De hemel is echt

Ik ga iets heel persoonlijks delen.
Iets waar veel meningen, doctrines, stromingen en harten over verdeeld zijn, maar waarvan ik geloof dat ze echt is. Het is een gebeurtenis, eentje die ik vanochtend al mijmerend in mijn dagboek schreef. Een nagedachtenis.
Mijn vader is vandaag vier jaar geleden gestorven. Ik schreef in mijn dagelijkse schrijven over zijn bijzondere sterfbed en kwam tot de conclusie kwam dat zij gedeeld mag worden. Niet alleen vanwege de gebeurtenis zelf, maar ook vanwege het verwerkingsproces waar ik in zit. Zelfs vier jaar na een sterven.
#Awareness was het slogan toch?
Maar… De hemel is echt. Dat is mijn slogan van vandaag. En soms is dat pas in sterven zichtbaar, schrijf ik er metaforisch achteraan…
Misschien moet je ook wel gewoon een christen zijn óf een open mind hebben om dit stuk te kunnen waarderen, hoe dan ook, dit schreef ik vanochtend:

***

”Hij is gestorven aan ‘indirecte kanker’. Hij stierf aan de gevolgen van het plaatsen van een maagsonde die ongebruikelijke complicaties gaf. Darmperforatie. Twee ingrijpende operaties, van delier, septische shock en in coma raken.

Het moet gruwelijk voor hem zijn geweest.
Het verhaal van drie weken van zijn lijden is veel complexer, is veel meer medisch en emotioneler dan deze platonische gegevens, maar wat voor mij belangrijk is, is dat hij in de hemel, bij God zelf is.

Ik denk de laatste tijd veel aan mijn vader in combinatie met God als Vader figuur, temeer omdat de intensieve therapie rond kanker mij diepere lagen van mijn leven liet en laten zien. Het zijn gelukkig vaak goede herinneringen, maar daar, daar aan dat sterfbed van mijn vader gingen duizend en één gevoelens door mij heen. Het was ook daar, daar aan dat sterfbed dat ik de geweldige aanwezigheid van een Almachtig God ervoer.
Die laatste ademteugen, dat laatste moment tussen God de Vader, mijn aardse vader en mij, dat staat gegrift in mijn geheugen.
Gods stem horen, dat verankerd in je hele wezen.

Mijn vader worstelde voor zijn leven toen eenmaal de apparatuur werd afgekoppeld. Zijn lichaam in duidelijke ademsnood, zijn hart in conflict tegen haar natuurlijke manier van kloppen. Het was afgrijselijk om te zien, maar volgens de artsen was dit een net zo natuurlijk reageren. Hij merkte er niets meer van.
Ik zat aan het voeteneind van het ziekenhuisbed op een kamer van de IC. Ik zag het lijden van zijn vrouw en stiefkinderen, het hartverscheurende toezien van mijn opa en oma en familie, het diepe verdriet van het moment en ik schreeuwde inwendig zo hard als ik kon: ‘Heer, laat hem heengaan, ik ben er zóó klaar voor!’
En als een kraakheldere gong, die mijn hele wezen en zijn doorspoelde hoorde ik: ‘Maar IK ben nog niet klaar met hem.’

Mijn hele wetenschappelijk niet vast te leggen gesteldheid begreep op dat moment de strijd in de hemelse gewesten, -of noem het hogere sferen, om de ziel van mijn stervende vader. Een man die zijn leven lang niets met God te maken wilde hebben, die Hem vervloekt en bespot had, een man die zijn leven zoekende was geweest maar nooit de eenvoudige boodschap van het evangelie aan wilde nemen. Oh, hij herkende de laatste jaren van zijn leven de verandering in mij, zijn dochter, wel én noemde dat zelfs een Godswonder, maar God als ware liefde voor de mens…
Daar wilde het door het leven hem aangedane leed niet aan.

En toen, daar zittende aan dat voeteneinde, waar ik soms nog hartkloppingen van krijg, begreep ik Gods liefde voor de mens.
In luttele seconden zag ik strijdende machten, zowel goed als kwaad, met daarin mijn aardse vaders laatste keus: Zou hij Jezus, de wondere, mysterieuze Zoon van God de Vader als blijk van liefde en offer voor de mens aanvaarden? In diezelfde levensechte gedachte zag ik hoe mijn vader door een engel werd opgehaald. Ze was net zo snel weer weg als ze gekomen was. En toen was het over. Mijn vader was dood.
De artsen konden zeggen dat mijn vader niets meer meemaakte, maar dat is beredeneerd vanuit lichamelijk optiek.
Ik geloof dat de geest een diepere grond van communicatie kent.
En ik wist dat het goed was.

Zo een zeker weten dat het je hele wezen en welzijn doorspekt.

Het hele sterven heeft 45 minuten geduurd.
Nooit heb ik de hemel zo dichtbij gevoeld; de vrede, haar toekomst, terwijl de ruimte en mijn hart scheurde van verlies…’’

***

Vandaag is dat vier jaar geleden en ik heb er voor het eerst echt over kunnen schrijven. Het is heerlijk om een dagboek bij te houden maar een zeldzaamheid dat ik er wat uit deel. Eerder vatte ik het gemis naar mijn vader wel eens in een gedicht, maar ik heb een gezond rouwpatroon overleefd. Ik zie dat in mijn schrijven, maar ook mede door wat er op zijn sterfbed gebeurde. Het is goed.
Soms loop ik nog tegen ongezonde´ouder-kind’ patronen op.
Maar juist omdat ik in een liefdevolle God geloof weet ik dat opgedane patronen, gemaakte keuzes -en de uitwerking daarvan zoals iedereen die heeft, beleefd- veranderd en opgevangen kunnen worden door genade. En soms staat genade voor redding. Zoals mijn vader ervoer. Soms voor genezing. Zoals ik ervaar. Maar altijd staat zij voor hemels herstel.
God is een goede God, die niet wil dat er ook maar één iemand verloren gaat.
Soms blijkt dat pas op een sterfbed, maar dat hemels herstel is iets voor nu. Voor iedereen.

Dat neemt niet weg dat ik mijn vader niet mis, het neemt ook niet weg dat ik daar in het heden tegenaan loop. Soms haalt het afwezige beeltenis van mijn vader het heden in. Maar ik weet: de hemel is echt.

Wil je als onbekende lezer meer weten over de autobiografische aspecten en hoe de hemel echt werd voor mij, dan kan je op bol.com mijn boek ‘Mama zei dat ik zou sterven’ bestellen.