De idiote koning

Zover als mijn herinneringen gaan schrijf ik. Er was echter één moment dat ik ineens zeker wist dat ik ook echt schrijfster wilde worden.
Ik was 16 en zoekende op alle vlakken in mijn leven. Ik woonde op kamers en zat aan mijn houten tafeltje met pen en papier voor mijn neus. Ik had zojuist de ‘ballade van de dood’ geluisterd van Klein Orkest en herkende mij in de lyrische cadans van de ridderlijke strijd in dit komische lied. Terwijl ik daar zo zat galmde de liederlijke poëzie na in mijn oren. Binnen een mum van tijd stond ‘de idiote koning’ op papier.
De schrijfster in mij bleek officieel opgestaan.

De idiote koning

Er was eens een koning, machtig en groot
met een behoorlijk probleem, hij was idioot!
Zo kon hij zich niet beseffen, in de tijd die hij leefde,
waarom mensen de ramen niet met kauwgom vastkleefde
of waarom mensen aten aan tafel en niet op de grond,
het was juist zo gezellig, dicht naast de hond.
Hij was te idioot te regeren dus verveelde zich snel
en die saaie ministers maar zeuren, die wisten het wel.
Dus simpel van ziel en zuiver van geest
is de koning in zijn verveling wat boeken doorgesjeesd.
Zijn niveau groeide met de dag,
iets wat hij wist, maar niemand aan hem zag.

Hij begon zelfs te snappen, iets waar hij erg op lette,
waarom de mensen de ramen niet met kauwgom vastzette
en dat de hond, terwijl hij daar zat,
het eten schaamteloos van zijn bord afvrat.
De koning begon schik te krijgen in al dat geleer,
dus las hij zijn boeken keer op keer.
Zijn verzameling bleef dan ook maar groeien,
tot op een dag, de koningin zich ermee ging bemoeien.
Majesteit, ik kan er niet meer tegen, dat geneuzel in die boeken zitten,
u vergeet hoe idioot u bent én in uw haar zitten klitten!
Ze heeft toen al zijn boeken de deur uitgezet,
alleen jammer genoeg niet goed op de koning gelet.

De koning was misschien iets slimmer, idioot was hij nog wel,
hij is hem dus gesmeerd, het is waar wat ik vertel!
Met helemaal niets, geen kleren of wat om zich te scheren
is hij vertrokken niet met het idee nog terug te keren.
De koning begon aan zijn tocht, door bergen en dalen,
om maar iets te zoeken, waar hij plezier uit kon halen.

De rouw om zijn boeken was groot en soms wilde hij dood
maar de inhoud zat in zijn hoofd en in sprookjes werd geluk beloofd!
Ook wist hij in zijn gekke zelf nog hoe zijn ministers spraken,
die waren ervan overtuigd dat hij zich met andere dingen kon vermaken.
Zo begon hij met zoeken, hij begon vol ijver,
hij ging op zijn knieën en zocht bij een vijver.

Hij stuitte op water en werd wit van de schrik,
hij zag honderden kikkers, maar ze gaven geen kik!
Volgens de boeken waren ze bang en hoorde te zingen,
maar geen kikker die zong of leek weg te springen.
Onthuts door zijn ontdekking ging hij verder met zijn tocht,
op naar plezier, dat was wat hij zocht!
Als hij moe werd en besloot even te stoppen,
zag hij allemaal dingen die niet leken te kloppen.
Zo zag hij krokodillen die dansten en konijnen die vlogen,
het leek snotdorrie wel of de boeken hem bedrogen!
Vervreemd van kennis en idioterie ging hij slapen,
maar werd wakker van twee zingende apen.

Moe van het denken en er niets van snappen,
besloot de koning met zijn tocht te kappen.
Misschien was hij gek, maar waar was hij mee bezig?
Zijn volk had een koning afwezig!
Hij ging terug naar huis, door bergen en dalen, een erg lange reis,
misschien was hij nog welkom en stelde de koningin zijn terugkeer op prijs.
Hij dacht bij zichzelf: de boeken of het leven, wat geeft de werkelijkheid weer?
En ineens: de roeping van zijn hart veegde zijn hoofd schoon: in één keer!
Want de koning besloot te heersen en regeren, waarvoor hij was geboren,
hij leerde te negeren, de gekkigheid in het rijk of tussen zijn oren.
Hij zette stappen en bracht kennis in praktijk,
en hij ontsloeg de ministers met al hun gezeik.

En het volk was gelukkig, eindelijk écht machtig en groot,
en de koning… die stierf als een koning, niet als idioot.

Natasja Vermoten- Schreuder