Pijn om van te houden

Ik ben al bezweet voordat ik het zaaltje instap. Ik heb mij rot gefietst om op tijd te komen en het eerste wat ik denk is: ‘Ah oh…’
Ik heb mij bewust niet ingelezen omdat je sommige dingen gewoon niet van te voren moet willen weten, maar bij de eerste aanblik is het glashelder. Allemaal dames in strakke broeken, waarvan ik er gevoelsmatig én met tegenzin ook één aan heb getrokken, staan voor hun steps waar halters en gewichten naast liggen.
Voor mijn eerste les bodypump, die direct begint heeft de instructrice nog net genoeg tijd om te vragen: ‘Heb je dit wel eens eerder gedaan?’
Ik grijns schaapachtig. ‘Nope,’ zeg ik nu nog joviaal.

Feit is gewoon dat ik aan de bak moet en mij gesterkt voel door wat ik zie. Ik heb er zin in! De laatste weken erger ik me rot aan mijn dik twintig kilo te zware lijf. Het hele toekomst plaatje is helder en rond in mijn hoofd en het is alsof ik het kan zien zonder het te zien.
Het sporten gaat mij redelijk af, daarbij fiets ik zo nu en dan 50 km op en neer naar Amsterdam voor mijn werk of stap ik 7 km te vroeg uit mijn bus om de rest naar huis te lopen. Alles om maar fit te worden. Maar het zet geen zoden aan de dijk. Ik doe maar wat voor mijn gevoel. Zelfs die drie uur sportschool in de week. Mijn lijf is moeilijk en irritant. Mijn hormonale en schildklierproblemen de grote tegenstanders betreft gewichtsverlies. Maar ik zie wat nog niet is. Ook de diëtiste staat in de agenda.

De opzwepende muziek start. Ik heb het gevoel de warming up gemist te hebben want ik begrijp acuut waar ‘pump’ voor staat. Na tien minuten mijn halter, met maar 1,25 kilo aan elke kant, in de lucht gegooid te hebben terwijl ik steeds met m’n derrière naar achter gedrukt de zogeheten squats uitvoer beginnen mijn benen te trillen en mijn armen te verzuren. Ik begin te lachen, ik kan er niets aan doen. Ik kan met geen mogelijkheid het tempo en ritme bijbenen en loop achter de feiten aan. Lachend, dat wel. Hysterisch bijna. Ik ben blij dat de muziek te hard staat voor de rest om het te horen. Ik vind het hilarisch omdat ik vanuit ongewilde zelfspot een walrus op het droge zijn best zie doen. Nee, ik heb geen minderwaardigheidscomplex, maar baal wel van mijn kilootjes extra.

De instructrice ziet mij lachend stuntelen en knipoogt via de spiegel, bemoedigd zet ik door. Dit doet ze overigens meerdere malen en zo nu en dan helpt ze mij persoonlijk op weg. Ze weet waar ik aan begin. Ze weet waarvoor!
Na een reeks van weet ik veel hoe ze het allemaal noemt, komt de set opdrukken aan bod. Mijn medesportster voor mij gaat plat op d’r neus op haar step. Weer lach ik, niet uit leedvermaak maar uit de zelfkennis dat nog maar even te laten. Braaf doe ik op mijn knietjes de beulende oefeningen mee en erken dat de muziek, die ik zelf nooit aan zou zetten, een groot deel goed doet. Als de les van 50 minuten erop zit heb ik geen idee wat ik voel. Ik voel namelijk teveel. Maar ik voel ook de kick, zelfs tussen de genante beleving van over elkaar rollende vetrollen, het houterige nabootsen van de andere dames en kloppende spieren door.
Ik weet nu ook waar ‘body’ voor staat. Er is geen spiergroep niet gemarteld. Zelfs mijn handen doen zeer.

Lachend gaat de sportinstructrice, met haar brede schouders en prachtige lijf naast mij staan.
‘Gaat goed komen!’ zegt ze fanatiek.
‘Mens doe alsjeblieft niet zo optimistisch!’ denk ik zonder het te zeggen. Ik knik en pers er een glimlach uit. Een van de dames zegt: ‘Je gaat haar nog wel leren haten hoor…’
Als ik buiten sta besluit ik mij gelijk in te schrijven, ik wist bij voorbaat al dat deze proefles schijn zou zijn. Ik wilde gewoon even weten waar ik aan begin. Nou, ik weet het nu!

Als ik op het kruispunt oversteek toetert een ongeduldige automobilist. Normaliter zou ik lieflijk glimlachen en doorfietsen. Nu kijk ik stoïcijns vooruit en mompel: ‘Vergeet het maar, ik ga geen stap harder trappen voor jou!’
Dan barst ik toch weer in lachen uit.

Ik heb zojuist de laatste groet aan mijn routinematige sporten en DIK voor elkaar leventje. Ik denk dat ik van deze pijn ga leren houden.

Terwijl ik trillend mijn kopje koffie neerzet tijdens het schrijven van dit voor mij memorabele blog appt de sportinstructrice ‘Gaat het met de spierpijn?’ Ik lach. Dapper stuur ik terug: ‘Ik voel hem zeker, maar hé, hoort erbij!’ ook app ik vooral dat ik d’r een powervrouw vind. Ik krijg wederom als respons dat het goed gaat komen. Ze voegt toe: ‘Ik weet het!’ met een knipoog emotie. Dat ze een powervrouw is of dat het goed gaat komen? Ik hoop allebei.

Maar ik weet het ook, denk ik glimlachend.
Een dikke, vette knipoog van God in dit verhaal is namelijk dat deze tante agente is waar ik op getipt ben door een zus uit de kerk. En dankzij een informerend en bemoedigend telefoongesprek ook weet met welk doel ik kom: Trainen voor de politie sporttest!! Zij is precies de juiste persoon op de juiste plek en in de juiste tijd voor mij. Wat ik wil is haalbaar. En zij kent de weg.

Draag uw wegen aan Hem op en Hij baant u de weg.

Oké, ik moet er zelf voor zweten dit keer.
Tot slot volgt er in deze laatste regel een berichtje van de zus die mij op deze instructrice getipt heeft:

‘Leef je nog?’

Tegen haar ben ik minder stoer dan de agente op wie ik indruk en met wie ik progressie wil maken.

‘Nauwelijks…’