Solliciteren, Keihard balen en weer door…

Oké, op deze stormachtige dag ben ik fijn achter mijn pc gekropen voor wat schrijfwerk. Even mijn hoofd ‘uit’ zetten, want zo werkt schrijven voor mij. Ik was net bezig met een nieuwe, vermakelijke blog over één van mijn klanten toen ik het niet kon laten om toch even mijn mail te checken. De zoveelste keer deze week.
Het lang verwachte bericht in mijn inbox. Met vrezen en beven lees ik wat ik eigenlijk sinds gister aan voelde komen: het duurde gewoon té lang. Een afwijzing op een sollicitatie.
Ik baal. Ik baal afschuwelijk hard! En mijn hoofd gaat AAN. Zodanig aan dat ik besluit erover te schrijven om het eruit te krijgen!

Ik werk nu al zo een negen jaar als huishoudelijk medewerkster bij het Leger des Heils. Na twee jaar leidinggevende te zijn geweest op een gemeentelijke kinderboerderij en een studie dierverzorging te hebben afgerond wist ik dat huishoudelijke taken misschien wat onder mijn kunnen zou zijn, maar ik koos er bewust voor. Het einde van mijn loopbaan als relatief jonge leidinggevende lag namelijk in mijn openlijk christen zijn en dat was een klap die ik trots incasseerde. (Hier kun je daar overigens meer over lezen.)

Het Leger, een bewust gekozen christelijke instelling, was als een warm bad. Niet omdat ik openlijk mocht of kon evangeliseren maar omdat mensen met psychiatrische en verslavingsproblematiek toch echt dichter tegen mijn hart bleken te liggen dan dierverzorging. Stiekem wist iedereen inclusief ikzelf dat wel. Opnieuw onderaan de ladder, als poets dit keer. Het was een thuiskomen en mijzelf opnieuw ontwikkelen. Want naast huishoudelijke werkzaamheden zorgden mijn cliënten voor de nodige uitdaging en veranderingen in mijn karakter en dankzij een fantastische leidinggevende die zag dat ik extra uitdaging nodig had zochten we al snel naar meer binnen mijn mogelijkheden. Dat wil zeggen: naar meer binnen mijn gebrek aan papieren. Ervaringsdeskundigheid passeerde de revue, helaas wegens veranderingen binnen de organisatie niet het juiste moment. Het volgen van een opleiding verviel als optie tegen de tijd dat ik eindelijk een vast contract kreeg, evenals door veranderingen. Geen probleem, ik zat nog prima op mijn plek en hoefde niet zo nodig te studeren. Daarbij, uitdagingen volgden genoeg rondom specialiseren op gebied van hoarding en zelfs een functie binnen het Bedrijfs Opvang Team, wat wordt ingezet om collega’s te ondersteunen die heftige incidenten meemaken op de werkvloer. Helemaal mijn straatje.

Toch werd ik een paar jaar geleden al, onrustig. Door een samenloop van omstandigheden, een hoop gebed en het samenkomen van puzzelstukjes maakte ik plannen. Ik weet wat ik wil qua werk, maar het was de tijd nog niet. Ik kreeg namelijk kanker. Ik klom op, begon opnieuw aan de opzet van mijn plan en weer viel het in duigen. Mijn schildklier ging moeilijk doen en lichamelijk was ik een wrak. Maar drie maal wordt scheeprecht. Hoop ik echt. Lees een paar alinea’s verder, dan heb je het plaatje rond.
Want toch solliciteerde ik twee weken geleden (voor een tweede keer) op een andere functie binnen het Leger des Heils, als groepbegeleider op een maatschappelijke opvang. Ik ben wederom afgewezen door gebrek aan papieren. Van één van de teamleiders kreeg ik een persoonlijk mailtje dat ze zeer zeker geïnteresseerd waren maar dat ze momenteel op een klein team al teveel ongeschoolde mensen hebben zitten. Au, die deed pijn.

Ik ben ongeschoold… Van alles wat ik wél ben blijft dat zinnetje doordreunen: ongeschoold.

