Eenvoud

Zo af en toe wippen enkele planken los van het bed.
Manlief staat slaapdronken op, ik til de matras op, hij schuift snel de losgesprongen planken terug en duikt terug zijn slaap in. Ik lig nog even na te denken.

Vandaag heb ik weer iemand mijn wc zonder wc-bril gewezen.
Die paar minuten per dag dat ik doorbreng op het toilet zijn verwaarloosbaar te noemen. Maar ik ben het met mijn visite eens: feitelijk heb ik een vrouwonvriendelijk toilet vol slogans, waar je zonder bril niet echt de tijd voor neemt.

De rest van ons huis heeft trouwens wel sfeer. Is echt ‘ons’.
Bijna alles tweedehands, alles behalve de printer. Het is een heerlijke mengelmoes van hout en wit en blauw meubilair, met een groot kantoorbureau in de hoek van de huiskamer. Ik werk graag in die hoek als Manlief zijn dagelijkse soap uit 1983 op een christelijk kanaal kijkt.
Pas sinds een half jaar hebben wij onze dikke buik tv weggedaan voor een plat krijgertje. Dat was ook het moment dat ik eindelijk mijn provider belde omdat ik wel eens zo’n kastje wilde, in plaats van tv via de kabel. We zijn erop vooruitgegaan, al vinden we overgrote deel van al die extra zenders bagger.

We zijn inmiddels druk bezig met de voorbereidingen voor Roemenië.
Bijna alle voertuigen die wij gebruiken voor ons zendingswerk zijn mijn leeftijd voorbij.
Behalve de Volvo, onze auto waar wij eind van de week twee van de drie dagen rijden in zullen slapen. Banken plat, matras erin, simpele gordijnen geniet en gaan met die kar!
De tijd dat we in Roemenië buiten naar het toilet moesten of douchten met flessen water in een met zeil omhuld vakkenvul-rek zijn voorbij. We zijn inmiddels aangesloten op riool en hebben stromend water. We zijn erop vooruitgegaan, al vindt menig mens het nog te simpel: leven in een caravan met weinig tot geen voorzieningen, omringd door armoede en uitdaging.

Manlief is een werkpaard. Hij geeft niets om luxe of extravagant. Ik trouwens ook niet.
Stiekem noem ik Manlief wel een simpel. Vergetend dat ik dat ten diepste eigenlijk ook ben. Niet zeiken, maar reiken, daarmee roeien met de riemen die je hebt.

Manlief staat als kraanmachinist elke ochtend vroeger dan gemiddeld mens (zonder klagen) op. Er moet gewerkt worden. Simpel. En dat doet hij met een lach op zijn gezicht. Als je ooit iemand wilt ontmoeten die nooit een (ochtend)humeur heeft, dan nodig ik je uit eens een nachtje te komen slapen of je gaat gewoon mee naar Roemenië.

Op het aanrecht vind ik straks weer een briefje van Manlief, dat weet ik zeker, als dank dat ik een deel van zijn lunch al klaar heb gelegd.

‘x-je’

Hoe heerlijk kan eenvoud zijn…