Kracht in kwetsbaarheid

Mijn blog heeft een tijdje op zijn gat gelegen. En niet zonder reden. Ik kon mij er niet toe zetten een leuk verhaal over mijn werk te plaatsen of een iets meer persoonlijke update online te zetten. Ik had er simpelweg gewoon de puf niet voor, mijn concentratieboog met heel andere dingen bezig dan schrijven. Maar vandaag had ik zoiets van: Ja, het kan weer. Ik durf het aan.
Ik geloof namelijk dat er kracht in kwetsbaarheid ligt.
En laat ik mijn blog nou al vaker gebruikt hebben om dat stukje kwetsbaarheid te delen. Misschien heeft iemand er nog wat aan.

Afgelopen periode was zwaar voor mij. Een maand of twee geleden besloten mijn psycholoog en ik eens de koe bij de hoorns te pakken. Waar had ik nou het meeste last van?
Wat was nou werkelijk mijn hulpvraag.
Ik ben zo een anderhalf jaar geleden in behandeling gegaan nadat bleek dat de diagnose kanker mij zodanig van mijn voeten had geswiept dat ik letterlijk nergens meer toe in staat was, maar is dat nu nog steeds zo?
Ik bedoel: met een schrijftherapie leek ik de plotselingheid van kanker aardig verwerkt te hebben en naast mijn controles is het geen regerend onderdeel van mijn leven meer. Maar waarom was ik dan zo vaak nog zo moe, waarom benauwde de gedachte aan werken mij, wat maakte dat ik maar in een cirkeltje rond bleef lopen van ‘ik vind het leven niet leuk meer’, waarom kon ik geen grote sociale groepen hanteren. (iets waar ik voorheen mijn hand niet voor omdraaide) Ik had een hoop vragen, weinig antwoorden.

Persoonlijke contacten ging ik het liefste uit de weg. Ik zat thuis en deed niks. Voelde niks. Wilde niks.
Wat mij het meeste dwarszat was dat ik het idee had dat er iets in mijn verleden nog steeds op mij loerde, iets wat mij elke dag opnieuw neersabelde en er soms voor zorgde dat ik niet eens in staat was mijzelf recht in de spiegel aan te kijken.
Oh, de Natasja voor de buitenwereld had ik met tijd en wijlen wel paraat hoor. Ze probeerde rustig aan het werk op te pakken, ging naar sociale activiteiten, deed hier en daar een schrijfopdrachtje, zocht weer wat vrienden op, ging naar de kerk en dat eigenlijk allemaal met een lach op mijn gezicht. Maar de mensen die mij echt kennen zagen dat er iets ontbrak.

Ik zorgde niet goed voor mijzelf! Iets wat ik nu inzie, maar waar ik lang aan voorbij ben gegaan. En hoevelen niet met mij?
Met goed voor jezelf zorgen bedoel ik niet jezelf in alles voorop stellen. Ik bedoel het luisteren naar je onderbuik gevoel. Het jezelf durven ondervragen of het leven is wat het je beloofd heeft. Of je daarin het beste van jezelf durft te geven of dat je steeds maar terughoudend bent omdat je eigenlijk niet zo goed weet hoe.

Wat was nou werkelijk mijn hulpvraag? Eigenlijk kwamen we al snel uit bij een stuk onverwerkt verleden, iets wat maakte dat ik mijzelf voortdurend verkeerd inschatte, overschatte en ruzie met mijzelf had. Een stuk misbruik wat in mijn verleden heeft plaatsgevonden, het stak steeds de kop weer op. Niet in beelden, herinneringen of opdringerige aanwezigheid, maar in patronen. Patronen van minderwaardig denken over jezelf, jezelf wegcijferen terwijl je ertoe mag doen, presteren terwijl je eigenlijk uitgeput bent, over je grenzen heengaan en het niet doorhebben. Wegrennen voor emoties die ruimte nodig hebben.
Het was er ineens als ik op een feestje was, ademde zwaar in mijn nek dat ik onzeker en onzichtbaar moest zijn. Vertelde mij dat ik minder was dan alle andere en stokte de woorden in mijn keel. Maakte van de babbelaar die ik ben, een stille grijze muis. Het was en is een onbewust proces. Een programmering in je ziel dat je minder dan de ander bent. Iets wat op een gegeven moment alle facetten van je leven domineert. Het onzichtbare monster van de overheersing van misbruik, iets waarvan ik overtuigd was dat ik het allang achter mij had gelaten belemmerde ook mijn relatie met God.
Ineens kon ik God niet meer zien als liefdevolle Vader, maar zag ik een Godsbeeld van een straffende, strenge man die alleen maar wilde dat ik perfect zou zijn. Dat terwijl ik zoveel anders ervaren had. Zat ik er even naast! Gelukkig heeft God zelf dat beeld weer bijgesteld, daar kan ik nog uren over schrijven.
Zonder al te diep in te gaan op het seksueel misbruik zelf besloten mijn psycholoog en ik te kijken naar de uitwerking ervan. In de loop der jaren was ik gaan geloven dat ik mijzelf voortdurend moest bewijzen, dat ik goed voor anderen moest zijn. Dat mensen voor mij konden bepalen wat ik wanneer en hoe deed. Mede doordat ik in 2012 mijn autobiografie heb uitgegeven geloofde ik het leeuwendeel van mijn verleden verwerkt te hebben, daar komt bij dat ik een levend geloof heb wat mij veel genezing heeft gebracht, maar toch leek de schoen ergens te wrikken. En nu ik even helemaal niets meer kon voelde ik mij waardelozer dan ooit. Wat had ik nou te bieden?

