Ieder mens loopt in zijn leven tegen persoonlijke issues aan.
Dingen waarvan je weet dat je erop stukloopt. Omdat je je onprettig voelt, weet je dat er wat moet gebeuren. Maar wat? Welke (bepalende) stap zet je? Wie vraag je om hulp?
Ik zit in zo’n fase van mijn leven.
Alles even opnieuw uitkristalliseren en verwerken.
Kanker is een issue, therapie een intensieveling, een recent verbroken vriendschap een verdriet, maar er is ook zeker de uitdaging van het dagelijkse leven. Ik functioneer, daar niet van. Maar van binnen is het zoeken. Zo’n ‘waar liggen de sleutels’ ding.
Maar wat?
Soms lopen we het antwoord voorbij en worstelen we een tijdje met onszelf. Of geven we anderen de schuld van ons rotgevoel. Maar soms ‘ineens’ valt het antwoord op en weet je dat je verder kunt; dat je weet hoe de hemel zich helder maakt.
Ik ervaar Gods ingrijpen vaak op mijn breekpunten.
Ik hoop jij ook.
Of eigenlijk dat dat voor het breekpunt gebeurt, wanneer je nog niet velen grenzen van jezelf voorbij bent gegaan.
Voor mij draait het om het deel de hemel te willen horen, denk ik dan maar…
Afgelopen week heb ik een film gezien. Die was wat minder cryptisch dan mijn eerste alinea.
Een scene die veel indruk op mij maakte was dat de hoofdrolspeler zijn vuist gebald heeft op een heel bepalend moment in zijn leven. Zo’n struggle punt.
Aan dat shot van die vuist zie je dat de speler worstelt, maar eigenlijk weet je niet precies met wat. Totdat de man een fluistering laat horen. Hij kreunt met heel zijn wezen in tenenkrommende moeite een zucht van vergeving. Dan opent hij trillend zijn vuist. Waar een ongeschonden lieveheersbeestje uitvliegt.
Zo’n moment dat je issue ineens duidelijk wordt. Zoals die man ineens begreep wat zijn probleem was. Dat je een stapje dichterbij bent, een handreiking krijgt. Dat God gewoon simpelweg richting geeft?
Van de week moest ik voor een cliënt naar de voedselbank, op een gewone dag, in een gewoon lekker ontspannen humeur. De film van die avond ervoor niet in mijn systeem evenmin als dat ik bezig ben met ‘het grote proces’ waar ik mij in bevind.
Dan ineens word ik daar, in de bedompte rij van de voedselbank, een klein momentje stilgezet bij de deuropening.
Op haar post zit een opmerkelijk lieveheersbeestje. Een met héél véél stipjes.
Natuurlijk flitste de verse scene door mijn gedachten, maar bewonderde het insect met kinderlijke blijdschap en ging er in de rij aan voorbij.
Na een busrit, bepakt en bezakt aangekomen bij het huis van mijn cliënt zie ik in mijn ooghoek iets op mijn jas zitten. Tussen duim en wijsvinger pak ik het ‘vuiltje’ en voel hoe het enige weerstand geeft.
Bijna kneep ik een heel opmerkelijk lieveheersbeestje fijn. Ze vliegt weg.
In de bus naar huis, stiekem toch nog onder de indruk van dat vermoedelijke zelfde lieveheersbeestje dat was meegereisd op mijn schouder, sla ik het boek ‘De uitnodiging’ van Paul W Young open, het boek waar de film van afgelopen week op gebaseerd is.
Is het dan nog toeval dat je net in de alinea valt waar je die ochtend gestopt bent met lezen? De regels waarin het lieveheersbeestje in de vuist belandt?
Ik ga lekker drie weken naar Roemenië en neem mee…
#GodsVaderlijkeLeiding
#Work in process
#Maar wie niet?
Natasja Schreuder 