kwetsbaar maakt.
Want is mijn man hiermee een dwarspisser?

Als ik thuiskom ben ik wat afgekoeld. Ik weet dat ik hem niet tegen kan houden. En ik weet ook niet wat voor gevolgen het heeft. Ik weet dat hij voldoende aan bescherming zal doen en niet ondoordacht of onbeschermd te werk zal gaan. Ik weet ook dat er bevestiging is geleverd door God zelf doordat hij een aanbod heeft gekregen met een vracht aardappels en houdbare groenten van een boer om mee te nemen.
Ik weet ook dat het, ten diepste, inderdaad iets is om boos over te worden. Linksom of rechtsom. Want sommige feiten blijven, de Roma handelt dwaas. Andere feiten zijn nét zo dwaas.
Een zigeuner zal namelijk geen steun vanuit de regering krijgen. Geen natje, droogje of tegemoetkoming.
En ook geen goede medische zorg als het nodig is.
Ik ken het hart van mijn man, ik ken het hart van God. En het komt gevaarlijk dichtbij…

Voor het eerst in mijn carrière als (vrouw van een) zendeling besef ik mij mijn warme en veilige bedje, mijn gevulde buik én het schrale offer van hier en daar wat vakantiedagen voor de armen -alsof alles zo vanzelfsprekend is…-

Dat is het dit keer niet.