Kerstgedachten

Ik word rond kerst altijd een beetje kribbig.
Mensen zijn onrustig, barsten van verlangens die al dan wel of niet uitgesproken worden, zijn gehaast, op jacht naar hun verwachtingen en wat we ervan zien is meestal uiterlijk vertoon. Bij mij in de straat alleen al tonen tientallen ramen uitbundige kerstversieringen, lichtjes, nepsneeuw, pronken er kerstbomen of rendieren in de tuin, hangen er sterren die hun ware betekenis zijn verloren en hier en daar siert symbolisch een kerststal het geheel. Ik kijk graag naar binnen bij deze versierde huizen, zo ben ik dan ook wel weer.

Ik heb niks tegen kerst, eerlijk niet.
Ik hou van mijn uitgestalde reeks kerstkaarten, ben dankbaar voor mijn kerstpakket, vind de lichtjes gezellig en ga graag met een kop warme chocomelk zitten genieten terwijl ik omringd wordt door de sfeer die mijn huis en leven in deze periode uitademt.
Maar ik mis de kerstgedachte steeds meer en meer in de maatschappij. Serieus. Kerst voelt een beetje als een spagaat, want naast het feit dat ik zie wat mijn werkgever het Leger des Heils allemaal voor de minderbedeelden doet, zie ik ook hoe mijn buurtsuper zijn best doet om kerstpakketten weg te geven aan hen die het minder hebben. (Dat dit via een loting gaat neem ik dan maar weer voor lief.)
Maar wat ik in de maatschappij zie zijn voornamelijk ontroerende kerstreclames die elkaar elk jaar weer moeten overtreffen, men spamt elkaar met onpersoonlijke kerstboodschappen via social media en er wordt subtiel ingespeeld op het gevoel van saamhorig zijn terwijl we klagen dat we de feestdagen een soort van gedwongen door moeten brengen bij familie. Supermarkten en reclames stunten elkaar de etalages uit en men wedijvert met de uitbundige versieringen. En ja, draait kerst tegenwoordig niet vaak om eten?
Kindje Jezus ligt een beetje verloren te zijn in zijn kribbe. Voor de meeste dan.

Wie viert er persoonlijk in zijn gezin nog het kerstfeest zoals de Bijbel ons leert: ‘Wanneer u een feestmaal aanricht, nodig dan de armen, de kreupelen en je minder bevoorrechte naasten uit.’ Mensen die niets terug kunnen doen. Ik weet, ik weet: tante Trien hoort ook bij die club, schoonmoe en pa zitten niet te wachten op vreemde eenden, de nabije kring vraagt al zoveel van ons en eigenlijk zijn we allemaal alweer blij als dát achter de rug is. Aan de verplichting voldaan. De kantjes er net niet vanaf gelopen.
Zoals ik al zei: ik word altijd een beetje kribbig rond kerst.
Misschien ook wel omdat zowel Manlief als ik ouderloos zijn en ik mij ergens bewust onbewust verzet tegen verplichtingen. Maar daar ligt het hem niet in…

Ik mis het breeduit verkondigd worden van HET kerstkind. Jezus, CHRISTmas, de kwetsbare baby die naar de aarde kwam, geboren uit een maagd, om zo als Zoon van God de wereld te kunnen redden. (o.a van alle verwachtingen, probleemloze levens en het streven naar beter en meer, de kerstgedachte vandaag de dag.)
De geboorte van Jezus is de meest nederige daad van de geschiedenis en gelijktijdig de meest verheven daad. We rennen er massaal aan voorbij. Terwijl Hij juist je aandacht wil. Hij heeft een ieder van ons wat te zeggen. Persoonlijk. Uniek. Tegen jouw eigen zijn. Niet als kind, die wij rond deze tijd vieren, maar als Levende Zoon van God. Dat maakt hem niet alleen de ware kerstgedachte, maar ook dat wat eruit voortvloeit: het omzien naar je naasten, juist in tijden als dit. Horen wij Gods stem nog in de drukte?
Groeit dit besef boven je pet? Koop een krant bij de straatjournaal verkoper, glimlach naar een dakloze, geef een klein presentje aan je bijstandsbuurvrouw. Je zult er Gods zegen in terugvinden.

Ik heb niks tegen kerst. Eerlijk niet. Maar ik moest het toch even kwijt.

Merry CHRISTmas allemaal!