Vanuit een huiskamer in Texas

In deze tijd dat grenzen op slot zitten, mensen met niets anders bezig zijn dan het Covid19, zit ik bijna op het einde van mijn vakantie. Of eigenlijk… Zit ik bijna aan het einde van mijn huiskamerverblijf in Grand Prairie Texas.

Vorige week woensdag 11 maart, de dag dat ik aankwam in de USA, kondigde president Trump drie uur later het sluiten van de grenzen voor elke Europeaan.
Ik gniffelde in mijn vuistje.
Pfieuw, dit was de vakantie waar ik al bijna een half jaar naar uitkeek en ik was net op tijd het land binnengekomen! Nu typ ik dit in afwachting of ik het land wel uitkom.

Mijn vluchten van zondag zijn geannuleerd en verzet naar een omslachtige alternatieve vlucht op maandag. De Nederlandse ambassade denkt echter dat de kans erg klein is dat ik via deze reguliere vlucht het land uitkom en dus hebben ze mij op de repatriëring lijst gezet. Hoelang dat gaat duren? Goeie vraag. Volgens de luchtmaatschappij die ik als eerste optie aanhoud zegt dat dit een resterende vlucht is van alles wat al geschrapt is. Maar ja… zij verzekerde mij ook een paar dagen geleden dat ik gewoon op tijd thuis zou komen.

Ik heb het gevoel bijna niet om Corona heen te kunnen bij het plaatsen van mijn nieuwste blog. Ondanks dat ik begrijp dat mensen inmiddels wel een beetje -alleen maar lezen over Corona moe zijn-
Ik heb een behoorlijk extreem begrensde reis gehad. Maar wel in het juiste gezelschap.
Zeven jaar geleden heb ik deze heerlijke mensen leren kennen tijdens ons missionaire werk in Roemenië. Er onstond een vriendschap. Zes jaar geleden moesten ze echter vanwege omstandigheden terug naar de States en onze vriendschap bleef aan.

Mijn eerste ervaring in hun geliefde Texas was, een dag na aankomst, een complete run op water in de Walmart waar ik letterlijk middenin belandde. Ik vond het toen nog grappig en dook bovenop een pallet water om twee treetjes flesjes te bemachtigen. Ik bedoel: dit zou in Nederland nooit gebeuren! Die gekke Amerikanen met hun black friday tafarelen. Al snel volgde het toiletpapier, de melk, meel en handreinigingsmiddelen. Met elke minuut die verstreek werden en meer plannen gecanceld en zag ik dat ook Nederland op zijn kop stond. Walmart is ons enige noodzakelijke uitje gebleven.
Ik kan je vertellen: het is raar, verontrustend en niet prettig om in het buitenland te zitten, niet direct terug te kunnen, terwijl ook in je thuisland -oneerbiedig samengevat- letterlijk de pleuris losbreekt. Daarbij, mijn leven in Nederland is werken in een vitale functie. Ik wil aan de bak!

Naast het weerzien van Manlief is werk stiekem mijn enige drive om nu thuis te willen komen. Hier zitten we behoorlijk geisoleerd en daarom blijft ook angst en realiteit een beetje buiten de deur. Ik heb geen idee wat mij te wachten staat als ik terug ben in NL.

Goed ik heb dus behalve de Walmart, een boekenwinkel, een autorit door Dallas en een aantal drive ins niets heb gezien van de USA. Ik heb behalve de buurman zelf niet een andere Amerikaan gesproken. Oh, ik vergeet de pannenkoek die mij midden in de winkel uitschold omdat ik perongeluk hoestte.

Ik heb een hoek in de huiskamer van mijn vrienden toegeigend voor de eindeloze heerlijke gesprekken waar we nu alle tijd voor hadden. Hoewel ik niet veel heb meegekregen van ‘Everything is bigger in Texas’ gaat dat zeker op voor de fauteuils.
Ik ben noodgedwongen over mijn antipathie voor kinderen heengestapt en heb eindeloos boekjes voorgelezen aan de peuter en kleuter, spelletjes met ze bedacht en kan inmiddels prima aan het huiltje van de baby horen of hij honger heeft of dat hij moe is.
Bovenal geniet ik van de gang van zaken van een gezinsleven van mensen waar ik close mee ben en verwonder ik mij bij elk bericht weer over hoe Corona Nederland overneemt. Al word ik een beetje zenuwachtig van al die apps van mensen die ik ken met de vraag of ik wel terug kan komen of met de nieuwste updates.

Ik heb de Amerikaanse cultuur heelhartig omarmd, ik heb dan ook het idee dat ik afgelopen maanden gesport heb voor afgelopen week. Elke kilo die er hier aankomt wordt overigens ‘Tasha weight’ genoemd. Eten is dan ook het enige waar we ons budget aan uit kunnen geven, eerlijk gezegd nemen we het daar maar gewoon van. Nu kan het nog…
Eenmaal thuis, wat hopelijk volgende week werkelijkheid wordt, kan ik weer aan de bak en gaat het normale leven weer beginnen.

Alhoewel…