Soms kan je ineens opnieuw gegrepen worden door een herinnering. Soms heb je dat ook nodig. Het zet je weer ergens neer. Zo gaf Facebook mij vandaag een herinnering die ik twee jaar geleden op het net deelde en die ik nu, op dit moment, even nodig had. Een verfrisser, maar wel één die nog staat als een huis.
Ik was gewoon bezig met wat huishoudelijke dingen en dacht na over hoe blij ik ben dat Manlief weer thuis is uit Roemenië. Ik mijmerde wat over zijn verhalen, de impact van armoede, de noodzaak tot hulp, het verlatene wat over de Roma ligt…
En ineens raakte het me: Een enorm besef wat mijn man eigenlijk doet. Wat hij dáár voor over heeft en hoever die gevolgen strekken in ons gehele leven.
Begrijp me niet verkeerd; ik ben zelf een fervent volger, lezer en soms zelfs deler van alle berichten die mensen betitelen als ‘helden’, de oproepen om mensen een kaart te sturen, de filmpjes waarin goede daden wijdverspreid worden en ga zo maar door. De waarheid is; door die dingen ga je weer een beetje meer in je medemens geloven en ook ik word blij van dat soort Social Media berichten.
Manlief heeft daar helemaal niks mee. Hij heeft geen Facebook, geen Twitter, Snapchat, Instagram, kijkt zelden iets op Youtube, weet met moeite zijn mail te beheren, de website van ons project bij te benen (meer omdat het moet tegenwoordig dan dat hij dat wil) en kan pas sinds onze eerste verliefdheid smsen en is geleidelijk over gegaan in appen.
Om die redenen zal hij nooit een bericht plaatsen over waar hij mee bezig is, wat hem aan het hart gaat en wie voor hem de helden zijn. Zijn berichten, zijn verhalen, zijn werk, zijn inzet en moed zal daarom nooit gedeeld worden, bewonderd, geprezen en zodoende valt die alledaagse held van mij nauwelijks mensen op.
En dat raakte mij nou zo onder het bakken van mijn cake.
Manlief is net terug uit Roemenië. Hiervoor heeft hij onze gezamenlijke kerst en oud & nieuw dit jaar opgegeven. Hij heeft bijna twee volle maandsalarissen geïnvesteerd om twee ton hulpgoederen naar de minder bedeelden te brengen. Twee ton hulpgoederen die hij Zelf heeft opgehaald. Hij rijdt daar soms het hele land voor door, bericht mij dan dat hij laat (vaak té laat) is voor het eten en hoewel hij dan soms pas om elf uur thuis is, staat hij met een lach om 5 uur weer op. Elke, ja elke(!) zaterdag is Manlief bezig met onderhoud van de voertuigen waar wij het zendingswerk mee doen. Of helpt hij iemand uit de brand met een handje, bezoekje of lift. Zondag zit hij in de kerk en dankt hij God voor wat hij allemaal weer heeft kunnen doen.
Er zijn tijden dat we elkaar nauwelijks zien omdat hij het veel te belangrijk vindt dat er noden geledigd worden. Vaak ga ik mee naar Roemenië, afgelopen jaar kon dat niet.
En weer heeft hij mij verrast.
Hij heeft in twee weken tijd, gehele gezinnen gekleed. Niet omdat ze hem om hulp vroegen. Nee, omdat hij in ons dorp naar armoede op zoek is gegaan! Hij heeft een bedlegerige man aan een rolstoel geholpen en met hem gehuild om de blijdschap en het verdriet wat dat bracht. Hij heeft matrassen rondgereden en gegrijnsd om de kinderen die nu eindelijk de rijkdom kennen van een eigen slaapplaats in plaats van met zijn negenen op 1 matras!
Hij heeft Roma ingehuurd op ons terrein. Jonge mannen en jonge vrouwen. Om ze van werk te voorzien, (selecteren van kleding voor de vrouwen, klussen voor de mannen) zodat ze niet alleen salaris krijgen om hun gezinnen te onderhouden, maar ook wat om handen hebben en zodoende zelfrespect herwinnen!
Hij koopt zelfs hondenvoer voor de zwerfhonden die rond ons erf dwalen. (Maakt vervolgens vrienden met ze en ze voorzien van gratis bewaking!)
Hij kiest ervoor om elk jaar juist in de winter naar een barkoud land als Roemenië te gaan. Daarvoor slaapt hij met min tien of meer in een koekblik van een caravan, gaat buiten naar het toilet, kookt hij twee weken lang pas vaak na 22.00 uur ‘omdat er zoveel gedaan moet worden’, geeft elke dag opnieuw geld uit voor brandstof, voedselpakketten en besteedt uur na uur aan mensen die een beroep op hem doen.
Manlief haat leed. Hij veracht armoede. Hij strijdt ertegen en weigert te denken dat hij een druppel op een gloeiende plaat is.
Ik kan oneindig veel meer voorbeelden geven van deze held. En niet omdat het mijn man is. Hij zelf zou zijn wenkbrauwen optrekken bij het weten van deze post en mij vermanend toespreken dat hij elke keer weer de kracht krijgt van zijn God 🙂 Maar ik vind dat dit best eens uiteen gezet mag worden.
Het gaat er niet eens zozeer om wat hij voor een ander doet, dan wel dat hij zijn eigen behoeftes totaal voor aan de kant kan zetten. Hij acht de ander oh zo vaak hoger dan zichzelf. Jegens mij bewijst hij dit dagelijks.
Hij kijkt niet alleen naar het leed dat hij tegenkomt, hij ziet er ook naar om.
Het is een Bijbelse standaard en hoewel ik eerlijk moet zeggen dat het hebben van zo’n echtgenoot mij ook wat kost, ik ben dankbaar met zo’n echtgenoot getrouwd ben.
En dan heb ik nog geen woord geschreven over iedereen in de buurt, collega’s, oudjes bij mijn schoonmoeder in het verpleegtehuis, vluchtelingen en wie hij ook maar tegen het lijf loopt; wat hij voor hun betekent en hoeveel mijl hij wel niet voor ze gaat!
Mijn man volgt Jezus. Brengt dit in praktijk door te doen wat Hij deed, te handelen op wat Hij opdroeg aan zijn mensen. Jezus: Een God die dit in mensen uitwerkt, zou Manlief zelf zeggen.
Lieverd, ook al bereikt dit alleen mijn eigen netwerk! Je bent mijn held! En daarmee die van velen anderen!
Want je weet niet alleen wat naastenliefde is, je kent en verstaat haar ook.
Natasja Schreuder 