Een hele hoop, bleek. Ik heb de afgelopen maanden vooral geleerd dat ik misschien wel gekleurd ben door mijn verleden, maar dat ik zelf de keuze kan maken een andere kleur aan te nemen. Nee zeggen als ik mij ergens niet prettig bij voel. Rust nemen als ik onrustig ben. Mijzelf afleiden als ik weer loop te tobben. Gas terugnemen als de razende wereld van mij vraagt mee te rennen in de stroom van niet aflaatbare informatie en activiteiten.

De kern van dit blog is misschien wel dat ik een ieder gun goed voor zichzelf te zorgen. Door gewoon te luisteren naar je eigen leven. Naar wat er in je hart en je gedachten leeft. En dat aan te passen als dat nodig is. Keuzes maken. Ook als die voor anderen niet logisch of prettig zijn. Hebben we allemaal niet een soort van scheefgroei meegemaakt in ons leven waardoor we soms geneigd zijn aan onze eigen identiteit voorbij te gaan.
Is dat niet de reden dat er zoveel mensen tegenwoordig kampen met een burn out?

Kwetsbaar zijn. Echt zijn. We zijn het verleerd. Ik ben weer aan het leren. Dat mijn kwetsbaarheden niet zozeer aanwezig zijn omdat ik fragiel en kwetsbaar ben, maar omdat er een kracht schuilt in het daadwerkelijk kwetsbaar durven zijn.
Hoe vaak vragen wij niet aan iemand hoe het met je gaat? En geven wij standaard als antwoord dat het goed gaat, terwijl het vaak veel genuanceerder ligt. Het gaat niet altijd goed. Soms gaat het zelfs helemaal niet goed. Moet je dat tegen iedereen zeggen? Nee. Maar soms is het wel nodig dat even tegen jezelf te zeggen. Het gaat niet goed. Pas dan kan je kijken wat je eraan kan doen om het wel weer goed te doen komen. En dan heb ik het niet over maar doordenderen en je eigen gevoelens negeren.

Ik heb de afgelopen periode geleerd dat ik niet beheerst hoef te worden door (vermijdende) patronen die ik mijn leven eigen heb gemaakt, dat ik uit mijn eigen comfortzone mag stappen en best op mag komen voor mijzelf. Ja, ik ben assertief, maar was daarin vaak ook bikkelhard voor mijzelf. Ik heb geleerd dat ik de enige persoon ben waar ik 24/7 mee opgescheept zit. En dat we het maar beter leuk kunnen hebben samen.
Ik ben milder geworden. Ben mijzelf nog beter gaan begrijpen. Durf nu te zeggen dat het even niet goed gaat en dat dat niet betekent dat mijn hele wereld instort. Ik durf nu nee te zeggen tegen een feestje, gewoon omdat de prikkels mij teveel zijn. Ik durf opnieuw mijn verleden te omarmen als een stukje van wie ik ben. Maar niet hoe het mij gemaakt heeft, want ik heb veel meer in mijn mars dan dat.

Het is voor mij nog steeds een grote vraag (of eigenlijk niet) waarom dit alles boven is gekomen na zo’n ingrijpende diagnose als kanker. Maar ik moest met mijzelf aan het werk, zoveel was mij wel duidelijk.

Een hoop informatie, een kwetsbare blog. Ben ik er al? Nee, ik ben onderweg. Ik leer nog steeds van de fouten van anderen uit mijn verleden. Ik leer hoe ik erop reageer en hoe ik ermee omga. Ik leer goed voor mijzelf te zorgen en voel mij er eindelijk fijn bij. Ik schaam mij niet voor wat mij is overkomen, hoe het mij heeft gemaakt, maar word er wederom sterker van.

Aan jullie de vraag: heb jij ook nog stiekeme patronen waaruit je reageert? Ben je echt? Durf je kwetsbaar te zijn zonder daarmee jezelf te ondermijnen? Ben jij in je leven blauw gekleurd terwijl je geroepen bent om rood te zijn? Kom je ten volste tot je recht of houdt iets je tegen? Accepteer jij jezelf zoals anderen jou accepteren?
Ik daag je uit om er over na te denken. Het zal je verwonderen, verbazen en meer voldoening geven. Er ligt kracht in je kwetsbaarheid!