Heimwee

Ik zou willen dat ik een blog kon schrijven over alle geweldig barmhartige dingen die ik gedaan heb in Roemenië, maar dat zou slechts de helft van het verhaal zijn. Of eigenlijk nog niet eens. Ik heb minstens 17 uur per dag geslapen, de meeste dagen dan.
Ik heb altijd gedacht dat het iets kinderachtigs was; heimwee.
Heimwee: ziek zien van het verlangen naar huis of iets vertrouwds.
Of zoals mijn schoonzus verwoordde: ‘Heimwee is alsof er een zwart doekje om je hart gewikkeld zit.’

Hoe dan? Alsof ik in Roemenië niet vertrouwd ben. Ik kom er al ruim 8 jaar gemiddeld een aantal keer per jaar voor zendingsreizen. En ik vertaal haar als mijn tweede thuis.

Inmiddels ben ik alweer bijna twee weken thuis. Thuis in Nederland. Bijkomen van drie weken verscheurd worden tussen gewoon blij willen zijn waar je bent, maar overruled worden door het lege gevoel niet te zijn waar je zou willen zijn… Oh, hoe heb ik verlangd naar alles wat maar met Nederland te maken had. Het deed soms gewoon zeer in mijn botten. Gevolg: ik moet bijkomen van de enorme domper niet drie weken gedaan te hebben waar mijn hart naar uitgaat: Roma bijstaan in Roemenië, met een geweldige echtgenoot die het écht niet makkelijk heeft gehad. Het is een kleine desillusie. Ik ben dit keer niet de held van het verhaal. Manlief is de held van het verhaal: drie weken opgescheept zitten met een desperate dame. Thuis komen we gelukkig weer bij.

Mijn oma zei bij thuiskomst toen ik schoorvoetend toegaf niet lekker in mijn vel te zitten: ‘Meid, als je zo’n last hebt ergens van, dan ga je toch gewoon schrijven en dichten, dat kun je zo goed.’ Met tranen in mijn ogen ontving ik het compliment. Een knipoog uit de hemel op mijn writersblock en stille blog. Gister deed zich op een werksituatie ook een moment voor dat ter sprake kwam dat m’n blogs goed ontvangen worden. Dat geeft moed om er toch weer één te schrijven, al had ik hele andere plannen over de Roemenië schrijfsels (wat niet meer is dan een paar pagina’s armetierig geleuter in mijn dagboek) en is de stijl van dit schrijven even iets wat afwijkt van mijn standaard. Ik kan daar niet aan voldoen, ook niet in Roemenië, in mijn tegenwoordig WiFi rijke omgeving. Je loopt prompt tegen grenzen in jezelf op. Maar ik ben bemoedigd. We zijn nu eenmaal open op internet, nietwaar?

Onze missie in Roemenië, onder de noemer Project Vissers Van Mensen is allereerst het kleden en voeden van de armen, werk creëren door middel van de opbouw van een winkeltje en camping én het brengen van het Goede Nieuws, de geweldige kracht en redding die er ligt in het eenvoudige geheimenis van Jezus.
We komend schrijnende situaties tegen. Kwetsbare, gebroken meiden van 25 met vijf kinderen. Een blik van levensmoeheid in hun ogen. Jonge binken van een jaar of tien, brutaal en slim, die niets anders kennen dan dagelijks bedelen en slaag van hun ouders. Het contact met deze mensen is moeilijk, maar het échte contact leggen, het binnen lopen in hun levens, dat is levensveranderend.

Manlief, kennis en ik hebben heel wat voedsel en kleding pakketten gemaakt. Tijdelijke gaten van een zwaar bestaan opgevuld. Wetend dat de volgende dag een nieuwe nood zich wel weer aanwendt. En je net zo standvastig aangeklampt wordt. Dat zijn moeilijke momenten. Het zou je machteloos kunnen maken, maar ook strijdlustig. Ik ben Godzijdank gezegend met een strijdlustige man waar ik soms door machteloosheid overvallen word. Maar ik blijf mij voorhouden: wij zijn geen druppels op gloeiende platen.

We zijn een tweedehands winkeltje gestart om dichterbij onze missie ‘werk creëren’ te komen. En om de ‘financiële middenmoot’ van Roemenië betaalbaar aan hun goed te laten komen. Op deze hulpgoederen rusten overigens de toestemming om ze door te verkopen om ons werk door te laten gaan, want de onkosten zijn groot en kosten soms onvoorzien.
Verder zijn we zijn in het armste gedeelte van het dorp geweest om te peilen waar de nood hoog is. Deze mensen leven letterlijk tussen hun ontlasting. We zijn vaak agressief benaderd, worden soms weggejaagd doordat de menigtes te onoverzienbaar worden. We zijn bedwelmd door kinderen die om aandacht smeken. We zagen gezinnen die echt omhoog zaten. Werden uitgenodigd in hun uitgewoonde stinkende hollen. Om eigenlijk enigszins deemoedig te concluderen dat alle gezinnen daar hoog nodig hulp nodig hebben..

Maar in het kader van ‘Natasja, wat heb je gedaan’; dat was allemaal goed, die enkele uren op drie weken lang.

Het stemde treurig ook, doordat ik dit keer iets veel minder voelde: compassie. Want de armoede is intens, de armoede vreet aan je als je het te dichtbij laat komen. En dat kon ik niet. Niet deze reis. Want ik was maar vervuld van één ding. Thuis willen zijn.

Heimwee… Die het kennen zullen met mij dat vreemde drukkende gevoel in hun borst krijgen. Weerstand. Niet zozeer naar de heimwee zelf, maar naar het verterende gevoel wat het met zich meebrengt. Het onbestemde ‘ergens niet kunnen zijn’.
Heimwee. Een vreemd woord. Een passend woord. Deemoedig en zwaar.
Nog nooit heeft deze vijand tegenover mij gestaan. Niet in al mijn verhuizingen en vele Roemenië reizen, niet als ik gewoon op stap ben.
Maar ik heb kennis gemaakt met iets waarvan ik dat dacht alleen zeer gevoelige kinderen ermee te kampen hadden. Ik was een gevoelig kind, maar op een andere manier, want heimwee. Nee, dat was iets voor kinderen. Nou, dat heb ik geweten. Tranen in overvloed, buikpijn van een verlangen naar iets onbereikbaars, ik heb veel geslapen, ik heb mij vooral ook schuldig gevoeld.

Nog geen tien kilometer bij mijn knusse caravan vandaan, waar ik bijna meelijwekkend op bed lag, hadden tieners naakte peuters op de heupen, zwierven jongemannen die werk zochten, sliepen gehele gezinnen om één matras…
En toch niet in staat meer te doen dan een paar keer mee spullen brengen. Dat heimwee zo krachtig was.

Dat wist ik niet.
Ik bid voor beterschap voor de volgende reis.