Ik wist en weet dat er een grote kans is dat mijn toekomst in Roemenië ligt, de voornaamste reden dat ik studie achter mij heb gelaten. Helaas blijkt Roemenië wat vertraging te hebben opgelopen en moest en moet ik plannen bijstellen. Maar: vier jaar HBO is mij wat te hoog gegrepen. Ik ken mijzelf vrij goed en weet dat ik daar niet gelukkig van wordt. Niet in de richting waar héél véél mensen mij de afgelopen jaren heen hebben willen duwen met hun goedbedoelde: ‘Je hebt zoveel meer in je mars, ga studeren voor hulpverlener!’
Ik ben koppig en het simpelweg niet eens met veel van de te leren psychologie op grond van wat ik geloof over mensen/omgang met mensen en herstel of zelfredzaamheid. Ja, dat klinkt wat radicaal en is het misschien ook wel, maar er is meer.
Ik ben midden dertig. Zeker niet te oud om te studeren. Maar ik heb een leven opgebouwd met verplichtingen in mijn huwelijk, zendingswerk en een midden dertig leven waarin een mens concrete verlangens opdoet. Of misschien juister geformuleerd: een innerlijke richtingaanwijzer voelt leven. God is hierin stuurman. Voel ik mij gestuurd tot een langdurige studie? Nee. Tot een leven verder in de zorgsector? Nee, ook niet. Al zou ik zeker in dat plaatje passen, aldus mijn netwerk.
Als mensen mijn hele verhaal niet kennen of willen kennen zien zij mij als lui of dat ik talenten laat liggen. Die indruk krijg ik vaak in gesprekken over wel of niet een opleiding volgen. Gesprekken die mij overigens, ondanks de lofzang op mijn capaciteit en intelligentie alleen maar kwetsen en het gevoel geven dat er geen ruimte is voor wie ik ben als persoon, maar wie ik volgens de alsmaar lerende, studerende hedendaagse maatschappij moet zijn! Alsof je alleen wat waard bent of kunt met een papiertje!

Shit. Na zo’n afwijzing als daarnet is het deels toch echt waar. En terecht, denk ik een beetje verdrietig. Op de werkvloer van de zorg ben je alleen wat waard met een papiertje wil je van meer betekenis kunnen zijn. Met een beetje bevlogenheid, capaciteit en enkel praktijkkennis kom je er tegenwoordig niet binnen, dat is pijnlijk duidelijk.

Mijn ultieme droom is, om naast ons werk en wellicht toekomstige leven in Roemenië, als schrijfster mijn brood te kunnen verdienen. Ik timmer met mijn schrijfsels dan ook al aardig aan de weg en heb als auteur en co-auteur wat boeken in de pen zitten waarvan ik weet dat ze het goed gaan doen. Plus, een enorm aanstaande zegen dat het Leger des Heils mijn blogs binnenkort in boekvorm gaat verspreiden. (Had ik al gezegd dat deze organisatie een warm bad voor mij is!?) Voor nu zitten, naast wat naamsbekendheid, grote verdiensten er echter nog niet in en dat is niet erg, ik timmer letterlijk aan de weg, zoals ook studenten aan hun toekomst timmeren. Trouwens, het al schrijvende wijs timmeren levert inmiddels een groeiend lezerspubliek op. Kan iedereen die mij nog wil adviseren een HBO studie te gaan doen, misschien in ogenschouw nemen dat er ook echt andere wegen zijn om iets te doen met je leven en talenten?

Maar toch baal ik. Van die niet verworven papieren. Stiekem.
Ik baal dat mijn leven er niet naar is geweest te studeren als tiener én eerlijk is eerlijk, dat ik als twintiger kansen heb laten liggen omdat ik het niet aandurfde en het teveel belasting vind. En nu baal ik vooral omdat ik geduld en discipline moet opbrengen voor mijn volgende doel.

