Dichterbij dan je handen en je voeten

Dagenlang heb ik getwijfeld dit te schrijven. Waarom? Omdat het dichtbij komt; in de manier waarop ik in God geloof.

Dichterbij dan je handen en je voeten, dichterbij dan hoe je oren vastzitten op je hoofd. Want Gods stem verstaan is als het horen van een gong alleen dan duidelijker.
Als God spreekt, spreekt hij tot je hart. Het was voor mij dan ook niet meer dan logisch ernaar te handelen en te geloven. Achteraf bezien had ik kunnen weten dat het anders zou kunnen lopen dan een direct en wonderlijk ingrijpen van de hemel zelf, God werkt immers vaak door mensen heen. En bleef zelf ook niet stil.

Het was op een dinsdag, de 11e oktober 2016. De dag dat een arts in het ziekenhuis een stukje uit mijn tong lepelde om per post naar specialisten te sturen. Anderhalve week eerder had ik een vreemd knobbeltje in mijn tong ontdekt en als ik Google kon geloven wachtte mij het ergste.
Eigenlijk was het een dag als alle andere, op dat vreemde ziekenhuis bezoekje na. Ik weet nog dat de verpleegkundige een beetje kribbig reageerde omdat de arts aan het eind van de dag nog een biopt wilde nemen terwijl net alle materialen schoon en opgeruimd waren. Ik was er nuchter onder, laconiek zelfs. Maar toen het einde van de dag aanbrak, ik in stilte gehuld in bed lag, prevelde ik toch mijn stiekem onthutste gebed. Heer, wat als…
Het antwoord kwam van buiten en toch ook diep van binnen. Als een gedachte hoorbaar, maar niet van mijzelf.

‘Ga veertig dagen vasten en Ik Zal je genezen.’

Verschrikt opende ik mijn ogen. De stem die ik zojuist gehoord had herkende ik onmiddellijk en bevestigde direct twee cruciale dingen. 1. Als dit God was, dan was de kans dat ik daadwerkelijk kanker zou hebben vergroot met een onnoembaar percentage en 2: als dit God was, dan had ik te handelen naar die stem die mij op een vredige manier de hele verdere nacht bezig hield.

De arts had zichzelf en het onderzoek naar mijn stukje tong twee weken gegeven.
Het was pas precies twee dagen later toen ik voor de supermarkt stond en het telefoonnummer van het ziekenhuis in mijn beeldscherm zag staan. Het enige dat ik nog weet van dat moment, was dat ik samen met een vriendin neerzeeg op een bankje en er een schok in de volgende woorden lag: ‘agressieve vorm van kanker.’
Ik had tegenover mijn vriendin nog geen uur eerder groots uit de doeken gedaan wat mijn handelen zou zijn als ik daadwerkelijk kanker zou hebben. Het zou een geloofsreis worden!
Ik zou veertig dagen vasten.

Ik ben er niet langer groot op. Doen wat de Here Jezus zelf ooit had gedaan. Veertig dagen zonder eten. Ik begon de ziekenhuisbezoeken en de vast nadat ik koppig een vakantie met mijn broers had doorgezet die eind oktober plaats vond. Ik wist toch al wat de uitkomst was. Ik zou genezen! Het leverde pittige discussies op, die bewuste vakantie, dat kan ik je wel vertellen.
Ergens wist ik dat ik de ziekenhuismolen in zou moeten, al was het alleen al vanwege de woorden ‘snelgroeiende tumor’ en mijn ‘ongelovige’ omgeving. Dat weerhield mij er niet van elk bezoek aan de specialisten te vertellen dat God mij zou genezen. Ergens was het een heerlijke tijd. Ik getuigde openlijk zonder schaamte wat ik geloofde, groeide door wat ik in mijn Bijbeltje las en bad voor een gehele wereld rondom mij naar mate mijn lichaam de honger begon te vergeten. Ik dacht nauwelijks na over de kanker, iets wat mij beschermde denk ik.
God bevestigde zichzelf dag na dag. Hoe? Daar zou ik een heel nieuw blog voor moeten schrijven.  Ik bad zelden voor genezing. Dat was mij immers beloofd.

Even een stukje theorie. Een zuiver leraar in de christelijke wereld weerlegt heel mooi het denken van de meeste christenen rondom Goddelijke genezing. Kort en krachtig: er is een claimtheorie; men claimt een genezing of wonder van bovenaf alsof géén genezing ongeloof zou betekenen óf men hangt de streeptheorie aan; Goddelijke genezing is vandaag de dag niet meer mogelijk. (En leeft dus in ongeloof van wat de Bijbel werkelijk leert.)
Oh had ik maar… Had ik het boek ‘Waarom grijpt God niet in’ (Wilkin van de Kamp) maar gelezen voor ik mijn avontuur begon. Dan had ik mijzelf misschien wat genuanceerder neer gezet in mijn kankerervaring. Ik ging zonder omkijken of balans voor de claimtheorie.