En ik heb een doel. En JA het omvat studeren!
Want hiermee bijt ik een spits af, die ik niet eerder openbaar heb gemaakt, maar waar ik al ruim drie jaar mee bezig ben en nu toch an publiek gooi om mijzelf des te harder te motiveren!
Een jaar of zes geleden kreeg iemand een droom over mij. Zij bracht dit heel stellig: Jij gaat bij de politie werken! Ik lachte het weg en het leven vervolgde. Toch… Steeds op diverse manier kwam dit tot mij terug.
Langzaam maar zeker wortelde dit dieper. Ik ging naar informatie avonden, las mij in, ging interesse ontwikkelen, woog voors en tegen af, draagkracht en draaglast wat werk, studie, inkomen en leven. Er volgde een enorme klik! In mijn hart, in mijn hoofd en in mijn denken. Mijn lijf vindt het wat lastig te accepteren 😉
En dus heb ik een heel diep verlangen naar het werken in een uniform. Een uniform dat staat voor Waakzaam en Dienstbaar! En alles, alles, alles wat daarin zit aan veiligheid, samenleving, uitdaging, recht en gerechtigheid, diversiteit en een brug tot het burgerschap! (Man! Het is spannender dan ik dacht om dit neer te zetten!)

Een paar alinea’s terug lees je waarom dat tot nu toe elke keer net niet van de grond komt. De keer dat ik ben uitgenodigd ben voor gesprek, moest ik twee dagen voor verschijnen mijn middelbare school diploma opsturen en wel alla minute! Helaas zat ik in Roemenië en ging het hele feest niet door. Kort daarna speelde mijn lijf weer op!
Solliciteren bij de politie, waarvan ik op ervaring van de uitnodiging, weet dat ik door de eerste selectie kom, is om en om een paar maanden theorie en dan weer paar maanden de wijk in. Het is voor mij te behappen omdat het een studietijd van twee jaar omvat en ruimte geeft voor mijn zendingsreizen en schrijven. Ondertussen ben ik volop aan het trainen. Ik ben naarstig op zoek naar een modus voor mijn lijf waardoor ik mijn hormonale problemen (en dus overgewicht) kan combineren met voldoende fitheid voor de sporttest.
Ik weet dat ik hier nog zeker een maand of acht voor nodig ga hebben en dat het dan wachten op een nieuwe ronde vacatures is. Na afgelopen jaren dit gevolgd te hebben, zet ik in op eind 2020 solliciteren en voorjaar 2021 de start van de academie.
Mits ik door de voorrondes kom. Het omvat een groot scala aan testen, waarvan ik weet dat de sporttest voor mij de meest uitdagende gaat zijn. Wellicht de IQ test omdat ik lichtelijk panikeer bij het zien van cijferreeksen. En de check op mijn verleden… Die vind ik spannend.
Maar ik ben inmiddels zo vaak van bovenaf bevestigd dat ik er voor ga. Dat ik erin geloof. Dat ik het aandurf! Zoals gezegd, drie keer…

En ja, ik hoopte als ‘tussendoortje’ en ter voorbereiding op meer werk en studiebelasting een andere uitgebreide, meer verantwoordelijke functie aan te gaan binnen mijn oh zo geliefde organisatie. Ik denk niet dat ik het nog een keer ga proberen.
Want weetje… Dit is vooral een mopperend meanderen. Een weer wat kwetsbare en persoonlijk blog over de zieleroerselen van een schrijfster.
Ik zit, voor nu, op mijn plek. Ja echt. Als ik dat niet geloof verzuur ik en blijft er niets meer over voor mijn klanten.

Ja, ik wil meer. Maar de stappen die ik onderneem zet ik aan de hand van een Leidsman. Deuren kunnen opengaan en dichtgaan. Deze deur is dichtgeslagen, even volop in mijn gezicht, dat wel. Maar ik sluit dit blog en zing een lied van dankbaarheid en hoop!

Wie lof offert baant voor Hem de weg!

Soms is dat letterlijk een offer, rechtstreeks tegen gevoelens van balen in. Daarna tik ik lekker verder aan het blog over mijn klant.
Want lichtpuntjes, zelfs als huishoudelijk medewerker, mogen nog steeds beschreven blijven!