Over het vasten kan ik lang of kort zijn. Ik ga voor kort. Om verantwoord (voor mijn netwerk) te werk te gaan liet ik wekelijks mijn bloed prikken, iets wat zowel de huisarts als mij versteld deed staan omdat de stabiele balans in mijn waardes onmogelijk was. (Men eet niet van brood alleen…maar wordt óók gevoed door Gods woord.) Ik werd gesterkt in mijn visie door dit gegeven. Lichamelijk was het zwaar, ik verloor veel gewicht, vierde mijn verjaardag in de keuken om maar met eten voor anderen bezig te kunnen zijn, verkondigde mijn ware maar radicale boodschap aan wie het horen wilde en toeterde van ongeloof als men mij vroeg naar de eventuele ingreep. Geestelijk bracht het een oase van inzicht, bevestiging, rijkdom en geloof waar ik met een soort van tederheid op terugkijk.
Maar op de dag van operatie bedacht ik mij om 6.00 s morgens dat het misschien verstandig was om mij in te lezen op de O.K die komen zou. Het was een ontnuchterende gedachte, twee dagen nadat ik mijn vast had voltooid. Met een slappe kom soep zat ik daar in de vroege ochtend, op mijn bank, bijna in zak en as én ik besloot toch mijn tas maar eens te pakken. Het drong nauwelijks tot mij door dat ik in mijn Bijbelse dagboekje van die dag las dat we niet altijd ons geloof beloond zien worden op de manier die wij verwachten. Tot op het moment dat ik van ziekenhuisbed naar operatietafel werd gehesen hield ik mij vast aan de tunnelvisie die ik al bijna twee maanden verkondigde:
God zou mij genezen. De artsen zouden versteld staan van het feit dat de kanker ineens verdwenen leek. Maar ik werd wakker met mijn hoofd op een bebloed kussen.

Zonder directe bewustwording van de feitelijke ingreep pakte ik de Bijbel die ik al klaar had gelegd van mijn nachtkastje. Dezelfde gong fluisterde nu slechts een kort fragment: ‘Lees Psalm 18:4’
Ik had geen idee wat daar geschreven stond totdat ik las:
‘Geloofd zij de Here, roep ik uit; want van mijn vijanden ben ik verlost.’
Dat was alles wat ik nodig had.

Ik had geloofd. En ik had Hem geprezen. Nu, nu was ik van mijn vijanden verlost. O.K of niet. De kanker was van mij geweken. Ik wist het zeker. Ik was nog bedwelmd door de narcose, was dankbaar, maar voelde mij teleurgesteld.
Er is hier geen soepele overgang. Ook niet voor een blog met vele woorden. Een periode van bokkig ‘ongeloof’ brak aan.
Ergens voelde ik mij ontzettend in de steek gelaten door God. Alsof mijn daad van vasten niet groots genoeg was om op te handelen. Daarbij; ik was toch niet gek? Hij had het zelf gezegd!

Christenen en niet christenen rondom mij wisten geen raad met mijn houding, ik allerminst. Ik viel in een put.
En werd opgevangen door mensenhanden.
Ik durf inmiddels weer met kracht te getuigen: mensenhanden door God geleid.
Heeft God mij een loer gedraaid?
Ik denk het niet. Hij heeft mij een les geleerd.
Soms is wat van buiten genezen is, van binnen nog ziek.
Onopgeloste issues, oude pijnen, scheefgegroeide zaken, (voor)oordelen, verkeerde visies, doodlopende wegen. Ik zat er vol van.

Waarom deel ik dit?

Omdat ik, ondanks dat het anders liep dan hoe ik hoopte, hoe ik dacht en zelfs geloofde, wil overbrengen dat God zijn beloften nakomt. Hij heeft nooit gezegd HOE ik zou genezen. En waar… Daar maakte ik mijn eigen draaiboek op; precies zoals wij beredenerende mensen zo eigen zijn. Ik moest op mijn schreden terugkomen. Terwijl de scherpe lezer opmerkt dat God zelfs de ochtend vóór de operatie net zo helder sprak als na de chirurgische ingreep.
Op mijn blog is er genoeg te lezen over de innerlijke genezing die ik nu tegemoet aan het gaan ben. En toch was het een harde les, daar kan ik eerlijk in zijn.

Maar ook begripvoller, naar mijn niet genezen medemens. Hard, maar hoopvoller.
Zoals ik al zei; er is hier geen soepele overgang mogelijk.
Ik had natuurlijk in gedachten dat ik kon zeggen:
‘Kijk mij! Ik heb gevast en ben genezen!’
Mijn persona had daar mee aan de haal gegaan, ik had trotser en koppiger geweest dan nu, als het om mijn overtuigingen gaat. Maar God had anders in gedachten. Minder? Nee, dat geloof ik niet.

Geen claim theorie, geen streep theorie.

Gewoon puur geloven. Naïef voor sommigen. Misschien zelfs wel voor de mensen die mij nu helpen op de been te komen. Maakt dat mijn geloof of God minder waar?
Dat mag jij zeggen.

Kanker af raakte ik de dag van operatie. Alweer een jaar geleden.
En hoewel de genezing lang duurt en pijnlijk is, er een hoop vragen naar God ontstonden werd er in het proces een berg ongeloof in mij genezen. Ik ging opnieuw zoeken. Met alles wat in mij was dit keer.
En ja ik vond (ook) mensenhanden. Door God geleid.
En waar die veertig dagen goed voor zijn geweest? God weet het.
Hij is trouw. Zijn hand laat niet los wat Hij begon.
Begrijpen doe ik het niet.
Maar weten doe ik wel: God is dichterbij dan je handen en je voeten.
Spreekt helderder dan wat er tussen die twee oren leeft.

Geloof. Geloofd zij de Here, want van je vijanden ben je verlost.